Morgunblaðið - 14.03.2020, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. MARS 2020
✝ Guðríður Þor-kelsdóttir
fæddist í húsinu
sem var kallað
Skálholt á Hellis-
sandi 3. ágúst
1928. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Jaðri 3. mars 2020.
Foreldrar Guð-
ríðar voru Þorkell
Arngrímur Sigur-
geirsson frá Skarði í Nes-
hreppi, f. 6.2. 1896, d 28.10.
1981 og Sigurást Kristbjörg
Friðgeirsdóttir frá Brim-
ilsvöllum í Vallnahreppi, f.
11.8. 1899, d. 27.5. 1995. Systk-
ini Guðríðar voru: Sigurvin, f.
1922, d. 1973; Karl Elías, f.
1924, d. 1995; Ólafur Bjartdal,
f. 1925, d. 1942; Sigurgeir Sig-
urður, f. 1930, d. 2018 ; Gestur,
f. 1931, d. 1931; Gestur Guð-
mundur, f. 1933, d. 2004; Hauk-
ur, f. 1936; Margrét, f. 1936, d.
1936; Kristján, f. 1936; Friðgeir
Jóhann f. 1941, d. 2005; Lund-
berg, f. 1942, d. 1995.
Guðríður giftist Cýrusi
Danelíussyni frá Hellissandi
stjóri, f. 8.2. 1961, kvæntur
Sigfríði Andradóttur hársnyrti,
þau eiga tvö börn: Guðríði,
gifta Sævari Skúla Þorleifssyni
og eiga þau eitt barn: hann er
óskírður. Sigurður Sveinn,
sambýliskona hans er Kristín
Hulda Kristófersdóttir.
Guðríður eða Gugga eins og
hún var alltaf kölluð ólst upp á
Hellissandi, fyrst í Skálholti og
síðar á Laufási. Guðríður vann
við ýmis störf á Hellissandi, í
fyrstu við fiskvinnslu. Meðal
annars fóru hún og Cýrus eig-
inmaður hennar í fiskvinnslu
suður með sjó eins og gjarnan
var gert á þessum tímum. Hún
var húsmóðir fyrst og fremst,
vann þar af leiðandi heima.
Hún starfaði lengi við þrif í
grunnskólanum á Hellissandi,
m.a. með dóttur sinni. Hún
lauk starfsævi sinni þar. Á
sumrin vann hún á Lóranstöð-
inni á Gufuskálum þar sem eig-
inmaður hennar starfaði við
hin ýmsu sumarstörf, máln-
ingu, snyrtingu grass o.fl.
Gugga var virk í félagstarfi
og var t.d. heiðursfélagi bæði í
Slysavarnadeild Helgu Bárð-
ardóttur og Kvenfélagi Hellis-
sands. Eins söng hún í kirkju-
kór Ingjaldshólskirkju í 60 ár
og var heiðruð af því tilefni.
Guðríður verður jarðsungin
frá Ingjaldshólskirkju í dag,
14. mars 2020, kl. 13.
14.6. 1947. Hann
er sonur Danelíus-
ar Sigurðssonar
formanns frá Hell-
issandi og Sveind-
ísar Ingigerðar
Hansdóttur hús-
móður. Börn Guð-
ríðar og Cýrusar
eru 1) Guðrún
Halldóra, f. 25.3.
1946, áður gift
Gunnari Má Krist-
óferssyni, þau eiga þrjú börn,
Guðríði Sirrý, gifta Erni Arn-
arsyni og eiga þau tvö börn:
Gunnar Örn, kvæntan Sig-
urjónu Hreindísi Sigurð-
ardóttur og eiga þau þrjú börn:
Hreinn Atli, Birkir Örn og Val-
ur Leví. Alda Dís sambýlis-
maður hennar er Ásgeir Vísir
Jóhannsson og eiga þau eina
dóttur: Ásthildi Ernu. Lilja
Dögg tónlistarmaður, áður gift
Guðmundi Stefáni Þorvalds-
syni, þau eiga eina dóttur, Guð-
rúnu Sögu. Atli Már vélstjóri,
kvæntur Hrafnhildi Örnu Árna-
dóttur, þau eiga tvo syni, Krist-
ófer Mána og Erik Örn.
