Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1995, Blaðsíða 11

Helga ræddi málið út frá sjónarmiðum
landsbyggðarinnar, en hún starfar úti
á landi sem meðferðarfulltrúi. Hún
taldi frekari sameiningu sveitarfélaga
vera nauðsynlegt skilyrði fyrir því, að
unnt verði að flytja málaflokkinn
alfarið út til sveitarfélaganna.
Hún ræddi sérstaklega um það
starfsnám sem nú er í boði fyrir
meðferðar- og uppeldisfulltrúa, en
þessi stétt manna í S.F.R. mun fylla
fjögur hundruð. Helga spurði hvort
öruggt væri að sveitarfélögin byðu
upp á slikt nám. Hún sagði að nauð-
synlegt væri að skoða alla fleti á
málinu áður en að ákvörðun kæmi.
Formaður Félags þroskaþjálfa
Hrefna Haraldsdóttir var síðust með
viðhorfserindi. Hún kvað félag sitt
ekki hafa markað stefnu í málinu en
stjórnin hins vegar fjallað um það.
Hún spurði beint að því, hvort tryggt
væri, að allir fatlaðir fengju jafngóða
þjónustu án tillits til búsetu, ef af
flutningi yrði. Hún benti á þá stað-
reynd að þjónusta við fatlaða hefði
verið og væri í sífelldri þróun og
kostnaður yrði ævinlega mikill við
þjónustuna og af því yrði að taka mið.
Málaflokkurinn vissulega á tíma-
mótum og eflaust komi sveitarfélögin
til með að taka við þessum málaflokki
fyrr eða síðar. En markmiðið hlýtur
að eiga að vera það að tryggja betri
þjónustu. Hún kvað mikilvægt að
réttindamál þroskaþjálfa og annarra
þeirra starfsstétta sem vinna að
málefnum fatlaðra verði vel tryggð,
ef af tilfærslu verður.
á var að pallborðsumræðum
komið, en þeim stjórnaði Kristín
A. Olafsdóttir fyrrv. borgarfulltrúi.
Þar tóku þátt: Dísa Guðjónsdóttir,
Eggert Jóhannesson, Hafdís Hann-
esdóttir, Loftur Þorsteinsson, Margrét
Margeirsdóttir, Sigríður Kristinsdóttir
og Ögmundur Jónasson.
Sýnishorn af spurningum og
svörum verða gefin hér á eftir:
Margrét var að því spurð hvort
ráðuneytið hefði látið framkvæma
úttekt á kostum og göllum á flutningi
málaflokksins til sveitarfélaganna.
Hún kvað það almenna skoðun að
því nær sem þjónustan væri hinum
fatlaða því betri væri þjónustan, því í
sveitarfélaginu vissu menn betur um
þarfir fbúanna. Óheppilegt væri að
hafa stjórnun á mörgum stöðum s.s.
væri nú. Samráð hefði verið við hags-
munasamtök fatlaðra en samráð ekki
verið við fagfólk.
I þessu sambandi undirstrikaði
Sigríður Kristinsdóttir það að slíkt
samráð við fagfólk, þroskaþjálfa,
kennara o.fl. væri sjálfsagður þáttur í
undirbúningnum.
Eggert var að því spurður, hvort
núverandi fyrirkomulag kæmi í veg
fyrir jafna þjónustu við fatlaða.
Eggert kvað það meginatriði að
tryggja vel starfhæfar einingar til að
þjóna fötluðum og bætti við, að ef
málaflokkurinn flyttist til sveitar-
félaganna væri meiri hætta á mis-
munun en þó er nú.
Loftur var að því spurður, hvort
byggðasamlög hefðu verið rædd
sérstaklega við sveitarstjórnarmenn.
Hann kvað ekki hafa farið fram
formlegar viðræður um byggðasam-
lögin en hans skoðun væri sú að
einhvers konar samruni sveitarfélaga
þyrfti að eiga sér stað, ef unnt ætti að
vera að standa sómasamlega að
þjónustunni.
Dísa var að því spurð hvort ekki
stæði til fagleg úttekt á því hvort
tilfærslan hefði sparnað í för með sér.
Hún sagði að ætlunin væri að gera
úttekt á kostum og göllum. Mikilvægt
að hafa samráð við samtök fatlaðra
svo og aðra aðila er þetta snerti.
Ögmundur taldi stærstu sveitar-
félögin bezt í stakk búin til að taka
við málaflokknum s.s. flestir væru
sammála um. Sameining sveitar-
félaga þyrfti að vera sem sjálfsagður
undanfari tilfærslunnar. Sömuleiðis
þyrfti að tryggja afkomu sveitar-
félaganna til að tryggja góða þjónustu.
Margrét fékk þá spurningu hvort
það lægi fyrir hver kostnaðarskiptin
yrðu, ef tilfærsla yrði staðreynd. Hún
sagði ekki unnt að nefna neina eina
upphæð í því sambandi. Vinna þyrfti
svokallaðan þjónustulykil til að meta
þörf fatlaðra fyrir þjónustu.
Umræður allar urðu hins vegar
miklar og inn á margt komið. Fólk
var í raun á einu máli um það að ekki
skyldi óðslega fara. Binda þyrfti alla
enda, áður en ákvörðun yrði tekin.
M.a. kom fram sú spurning hvort
möguleikar væru á vali í þessu fyrir
sveitarfélögin þ.e. að minni sveitar-
félögin gætu áfram haft málaflokkinn
hjá ríkinu, en hin stærri tekið mála-
flokkinn að sér. Hafdís Hannesdóttir
sagði áherzlu hagsmunasamtaka
fatlaðra nú sem áður vera þá að
tryggja jafnrétti fatlaðra.
Málþingið stóð í rúma fjóra
klukkutíma og hér aðeins drepið á
fáein eftirtektarverð atriði í máli
manna.
Helgi Seljan
Kristín Jónsdóttir
HLERAÐ í HORNUM
Mæddur öryrki kom til ritstjóra og innti hann eftir því hvort hann vissi hvaða
stétt væri bezt að hafa alveg atvinnulausa og varð ritstjóra fátt um svör á
alvörutíð atvinnuleysis. “Nú læknana auðvitað, þá væru allir alltaf við
hestaheilsu”.
*
Karl einn eystra var svo yfirmáta kurteis að þegar honum var t.d. boðið aftur í
bollann og hann vildi ekki meir þá svaraði hann með þessari romsu: “Kærar
þakkir takk, nei takk”. Og var húsmóðir þá oft byrjuð að hella aftur í bollann
enda karl seinmæltur.
*
Sóknarprestur sem var að hætta vegna aldurs og ætlaði að flytja suður hitti
lóðsinn á staðnum og sá spurði prest hvort hann ætlaði nú alveg að setjast í
helgan stein og ekki gera neitt. “Nei, ætli það,“ sagði klerkur með hægðinni,“
ætli ég verði ekki bara lóðs.”
*
Fiðlarar eru yfirleitt hárprúðir vel. Það vakti því mikla kátínu þegar maður
einn kvartaði yfir allt of miklu hári og sagði svo við félaga sína: “Ja, nú verð
ég annað hvort að fara að láta klippa mig eða ég fer og kaupi mér fiðlu”.
*
“Veiztu af hverju páfinn fer alltaf í sundskýlu í bað?” “Nei”. “Hann þolir ekki
að horfa á atvinnuleysingjann”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
11