Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1996, Blaðsíða 22

einstaklingur getur fært fjölskyldunni mikla gleði ef litið
er jákvæðum augum á hann og hans gerðir. Það þarf ekki
að fylgja því nein óhamingja að eiga svo mikið fatlað barn,
við erum sjálf að svo miklu leyti smiðirnir að okkar
hamingju.
Fjölskyldan
Það er mikill styrkur í því að eiga samhenta fjölskyldu
þegar erfiðleikar steðja að. Aðstæður okkar voru
reyndar þannig að okkur fannst að við gætum hreinlega
ekki lagt það á neinn annan úr fjölskyldunni að líta eftir
Þórði. Þó að við sem foreldrar sæjum ekki sólina fyrir
honum og gætum hent gaman að ýmsum uppátækjum hans,
þá vissum við að hann og hans hegðun var það flókin að
ekki var hægt að ætlast til þess að aðrir úr fjölskyldunni
sinntu honum, auk þess sem hann átti auðvelt með að
skemma það sem hann kom nálægt. Við sögðum oft að
við hefðum öðlast aukaskilningarvit af samvistunum við
Þórð. Stundum þurftum við hreinlega á því að halda að
hafa augu og eyru allt um kring. Og við urðum furðu næm
á hann. En Þórður hefur þrátt fyrir sína miklu fötlun verið
mjög gefandi persónuleiki. Hann er á sinn hátt afar
sjarmerandi og skemmtilegur og ég hef alltaf notið þess
að vera samvistum við hann.
egar hann var barn reyndum við foreldrarnir bæði að
mæta honum þar sem hann var staddur hverju sinni
og leika þannig við hann. Pabbi hans var duglegur að
hnoðast með hann og Þórður bað um að “gefa upp” og
vildi boxa. Eg kenndi honum ýmsa söngva þar sem voru
hreyfingar með. I byrjun gat hann ekki gert hreyfingarnar
sjálfur. Ég stýrði honum uns hann hafði náð valdi á þeim.
Seinna meir þegar ég hafði lært meira um einhverfu fékk
ég skýringu á þessu. Fríða systir hans hefur reynst honum
vel en ég hef þó ætíð gætt þess að hún þyrfti enga ábyrgð
að bera á honum enda er hún aðeins árinu eldri. En mér
fannst mikilvægt að hún gat ætíð tjáð sig umbúðalaust um
það ef henni fannst hann alveg óþolandi og þá fengum við
foreldrarnir að heyra það. En snemma fór hún að hugsa
um hvað yrði um Þórð þegar hann yrði fullorðinn og hvort
hún myndi þurfa að sjá um hann ef við dæjum. Svona
pælingar hjá lítilli manneskju skáru svolítið í hjartað en
ég reyndi að létta af henni byrðunum með því að segja
henni að það yrði ekki hennar hlutverk að sjá um Þórð,
það myndu aðrir gera.
Hann Þórður minn gæti að öllum líkindum bjargað
sér og lifað af í frumstæðu þjóðfélagi, þar sem hann
þyrfti ef til vill að veiða sér til matar og lifa á því sem
jörðin gæfi af sér. En í flóknu samfélagi nútímans,
samfélagi sem byggir að öllu leyti á vitsmunum eða færni
sem hann hefur ekki yfir að ráða, þar sem talað er tungumál
sem hann ekki skilur nema að takmörkuðu leyti, já þar á
hann allt sitt undir öðrum mannverum. Sem betur fer
höfum við og hann átt því láni að fagna að það er gott fólk
sem hefur kennt honum og annast hann. Ég vona að mér
hafi tekist að kenna Þórði ýmislegt í gegnum árin en það
sem hann hefur kennt mér er æðruleysi. í dag býr Þórður
á sambýli fyrir einhverfa en dvelur í foreldrahúsum aðra
hverja helgi.
Bjarnveig Bjarnadóttir.
E.s. Þetta er að stofni til erindi Bjarnveigar flutt á
vornámskeiði Greiningar- og ráðgjafarstöðvar ríkisins.
Uthlutun styrkja
úr Námssjóði Sigríðar Jónsdóttur
Hinn 11 .júní sl. fór fram í
kaffistofu Öryrkjabanda-
lagsins afhending styrkja úr
Námssjóði Sigríðar Jónsdóttur. Af
18 styrkþegum sáu 9 sér fært að
koma og var þetta stutt en ánægju-
leg athöfn.
Hafliði Hjartarson, formaður
sjóðsstjórnar sagði nokkur orð í
upphafi um tilurð sjóðsins en hann
var stofnaður með dánargjöf Sig-
ríðar Jónsdóttur, en hún ánafnaði
Öryrkjabandalagi íslands íbúð sína
og í erfðaskrá hennar er tekið fram
að andvirðið skuli notað til að
styrkja öryrkja til náms svo og þá
sem vilja sinna málefnum þroska-
heftra. Samkvæmt skipulagsskrá
sjóðsins er höfuðstóllinn ósnertur
en árlega er úthlutað vöxtum af
honum. Var í fyrsta skipti úthlutað
árið 1995.
Styrkþegum var boðið upp á
kaffi og með því og síðan afhenti
Hafliði þeim styrkina og bað þá vel
njóta.
Viðstödd afhendinguna var
Halidóra Guðmundsdóttir, sem var
svilkona og besta vinkona Sigríðar.
Þetta var góð og gleðileg stund
og vonum við að því fólki sem hlaut
styrkina farnist vel í námi og
störfum.
Á.I.
22