2) Þorkell aðstoðarskóla-
Það er lífsins gangur að öll
fæðumst við og eitt er öruggt að
við deyjum öll. Móðir mín var
einstök kona, manneskja sem ég
man ekki eftir að hafi skipt
skapi. Auðvitað gat hún hastað
á mig þegar ég var að óhlýðnast
sem strákur en þær minningar
eru ekki margar. Mamma var
myndarleg í eldhúsinu. Já, það
var alltaf til með kaffinu og
enginn kom að tómum kofunum
hjá mömmu. Það var hennar líf
og yndi að geta glatt þá sem
komu með bakkelsi og þess fékk
ég að njóta sem krakki og eins
þegar ég flutti aftur á Hell-
issand eftir nám með konu
minni. Hún tók ekki annað í mál
en að við kæmum í hádeginu og
fengjum snarl sem yfirleitt var
full máltíð eins og þær gerast
bestar. Jólin voru engin und-
antekning því þá var tekið til
hendinni og öll borð svignuðu af
smákökum og tertum. Brúntert-
an hennar mömmu var æðisleg
og alveg sama hvernig við reyn-
um (með uppskriftinni hennar)
þá náum við henni aldrei eins.
Flest eigum við okkar uppá-
haldskökur eða tertur sem hún
gerði. Brúntertan hjá mér,
pönnukökurnar hjá þeim næsta
o.s.frv. Foreldrar mínir lifðu
fyrir fjölskylduna sína og gekk
allt út á okkur öll hjá þeim. Það
voru mikil forréttindi fyrir okk-
ur hjónin að búa í sama þorpi
og mamma og pabbi því við gát-
um alltaf farið þangað sem við
þurftum að fara, þau sáu um
börnin og tilhlökkun barnanna
var alltaf mikil að vera hjá
þeim. Heilsu mömmu tók að
hraka fyrir nokkrum árum og
má rekja það til hjartaáfalls
sem hún fékk. Hún náði sér eig-
inlega aldrei af því. Ég keyrði
mömmu heim af sjúkrahúsinu
eftir áfallið og þá sagði hún mér
að hún hefði haft brjóstverki í
meira en ár en aldrei sagt neitt
við okkur því hún vildi ekki
vera byrði fyrir neitt okkar.
Þetta lýsir henni vel, alltaf að
hugsa um aðra en sjálfa sig. Við
fórum að taka eftir að hún var
farin að gleyma nokkuð mikið
og var ekki lík sjálfri sér.
Gunna systir var kletturinn
hennar og eins pabbi þó að aldr-
aður sé. Það var ljóst að hún
gat ekki lengur verið heima þar
sem elliglöpin voru orðin alvar-
leg. Árið 2018 fluttu þau á Jað-
ar í Ólafsvík og hlaut góða
umönnun. Mamma hlaut hægt
andlát í faðmi hluta fjölskyldu
sinnar aðfaranótt þriðjudagsins
3. mars. Ég var því miður ekki
viðstaddur þá stund en ég og
eiginkona mín vorum hjá henni
allan mánudaginn 2. mars og
náðum þá að kveðja þessa heið-
urskonu. Gunna systir og Sirrý
systurdóttir mín stóðu þétt við
hlið mömmu þessa síðustu daga.
Ég á engin orð til að þakka
þeim fyrir það sem þær gerðu
fyrir mömmu. Ég kveð mömmu
með miklum söknuði og segi
takk fyrir allt, elsku mamma.
