Fréttablaðið - 19.09.2020, Síða 70

MAMMA SAT VIÐ RÚMIÐ
HJÁ MÉR ALLAN TÍMANN.
HÚN HLUSTAÐI EKKI Á
LÍKUR OG TÖLFRÆÐI,
HELDUR VONINA.
Fyrst þegar ég byrjaði að gera tónlist náði ég ekki að skapa almenni-legan þráð en allt í einu fór þetta að koma. Mér f innst mik ilvæg t að
pæla ekki bara í hversu f lott tón-
listin er, heldur reyna líka að hafa
einhvern góðan boðskap. Ég passa
mig að upphefja ekki ruglið, það
getur farið svo illa. Ég var mjög
heppinn,“ segir Sigurður Rósant,
alltaf kallaður Siggi, sem gefur út
lag tileinkað móður sinni heitinni
á mánudaginn. Það hefst á upptöku
af rödd hennar þar sem hún talar til
sonar síns: „Siggi, ég elska þig, lífið
er ekki alltaf auðvelt.“
Þó að árin í lífi Sigga telji aðeins
tuttugu og fjögur, á hann að baki
átakanlegri lífsreynslu en f lestir.
Fíkniefnaneysla hefur sett mark sitt
á líf hans um árabil sem hann segir
eiga rót í vanlíðan í æsku.
Móðir Sigga, María Ósk Sigurðar-
dóttir, trúði þó alltaf á það góða
í honum enda kallaði hún hann
alltaf ljósabarnið sitt. Þegar Siggi
er beðinn um að lýsa móður sinni
nefnir hann fyrst að hún hafi verið
einstaklega góðhjörtuð og næm á
tilfinningar annarra. Það hafi þó
vafist fyrir henni sjálfri að fylgja
eftir þeim fallegu hugsjónum og
boðskap sem hún brýndi fyrir
börnum sínum.
Síðustu árin í lífi Maríu reyndust
henni afar erfið. Að sögn Sigga var
hún uppfull af samviskubiti gagn-
vart börnunum sínum sem hafi haft
djúpstæð áhrif á líðan hennar og á
endanum tekið sinn toll. María Ósk
fannst látin í bifreið sinni í júlí, degi
eftir að lýst var eftir henni í fjöl-
miðlum.
„Ég kem frá ágætlega fínu heimili.
Blóðfaðir minn var ekki alltaf til
staðar. Hann er samt yndislegur
maður, sjómaður og hugsar smá
eins og þorskur,“ segir Siggi og hlær.
„Svo á ég systur sem er tveimur
árum eldri en ég sem heitir Salný
Sif og er best. Ég elska hana mikið.
Við eigum í góðum samskiptum.
Svo á ég þrjá bræður, Gabríel,
Kristin og Andra, sem eru allir
yndislegir.“
Siggi var þriggja ára þegar stjúp-
faðir hans kom inn í líf fjölskyld-
unnar.
„Hann var mikið til staðar þegar
ég var barn og er pabbi yngri
bróður míns. Þó að við séum ekki í
miklu sambandi er ég honum þakk-
látur. Ein skemmtilegasta minning
sem ég á úr æsku var þegar hann fór
með mig á fótboltamót og við grill-
uðum pylsur.“ Siggi álasar ekki því
fólki sem um tíma gafst upp á að
hann næði bata, eða hafi neyðst til
að taka þá ákvörðun að slíta sam-
skipti við hann.
Heimilislífið á þessum tíma var
nokkuð eðlilegt, að sögn Sigga.
„Það voru kannski ekki til miklir
peningar en mamma gerði alltaf sitt
besta og við vorum þakklát fyrir
það sem við fengum. Ég pældi ekk-
ert endilega í því sem skorti.“
Sárt að missa stjúpföður
Þegar móðir Sigga og stjúpfaðir
slitu samvistum fékk hann loforð
um að þeir fengju að hittast þrátt
fyrir að sambandinu væri lokið. Það
varð ekki raunin.
