Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1997, Blaðsíða 53

Ljóð Þorbjarnar Magnússonar
Formálsorð ritstjóra: Sá hugþekki og trausti Sjálfs-
bjargarfélagi, Þorbjörn Magnússon, átti í fórum sínum
mörg ágæt ljóð, ekki sízt frá æskuárum sínum. Þorbjörn
bjó hér í Hátúni 12 mörg síðustu æviárin, en hafði áður
búið á Reyðarfirði og á bernskuslóðum sínum í
Jökulsárhlíð á Héraði. Ritstjóra var falin varðveizla
þessara ljóða og lítur oft í þau sér til hugarhægðar.
Þorbjörn orti bæði alvarleg kvæði, þar sem stundum
gætir bölsýni, þó brosað sé í gegnum tárin, en honum
lét líka einkar vel að slá á létta strengi, gamankvæði
hans listilega gerð, en því miður flest gley md og glötuð.
Þorbjörn hélt þeim alls ekki saman sjálfur, sagði þau
ætluð ákveðinni stund og stað og ekki til varðveizlu.
Sama er raunar að segja um fjölmörg önnur ljóð Þor-
bjarnar. Ritstjóri fékk á sínum tíma naumt leyfi
Þorbjarnar til að mega birta ljóð hans í þessu blaði
Öryrkjabandalagsins og það leyfi nýtt nú okkur til
ununar. Hér korna tvö Ijómandi góð sýnishorn ljóða
hans, bæði frá yngri árum Þorbjarnar og trúlega mun
ljóðið Frelsi ort í kringum lýðveldisstofnunina 1944.
Vorið og þú
Hjartkæra vina mín veistu
að vorið er sama og þú,
að þú hefir huga minn heillað
og hjarta mitt áttu nú.
Frelsi
Dögg var á stráum, drúpandi höfði
dreymdi hin ungu blóm.
Blátæran vafði blíðum faðmi
bernskunnar helgidóm.
Þú hefir grætt mig og gefið
gleðinnar dýrasta hnoss,
boðið mér brosandi varir
í brennandi ástarkoss.
Léku við ströndu lognværar öldur
Ijóðrænan tónaseið.
Loftið var þrungið af Ijúfri angan,
landið í draumi beið.
Þú hefir vina mín vakið
vorið í hjarta mér.
Nú dreymir mig daga og nætur
um dýrðina í faðmi þér.
Nú yrki ég aðeins um vorið
ástina, lífið og þig.
Litla Ijóshærða vina.
Ljóðið um þig og mig.
Draumsvanir flugu drifhvítum vængjum
djúpt í heiðanna ró.
Handan við fjöllin og himinblámann
hamingja þeirra bjó.
Á hljómkviðu vorsins, heit af gleði,
hlustaði þjóðin öll.
ísland er vaknað af aldanna svefni,
ómaði um byggð og fjöll.
Sigur var unninn, sólvefjum slunginn
söngur hjartnanna steig.
Heimkomin þjóðin, hljómþyrst bergði
hamingju sinnar veig.
Þorbjörn Magnússon
Hlerað í hornum
Prestur einn fyrr á öldinni sendi
vinnumann sinn til Davíðs nokkurs,
bónda í annarri sveit og skyldi vinnu-
maður fala hest af Davíð þessum. í
miðri messugjörð kom vinnumaður til
baka og fór þegar til kirkju. Rétt er
hann varkominn í sæti þá spyrprestur
í ræðu sinni:
“Og hvað segir svo sjálfur Davíð um
þetta?” Þá svaraði vinnumaður hátt
og skýrt: “Hann segist senda hestinn
ef þú sendir peningana”.
Maður einn eystra var alkunnur fyrir
málfar sitt og mismæli.
Hann átti hryssu eina sem var afar
dettin, en þó reið hann henni oftast
milli bæja.
Hann var spurður hvers vegna.
„Ja hún Skjóna er svo sem ágæt, en
það er verst að hún er alltaf á fjórum
fótum undir mér.“
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJAB ANDALAGS1NS
53