Ég get aldrei þakkað þér fyrir
allt það sem þú hefur gert fyrir
mig og fjölskyldu mína. Ég veit
að þú ert komin á góðan stað
við hlið foreldra þinna og systk-
ina. Engin orð geta tjáð þær til-
finningar sem bærast í brjósti
mér á þessari stundu. Ég læt
því orð ljóðskáldsins Hugrúnar
vera lokaorðin mín til þín:
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún)
Þorkell Cyrusson.
Hinn 3. mars síðastliðinn
andaðist Guðríður Þorkelsdóttir
(tengdamamma). Ég var ákaf-
lega lánsöm kona að fá hana inn
í líf mitt þegar ég kynntist hon-
um Kela og þakka ég fyrir þann
tíma sem við áttum saman. Það
var árið 1978 sem ég kom í
fyrsta skiptið í Dagsbrún og
hitti Guggu og Cýra. Þau tóku
afskaplega vel á móti mér og
höfum við átt saman margar
góðar stundir. Ég veit að ég er
ekki ein um það af ættingjum
að segja, þegar ég hugsa til
baka hvað Gugga gerði fyrir
mig og börnin mín, alltaf boðin
og búin til að „passa“. Hún var
svo miklu meira en amma, hún
hugsaði um þau eins og þau
væru hennar eigin börn og það
má með sanni segja að hún hafi
alið þau upp ekki síður en við
foreldrarnir. Guggu leið best í
eldhúsinu við að elda mat og
baka kökur og brauð. Hún var
einstaklega gestrisin og þegar
að gesti bar að garði var alltaf
til eitthvað með kaffinu. Það er
með söknuði sem ég kveð hana
en hún var hvíldinni fegin, það
var svo greinilegt þegar að við
héldum bænastund nánasta fjöl-
skyldan að henni leið vel. Það
var svo mikill friður og ró yfir
henni að ég varð þess fullviss að
vel hefði verið tekið á móti
henni. Elsku Gugga, takk fyrir
mig og ég veit að við eigum eft-
ir að hittast aftur.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Með hjartans kveðju,
Sigfríð Andradóttir.
Guðríður Þorkelsdóttir var
yfir ævina gædd mörgum titlum
en fyrir okkur var hún ávallt
amma, fyrirmynd og nafna.
Að alast upp í litlu sjávar-
þorpi þar sem allir þekkja alla
og amma og afi voru í næstu
götu voru mikil forréttindi, að
því leytinu til að auðvelt var að
hlaupa til ömmu og afa ef eitt-
hvað þurfti. Mamma og pabbi
nýttu sér það mikið á okkar
uppvaxtarárum að hafa þau í
svona mikilli nálægð og við vor-
um iðulega hjá þeim í pössun
eða í mat. Við erum ævinlega
þakklát fyrir að hafa eytt svona
miklum tíma með þeim. Þar
vorum við ávallt velkomin og
alltaf gátum við platað ömmu til
að gefa okkur heimabakað
sætabrauð eða eitthvað annað
gott.
Amma var mikil fjölskyldu-
kona og hafði alltaf velferð okk-
ar að leiðarljósi. Endalausar
áhyggjur yfir því að okkur væri
kalt eða við værum svöng. Aldr-
ei fórum við út frá ömmu og afa
nema amma hefði áhyggjur af
því að okkur væri kalt af því að
við værum svo ber um hálsinn
eða höfuðið. Amma hefði helst
viljað pakka okkur í bómull en
þannig var amma.
Fjölskyldan á Hellissandi var
alltaf mjög samheldin og þykir
okkur mjög vænt um þær hefðir
sem sköpuðust í kringum jólin
og minningarnar sem fylgja
þeim. Minningar um heimabak-
að hlaðborð af sætindum, dýr-
indis kvöldmat, spil fram á nótt,
sýningar frá börnunum, hlátur
og gleði.
Endalokin eru öllum óumflýj-
anleg en okkar trú er sú að ef
hamingjustundirnar í ævi
manns eru hlutfallslega margar
þá er tæplega hægt að gera bet-
ur. Það má segja að ævi ömmu
hafi verið látlaus en amma var
heimakær, nægjusöm og um-
fram allt elskaði fjölskylduna
sína. Það er ekki öllum ætlað að
hafa stór áhrif á heiminn eða
land og þjóð en það er engu
minna afrek að sinna sínum
hlutverkum vel og af alúð og við
viljum meina að það sé það sem
amma okkar gerði.
Ég, Guðríður, er sorgmædd
yfir því að nýfæddur sonur
minn muni aldrei fá að hitta
langömmu sína. Ég er þess
samt fullviss að hún muni vaka
yfir honum og okkur öllum.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Guðríður Þorkelsdóttir
yngri, Sigurður Sveinn
Þorkelsson.
Í dag kveð ég ömmu Guggu
sem hefur alltaf staðið mér við
hlið og er hetjan mín.
Elsku amma mín, hjartans
þökk fyrir allt. Takk fyrir að
vera alltaf til staðar. Takk fyrir
vera góður hlustandi. Takk fyrir
öll góðu ráðin þín. Takk fyrir
allar sögurnar sem þú sagðir
mér. Takk fyrir hvað þú varst
yndisleg við börnin mín. Takk
fyrir vera alltaf tilbúin að að-
stoða mig með hvað sem er.
Takk fyrir að passa börnin mín.
Takk fyrir að elska mig. Takk
fyrir að leyfa mér að fara í alla
gömlu kjólana þína sem mér
þykir svo fallegir og leika mér í
þeim. Takk fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman í
Dagsbrúninni það var ómetan-
legt að koma til ykkar afa í há-
deginu og borða saman og
spjalla um alla heima og geima.
Takk fyrir jólin okkar saman.
Í seinni tíð þegar ég kom oft
í Dagsbrún að loknum vinnu-
degi þá kom aldrei neitt annað
til greina annað en að ég myndi
hvíla mig í sófanum, koddinn
dustaður til, já enginn mátti
vera í sófanum nema ég að hvíla
mig hvort sem ég var þreytt eða
ekki, svona var amma mín.
Ég elska þig, amma mín,
minning þín lifir.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Þín dótturdóttir
G. Sirrý.
Brosið hennar svo hlýtt og ljúft,
lifir í mínu hjarta
minningarnar rista djúpt
en lífi og fjöri skarta
Elsku amma er flogin á braut,
hún verndar og vakir yfir
Og leiðir þá á hamingjubraut,
sem hún elskaði og lifði fyrir
(Alda Dís Arnardóttir)
Ég elska þig, elsku amma, og
mun sakna þín sárt. Minning
þín mun lifa í hjarta okkar allra
um aldur og ævi.
Þín dótturdótturdóttir,
Alda Dís.
Elsku Gugga mín.
Nú er langri og farsælli lífs-
göngu þinni hér á jörð lokið.
Eða eins og skrifað er í ljóðinu
fagra. „Tilvera okkar er und-
arlagt ferðalag. Við erum gestir
og hótel okkar er jörðin.“
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa átt Guggu fyrir frænku.
Reyndar stóð hún mér miklu
nær en það því ég sem bróð-
urdóttir hennar var alin upp hjá
foreldrum hennar í Laufási á
Hellissandi, þeim Ástu og Kela.
Gugga var flutt að heiman
þegar mig bar að garði. Þau Cý-
rus höfðu fellt hugi saman ung
að árum og keypt sér fallegt
hús á Hellissandi sem hét Dags-
brún.
Gugga var einstaklega góð-
hjörtuð og hlý kona sem um-
vafði fjölskyldu sína og vini
kærleika og velvild. Það geislaði
alltaf mikill birtu og hamingju
af heimili þeirra. Og gestrisnin
var einstök. Ég minnist þá helst
allra jólaboðanna og kökukræs-
inganna.
Gugga og Cýrus voru mikið
söngfólk. Þau sungu í kirkju-
kórnum á Ingjaldshóli í ótal ár.
