Íþróttablaðið - 01.02.1991, Blaðsíða 9

„SMELLTI KOSSI Á
VANGA MINN"
legaogsmellti kossi á vanga minn. Eg
get ekki lýst léttinum sem ég upplifði
vegna þessara viðbragða hjá bróður
mínum því ég var mjög hræddur um
að hann hefði skaddastá höfði. Þessi
koss sagði mér að þó svo að hann
gæti ekkertsagt þá vissi hann af mér."
Svanur var fluttur á sjúkrahúsið á
Selfossi en það kom fljótlega í Ijós að
hann var það alvarlega slasaður á
hrygg að nauðsynlegt reyndist að
flytja hann með þyrlu á Borgarspítal-
ann í Reykjavík.
EKKI BITUR
„Þröstur hefur sagt mér frá þessum
viðbrögðum mínum á stéttinni," seg-
ir Svanur, „en ég man ekkert eftir
þessu frekar en öðru er varðar slys-
ið."
Eftir mikla og velheppnaða skurð-
aðgerð á Borgarspítalanum hófst
nærri sjö mánaða þjálfun á Endur-
hæfingadeilinni að Grensási. Svanur
lá um tveggja vikna skeið á sjúkra-
húsinu og hófst þjálfunin reyndar
þar. „Það er nú svolítil saga tengd því
þegar hið stórkostlega hjúkrunarfólk
á spítalanum var að undirbúa það að
reisa mig upp. Utbúa þurfti einskonar
bol úr styrktu plasti utan um mig en
þar sem hver hreyfing var mjög sárs-
aukafull voru góð ráð dýr." Svanur
skellir uppúr við endurminninguna.
„Það kom sér vel þarna hve líkir við
bræður erum vegna þess að bolurinn
var aldrei útbúinn á mig heldur á
Þröst en hann passaði á mig eins og
sniðinn."
Að lamast í hvaða mæli sem er
hlýturað vera mikiðáfall. Fann Svan-
ur aldrei fyrir biturleika yfir því
hvernig komið var? „Nei ég fann
aldrei fyrir slíkum tilfinningum,"
svarar hann um hæl. „Að sjálfsögðu
fannst mér hálf-ótrúlegt að vera kom-
inn í þessa aðstöðu en ég fékk svo
mikinn stuðning og hvatningu strax í
upphafi að uppgjöf hvarflaði ekki að
mér." Hann segist telja að það sem
gildi við svona aðstæður sé að viður-
kenna strax hvað hafi gerst og reyna
síðan að takast á við nýjar aðstæður
af öllum mætti. „Það er nú einu sinni
svo að manni finnst að það, sem
kemur fyrir aðra, komi ekki fyrir
mann sjálfan en fyrr en varir stendur
maður frammi fyrir þeim kringum-
stæðum sem kollvarpa slíkum hug-
myndum."
Svanur situr hugsandi um stund og
við horfum út á snæviþakta jörðina
fyrir utan gluggann. „Ég lít á það sem
lið í endurhæfingu minni að vera já-
kvæður í hugsun en óneitanlega
koma stundir þar sem ég finn fyrir
vanmætti," segir hann. „Ég verð að
viðurkenna að þó svo að mér hafi
lánast strax í upphafi að horfast í
augu við þetta allt með nokkru jafn-
aðargeði komfyrirað égbugaðist eft-
ir að ég kom heim." Svanur lítur al-
varlega á blaðamann og bætir við að
heimkoman hafi veriðsérsvolítiðerf-
ið. Hann hafi skyndilega bugast og
það hafi tekið hann nokkra daga að
ná áttum á ný. Einnig hafi skírn fruni-
burðarins, sonar sem fæddisttveimur
vikum eftir slysið, verið sér töluvert
átak.
„Það þyrmdi yfir mig allt í einu og
mérvarðöllum lokið. Þarnastóðmín
frábæra eiginkona og hélt á syni okk-
ar undir skírn. Ég fann fyrir mikilli
hamingju en jafnframt bærðust í mér
allskonar tilfinningar sem tengdust
því hvernig komið var fyrir mér. í
upphafi átti ég ekki von á því að bug-
ast en ég býst við að slík viðbrögð séu
bara hluti af mannlegu eðli og að ég
hefði eiginlega átt að búast við því að
tilfinningar sem þessar myndu brjót-
ast upp á yfirborðið fyrr eða síðar."
Hann bætir við að það komi ein-
staka sinnum fyrir að hann finni fyrir
ólgu innra með sér yfir því að vera
háður hjólastól, til dæmis þegar þarf
að moka snjó úr innkeyrslunni eða
þegar bíllinn fer ekki í gang. „Allt eru
þetta hlutir sem voru smámál áður en
lenda nú á eiginkonu minni eða öðr-
um," segir hann.
í NÝJA HÚSIÐ FYRIR JÓL
Um það leyti sem hin örlagaríka
r~
Feðgarnir Svanur og Ari stunda líkamsrækt og sá stutti hjálpar pabba sínum í
endurhæfingunni.
9