„Það særði mig mikið enda hafði
ég litið á hann sem pabba minn
í mörg ár. Ég hitti hann reglu-
lega af því að hann er pabbi litla
bróður míns og hef kannski farið
út að borða með honum nokkrum
sinnum síðan. En alltaf þegar við
hittumst þá hugsa ég um að ég elski
hann og vonandi elskar hann mig
líka. Hann er góður maður.“
Siggi lýsir sér sem ofvirkum
krakka sem hafi aldrei fengið þá
aðstoð sem hann telur að hann
hefði þurft á að halda. Hegðun
hans hafi einfaldlega verið túlkuð
sem óþekkt.
„Ég fékk ekki þessa athygli sem ég
þurfti og fannst eins og tilfinningar
mínar væru ekki viðurkenndar.
Þannig festist ég í einhverri stans-
lausri vanlíðan. Ég fann mig svo
eiginlega í því að vera prakkari og
með vesen,“ segir hann og bætir við
að hegðunin hafi svo versnað með
árunum.
„Málið er að ég hef alltaf verið
góður gaur, trúi ég. Jú, ég hef átt
mín tímabil og hef auðvitað lifað
glæpalífi. En ég hef alltaf reynt að
vera góður maður.“
Siggi segist fyrst hafa reykt kanna-
bis þegar hann var tólf ára gamall.
Aðeins tveimur árum síðar spraut-
aði hann sig í fyrsta sinn með fíkni-
efnum.
„Ég notaði bara það sem var í boði.
Ég var byrjaður að reykja kanna-
bis daglega þegar ég var þrettán
ára. Þetta þróaðist mjög hratt. Mig
vantaði einhvern til að leggja mér
línurnar, en það eina sem gerðist
var að ég var skammaður og það fór
þveröfugt í mig. Ég fékk ekki réttu
skilaboðin um lífið.“
Hann viðurkennir að ákveðin
áhættu- og adrenalínfíkn hafi leitt
hann áfram á þessum árum.
„Ég elskaði alla spennu. Sem
krakki var ég til dæmis alltaf að
brjótast inn í skólann minn, bara
til að upplifa spennuna. Ég var ekki
einu sinni að ræna neinu heldur bara
að brjótast inn til að brjótast inn.“
Siggi þótti einn af fremstu hjóla-
brettamönnum landsins.
„Sama í hvaða ástandi ég var, þá
Hún kallaði mig ljósabarnið sitt
Sigurður Rósant segir vanlíðan í æsku hafa leitt sig út í fíkniefnaneyslu. Hann gefur út lag á mánudaginn um
móður sína, sem batt enda á líf sitt í sumar þegar hún taldi sig loks ekki þurfa að hafa áhyggjur af börnum sínum.
Sigurður Rósant
segir fíkni-
efnaneysluna
hafa þróast
mjög hratt og
að hann hafi
verið farinn að
nota kannabis
daglega aðeins
13 ára gamall.
FRÉTTABLAÐIÐ/
VALLI
hélt ég alltaf áfram að skeita. Þó að
maður hafi byrjað ungur að fikta
við þessi hörðu efni þá voru það
alltaf bara tímabil. Núna eru mörg
ár síðan ég hef sprautað mig,“ segir
hann en bætir svo við: „Fyrir utan
eitt skipti fyrir þremur árum.“
Niðurbrotin en ekki í neyslu
Það birtir yfir Sigga þegar hann er
beðinn að lýsa móður sinni.
„Hún var alltaf til staðar. Kær-
leikurinn var hennar leiðarljós í
lífinu. Sama hvernig aðrir komu
fram við hana, þá sýndi hún alltaf
kærleik til baka. Nánast eins og
hún væri að safna karma, hún var
góð í gegn.“ Siggi segir móður sína
aldrei hafa átt í vandræðum með
áfengi eða fíkniefni en farið hafi að
falla undan fæti þegar hann var í
kringum níu ára aldurinn.
„Það sem braut hana mest var
Steingerður Sonja
Þórisdóttir
steingerdur@frettabladid.is
Framhald á síðu 32 
1 9 . S E P T E M B E R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R30 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð