Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1995, Blaðsíða 39

HLERAÐI
HORNUM
Tækniundrin teljast mörg og tæki þeirra líka.
fjarskipti verði þeim aðgengileg
miðað við þær aðstæður sem hún býr
við hverju sinni.
5. Dagblöð og tímarit. Nokkur
erlend tímarit hafa boðið sérstakar
útgáfur á disklingum. slík útgáfa hefur
verið nær óþekkt hér á landi. Nú
bendir hins vegar flest til að augu
tjölmiðlamanna séu að opnast fyrir
möguleikum tölvufjarskipta. Morgun-
blaðið er orðið nær aðgengilegt blindu
og sjónskertu fólki og frá og með 1.
febrúar 1995 geta menn gerst áskrif-
endur að blaðinu á Intemet. Hið sama
er að segja um DV, að í bígerð er að
efni úr því dagblaði verði aðgengilegt
með tölvufjarskiptum. Ekki er ólíklegt
að tímarit telji þetta fýsilegri kost en
að gera sérstakar útgáfur á diskling-
um. Gera verður áskrifendum kleift
að flytja eintak af viðkomandi tímariti
annaðhvort að hluta til eða allt yfir á
eigin tölvur. Ekki er líklegt að rnikill
áhugi verði á að afrita slíkar texta-
útgáfur og láta þær ganga á milli
manna þar sem myndefni vantar og
þær verða seint jafnaðlaðandi og
prentaðar útgáfur.
Niðurstaða:
Tölvusamskipti blindra og sjón-
skertra eru í frumbernsku hér á landi.
Islendingar hafa nú tækifæri til þess
að móta stefnu um slík samskipti
þannig að þau verði aðgengileg sem
flestum. Til þess að svo megi verða
skal varpað fram þremur hugmynd-
um:
1. Þess verði gætt að umhverfi
samskiptanna verði þannig að það
nýtist öllum. Huga ber að setningu
sérstakrar löggjafar um tölvur og
hugbúnað á vegum hins opinbera og
notagildi í þágu allra.
2. Tryggja verður að tölvusam-
skiptin verði á viðráðanlegu verði.
Æskilegt væri að sérstakar símalínur
væru ætlaðar til slíkra samskipta og
að Póstur og sími veitti afslátt á
afnotagjaldi eða felldi það niður
vegna fatlaðra tölvunotenda. Rökin
eru m. a. þau að tölvusamskipti fatl-
aðra taka í flestum tilvikum lengri
tíma en tölvusamskipti ófatlaðra.
Tölvusamskipti geta jafnframt haft
mikið hagræði í för með sér fyrir
fatlaða einstaklinga og sparað þeim
kostnað og óþægindi. Um leið
breytast kröfur um þjónustu af hálfu
þjóðfélagsins. Nauðsynlegt er að meta
þennan þátt um leið og gengið er út
frá að gæði þjónustu samfélagsins
verði ekki rýrð.
3. Kannað verði með hverjum
hætti fatlaðir tengist helst Internet.
Hugsanlegt væri að setja upp einfald-
aðan aðgang sem hentað gæti notend-
um talgervils og blindraletursbúnaðar.
Einnig mætti reyna að þróa hugbúnað
(eins konar skjáhermi) sem gerði
notendum áðurnefnds búnaðar kleift
að ferðast um blaðsíður alheims-
vefsins og nýta sér þær upplýsingar
sem þar er að finna.
Arnþór Helgason
í ágætu blaði sem nemendur Starfs-
þjálfunar fatlaðra gefa út og nefnist
Fréttaþjálfinn rákumst við á þessar
ágætu skrýtlur sem ráð er að fái frekari
kynningu. Þær þrjár fara hér á eftir:
Hjón, sem voru á göngu, sáu ungt par
á bekk kyssast af ástríðu mikilli. “Af
hverju gerir þú ekki svona?“, spurði
eiginkonan. “Ég þekki ekki einu sinni
konuna", svaraði eiginmaðurinn.
*
Froskar tveir ræddu saman. “Af
hverju áttu ekki böm?”, spurði annar.
“Ég vildi gjarnan eiga börn, en konan
mín er svo hrædd við storkinn”.
*
Fyrirmaður einn kom út frá Hjarta-
vernd og hampaði plaggi einu þar sem
á var lýsing á heilsufari hans”. Hér
stendur að ég sé eðlilegur”, sagði hann
stundarhátt. Þá varð vini hans að orði:
“la, ef þú ert eðlilegur, hvernig eru
þá hinir”.
*
Kennari á Norðurlandi var afar við-
utan oft á tíðum. Hann fór eitt sinn
suður til að vera við jarðarför Hann-
esar nokkurs, starfsbróður síns og
vinar. Þegar hann kom norður aftur
fór hann að segja konu sinni frá því
hverja hann hefði hitt. Skyndilega
gerir hann hlé á upptalningunni. Þegir
um stund en segir svo: “En ég sá
Hannes hvergi”.
*
Sami kennari varsettur skólastjóri við
skóla nokkurn nyrðra, þegar skóla-
stjórinn féll frá. Kennari þessi var afar
kurteis og hafði þann sið áður að berja
varlega að skrifstofudyrum skóla-
stjóra, ef hann átti við hann erindi. Nú
fór svo að hann sást oft standa úti fyrir
dyrum eigin skrifstofu og berja kurt-
eislega að dyrum, og heyrðist þá tauta:
“Er hann virkilega ekki við”.
*
Og svo var það á árum áður að
prófessorinn spurði læknanemann að
því, að hverju læknirinn ætti að spyrja
sjúklinginn allra fyrst. “Hvort hann
eigi fyrir viðtalinu”, sagði lækna-
neminn.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
39