Þorkell afi, faðir Guggu, var
mikill músíkmaður síns tíma og
spilaði á harmoníku í sinni sveit.
Eins er mikið er um músíkfólk
og söngkonur meðal afkomenda
þeirra.
Ein af mínum elstu minning-
um tengdust fyrstu skólaárum
mínum á Hellissandi. Fyrir okk-
ur krakkana var veturinn, frost-
ið og snjórinn einstakur ævin-
týraheimur. Oftar en ekki var
gengið yfir til Guggu í frímín-
útunum, því þar var ætíð boðið
upp á mjólk og brauð eða annað
góðgæti fyrir svanga munna.
Þau hjónin voru sérlega barn-
góð.
Húsið þeirra stóð við langa
götu í miðri brekku. Stundum
snjóaði svo mikið að Cýrus átti í
erfiðleikum með að komast út
um ytri dyrnar og þurfti þá að
moka sér leið út. Ekki þótti það
leiðinlegt fyrir okkur krakkana,
því brekkugatan breyttist þá í
sleðaleikvang.
Höskuldsáin var í þá daga al-
vöru á. Í góðu sleðafæri náði
Cýrusarbrekkan nánast alveg
niður að ánni. Stundum voru
vatnavextir svo miklir að áin
náði nánast upp undir brú áður
en hún fraus. Þarna myndaðist
því stórt og mikið skautasvell
sem var ævintýri líkast fyrir
ungviðið.
Þetta er einungis brotabrot
af öllum þeim einstæðu minn-
ingum sem ég á frá því að hafa
alist upp á Hellissandi með ynd-
islegu fólki. Fyrir mér var þetta
ævintýraheimur æskuáranna.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir
að hafa fengið upplifað þessa
tíma.
Það hefur það ætíð verið mik-
il tilhlökkun að koma í heim-
sókn á Hellissand. Móttökurnar
voru engu líkar.
Dóttir okkar, Tanja Bryndís,
hefur tengst fjölskyldunni ein-
stökum tryggðaböndum og hef-
ur farið til Hellissands eins oft
og hún hefur mögulega getað.
Við minnumst þín, elsku
Gugga, með trega í hjarta en
þakklæti í huga fyrir allt sem
þið Cýrus hafið gefið mér og
minni fjölskyldu í gegnum árin.
Fjársjóður þeirra minninga
mun aldrei glatast.
Nú ertu kominn heim handan
við haf og sund og hefur verið
fagnað af þeim sem þér á undan
fóru.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Elsku Cýrus, Gunna, Keli og
fjölskyldur, missir ykkar er
mikill, en þjáningunum lokið og
henni friður færður.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Ásta, Garðar, Garðar Thor
og Tanja Bryndís.
Horfinn er vinur handan yfir sundin.
Hryggðin er stór svo jafnvel tárast
grundin.
Þá er svo gott um ævi megum muna
milda og fagra geyma kynninguna.
Óvæntust ætíð kemur kveðjustundin.
Kærast í hjarta geymum minninguna.
(Vilhjálmur Sv. Sigurjónsson)
Í dag kveðjum við elskulega
mágkonu okkar, Guðríði Þor-
kelsdóttur eða Guggu, eins og
hún var alltaf kölluð. Gugga ólst
upp á ástríku heimili. Systk-
inahópurinn var stór, níu dreng-
ir og ein systir sem dó ung.
Gugga var strax liðtæk og dug-
leg, sannkölluð hjálparhella for-
eldra sinna alla tíð.
Okkur systur langar til að
rifja upp fyrstu kynni okkar af
Guggu. Það er 1. desember og
snjóþungt á Hellissandi en samt
er haldin hin árlega 1. des.-
skemmtun. Þegar samkomunni
lýkur er allt orðið ófært og
bróðir okkar kemur í fyrsta
sinn heim með kærustuna sína.
