Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1997, Qupperneq 45

“Það er olía á Rangárvöllum, í
sveitinni minni, veistu að olíuæðin
sem brauðfæðir eldfjöllin, sérstaklega
Heklu, rennur þarna undir. Hvernig
ætti eldur að vera í jörðinni nema að
eldsneyti væri til staðar’’. Hann varð
ákafur og hélt áfram. “Þegar eldur
kemst í olíuna verður eldgos en ef
eldur fer í gas verður jarðskjálfti, þetta
er augljóst, það þarf ekki að segja mér
annað, mér er alveg sama hvað þessir
vísindamenn segja og kalli mig
ruglukoll”. Við horfðumst í augu, það
var ákveðni í augnaráði hans en hun
vék strax fyrir smitandi hlátri. “Er
þetta hægt Matthías?” spurði hann.
“Hvað áttu við?”
“Æi, þetta er að vestan, ekki meir
um það”. “Jæja kannski ég drífi mig”.
Hann stóð á fætur. “Takk fyrir kaff-
ið”. Hann rétti mér höndina og
kvaddi.
Nokkrum dögum seinna sá ég að
hann var eitthvað að stússa við
bílinnsinnoggekkþvítilhans. Hann
var í sömu fötunum og alltaf, svartar
buxur, blá skyrta og grágræn úlpa.
Hann notaði axlabönd. “Hvað stendur
nú til?” “Ég var að vinna í happ-
drætti”, hann hló en rétti mér strax
höndina og sagði hress í bragði:
“Komdu sæll og blessaður og hvað
segirðu í fréttum”, hann hló aftur.
“Allt ágætt takk fyrir”, svaraði ég
hlæjandi.
“Ég er voðalega hræddur við
Hafnarfjörð og Vestmannaeyjar”.
Hann var grafalvarlegur.
“Nú”. “Það fer bráðum að gjósa
þar”. “Jæja”. “Það hlýtur að fara að
koma að þessu því það er svo langt
síðan mig dreymdi þetta”. “Hvað
kemur þetta happdrættisvinningi
við?” “Æ, ég veit það svosem ekki”.
Hann nuddaði saman stórum höndum
og var drjúgur með sig. “Vannstu
stórt?” “Ég vann nokkrar milljónir”.
Það lifnaði yfir honum aftur og hann
hélt áfram: “Það var búið að hvísla
því að mér að ég myndi vinna í des-
ember”. “Hver?” Hann skellihló.
“Nú það er ekki allt sem sýnist! Hef-
urðu séð huldufólk?” Nú fékk hann
hláturskast. “Ja þú hefur nú sagt mér
sitt af hverju um það”.
“Já mér var sagt þetta”. Hann
brosti. “Ég býð í kaffi”. “Ja ég get
svosem kjaftað við þig”.
Yið gengum frá bílnum og tókum
lyftuna upp að íbúðinni minni.
Ég hellti uppá og hann settist í sófann.
“Ég veit hvar gullskipið er”. Hann
talaði ákveðið. Ég rétti honum
kaffibolla og settist. “Jæja, það var
svosem auðvitað”, tautaði ég. Hann
saup á kaffinu og þessi litli, knái en
aldraði maður hresstist til muna.
“Mér hefur margsinnis verið sýnt það
fullbúið seglum. Hvernig ætti það að
geta byggt sig upp nema það væri
þarna undir”. Hann saup aftur á kaff-
inu. “Það er svona 50 km. frá staðnum
sem þeir leituðu. Það rak nefnilega
þarna upp því þarna var fjörður áður
fyrri. Ég segi ekkert strax en þú mátt
vita að Skaftá rennur þarna nálægt.
“Jæja, það er margt skrýtið”. Mér var
öllum lokið. “Já það er margt skrýtið
í maga á Ingibjörgu”. “Það er eins
gott að henni verði ekki óglatt”. Við
hlógum. “Núna förum við þangað og
finnum það og þá hætta þeir að hlæja
að mér”. Hann var grafalvarlegur.
“Núna á ég nefnilega pening og ég er
búinn að kaupa málmleitartæki”. “Ég
er til í það”, tautaði ég ringlaður.
Yið keyrðum í blíðu austur og við
tókum með okkur allskyns tæki
og tól. Þetta var heimasveitin hans
þ.e. Rangárvellir og ég heyrði margar
sögur við hvern hól og klett sem við
bar, enda hneigði hann sig hvað eftir
annað þannig að það leit út fyrir að
hann væri að kinka kolli til ábúenda
grjótsins. Loks komum við á staðinn
og hann rauk út með málmleitartæki
og það pípti af ákafa. “Það var lóðið
Þórkatla”, hrópaði gamli maðurinn og
hoppaði og hló. “Hvert þó í þreif-
andi”, sagði ég og horfði á. Hann
gekk í kringum staðinn með tækið og
það pípti án afláts.
“Nú vantar bara skurðgröfu, ég
skalbarasegjaþérþað!” Hann hafði
yngst um mörg ár í andlitinu. “Nú
hætta þeir að hlæja að mér, meira að
segja prestfjandinn í sveitinni, honum
var nær að borga mér ekki kaupið”.
Hann tók upp skítugan vasaklút og
snýtti sér hressilega. Ég var hálf utan
við mig af undrun. Skúmar steyptu
sér yfir okkur en við vorum ekki í
þannig hættu. Við keyrðum niður í
Kirkjubæjarklaustur til að leigja
skurðgröfu. “Það skal ég segja þér
að það voru þrjú hundruð manns sem
fórust með þessu skipi, það er heldur
ekki laust við að við höfum félagsskap
margra þeirra”, hann hló, “núna eru
þeir reiðir”. Mér var öllum lokið og
ákvað að hlæja með honum til að gera
eitthvað. Gullskipið varfundið. Þeir
hlæja ekki lengur að Guðmundi
gamla.
Magnús Einarsson
Stökur
Eldar kólna, endar stríð
orða hljóðnar bjalla.
Oss mun “tími” á hverri tíð
til sín einnig kalla.
xxx
Nótt þú sem læðist um lönd
lýkur í faðmi þér strönd.
Nótt þú ert dulúðg og djúp
dimmunnar umvafin hjúp.
Andvaka, ert þú hjá mér
angur mitt fel ég hjá þér.
Nótt hjá þér hugsvölun finn
í hjarta mitt læðist þú inn.
Björn G. Eiríksson
sérkennari.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS 45