Hún er í háum hælum svo hann
tekur hana í fangið og klofar
með hana yfir skaflana á leið-
inni heim. Þetta þótti okkur
systrum sjö og níu ára gömlum
mjög fyndið. En þetta reyndist
líka mikið lán fyrir okkur því
hún varð veðurteppt hjá okkur.
Þessi unga, ljúfa og feimna
stúlka, sem í fyrsta sinn var á
heimili tilvonandi tengdafólks,
gaf sig mest að okkur og fór að
hjálpa til við að sauma föt á
dúkkurnar okkar.
Unga parið gifti sig svo
nokkrum árum síðar, stofnaði
heimili á Hellissandi og náðu
þau þeim sjaldgæfa áfanga að
fagna 70 ára brúðkaupsafmæli
fyrir nokkrum árum. Gugga var
mjög myndarleg húsmóðir á öll-
um sviðum og sérlega gaman
var að koma í Dagsbrún og
fylgjast með ungu konunni í
jólabakstrinum, smákökurnar
góðar og sérlega flottar.
Þau hjón voru samhent í öllu
sem þau tóku sér fyrir hendur.
Þau sungu í kirkjukórnum
ásamt börnum og barnabörnum
enda fjölskyldan öll sérstaklega
músíkölsk. Þeim fannst einnig
gaman að taka í spil og voru
einnig flottir dansarar og döns-
uðu tangó svo eftir var tekið.
Síðustu ár urðu Guggu erfið
vegna þverrandi heilsu hennar
og fluttu þau hjónin á Dval-
arheimilið Jaðar í Ólafsvík þar
sem hún andaðist 3. mars síð-
astliðinn.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína.
Og birtan himneska björt og heið
boðar náðina sína.
En alfaðir blessar hvert ævinnar
skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Við kveðjum elskulega mág-
konu okkar í virðingu og þökk
og sendum Cýrusi bróður okk-
ar, börnum og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning mætrar
konu.
Erla og Sjöfn Bergmann.
Það var árið 1979 sem við
Andri hittum Guggu og Cyrus.
Börnin okkar voru orðin ást-
fangin og okkur fullorðna fólk-
inu fannst kominn tími til að
bera saman bækur okkar um
þetta óðagot krakkanna, svo við
Andri fórum í helgarheimsókn
til Hellissands. Frá fyrsta
augnabliki var sem við hefðum
alltaf þekkst og við tók einlæg
vinátta sem aldrei hefur borið
skugga á.
Unga parið settist að á Hell-
issandi og þar sem allar dæt-
urnar voru flognar úr hreiðrinu
og bara örverpið eftir höfðum
við góðan tíma til ferðalaga, oft
skruppum við þá gjarnan vestur
bæði á sumri og vetri, enda
skein alltaf sól og Jökullinn
skartaði sínu fegursta. Unaðs-
legt að sitja við stofugluggann á
Munaðarhóli, skreppa í Dags-
brún og Blómsturvelli. Ótal-
margar hátíðarstundir höfum
við líka átt saman, skírnir,
fermingar og giftingar. Og svo
voru afmælin þegar Keli tók
fram gítarinn og allir fóru að
syngja, þá naut Gugga sín best.
Hún sem gjarnan settist þar
sem minnst bar á henni kom
fram úr skoti sínu og söng með
af lífi og sál.
Ég er mjög hamingjusöm yfir
að við heimsóttum þau hjón síð-
asta haust. Gugga ljómaði þegar
hún sá mig og faðmaði mig
lengi að sér. Það var dýrmæt
stund.
Mér þykir það mjög sárt að
geta ekki kvatt hana í Ingjalds-
hólskirkju þar sem við höfum
átt saman svo margar hátíðar-
stundir, en við Andri sendum
Gunnu, Kela, Sigfríði og börn-
um hugheilar samúðarkveðjur.
Andri og Guðrún.
Guðríður
Þorkelsdóttir