Hvöt - 16.03.1948, Blaðsíða 18

16
#

Helgci Hólm Helgadóttir,
Kénnaraskólanum:
LJDS □ G
Ég sit við gluggann minn i þorpi
úti á landi, eitt laugardagskvöld.
Það er bjart og fagurt vorkvöld,
sólin er að setjast við hafsbrún, og
slær gullnum ævintýraljóma á láð
og lög. Úr fjörunni berst þangeim-
ur að vitum mínum, og utan úr
garðinum leggur ljúfan og seiðandi
rósailm. Nokkrir krakkar eru að
leika sér á götunni og glaðværar
raddir þeirra Ijóma í kvöldkyrrð-
inni. Út úr einu húsinu kemur mið-
aldra kona. Hún stanzar á tröppun-
urn og litur yfir til barnanna. Þá
tekur sig út úr bópnum lítill, Ijós-
hærður drengur. Hann bleypur til
konunnar og hjúfrar sig' upp að
Iienni. Úr bláum augunum skíu
gleði og trúnaðartraust. Hún bros-
ir og strýkur yfir hrokknu lokk-
ana hans, og siðan fara þau inn.
Eg þekki þessa konu litið, því ég
er nýflutt hingað, en ég veit, að
hún heitir Þorgerður og er fyrir
löngu orðin ekkja. Hún liafði átt
eina dóttur, sem var nýlega dáin.
Drengurinn, sem heitir Haukur, er
sonur hennar. Nú lifði Þorgerður
aðallega á þvi að taka sauma fyrir
fólkið i þorpinu.
Nú fara börnin að tínaskinn, og
gatan verður brátt mannlaus. Kvöld-
kulið leggur inn fjörðinn, og svif-
léttar bárur bregða á leik í fjöru-
borðinu. í húsi ekkjunnar hafa
tjöldin verið dregin fyrir gluggana;
6 V ö T
SKUGGI.
ég' fer að dæmi hennar, og' er litlu
seinna sofnuð.
Aftur sit ég við gluggann minn og
litast um. Nú er haustkvöld mörg-
um árum seinna. Það er dimmt og
drungalegt, og dauf götuljósin gera
umhverfið enn draugalegra. Göt-
urnar eru blautar og' forugar, og
bílarnir sletta miskunnarlaust á
þær fáu hræður, sem hætta sér út
fyrir húsdyr. Ég lít yfir að húsi
ekkjunnar, og sé að gluggatjöldin
hafa ekki verið dregin fyrir. Gamla
konan er eitthvað að bogra við
eldavélina, en við borðið stendur
ungur nraður. Hann er með flösku
i hendinni og er að hella úr henni
í glas. Þetta er Haukur, dótturson-
ur Þorgerðar. Hann hefur lokið úr
glasinu, og setur flöskuna á munn
sér og teygar síðustu dreggjarnar
fneð dýrslegri græðgi. Nú fer Iiann
að leita i vösum sínum eftir ein-
hverju, en þegar sú leit ber engan
árangur snýr hann sér lil ömmu sinn
ar. Það er auðséð á látbragði hans,
að hann er að heimta eitthvað af
henni. Að lokum ber hann reiðilega
i borðið, svo skál, sem stóð á borð-
röndinni dettur í gólfið og fer i
þúsund mola. Svo hleypur hann á
dyr. Hann er vallur á fótunum, þeg-
ar hann gengur niður tröppurnar, og
er nærri dottinn í götuna. Ég horfi
á eftir honum, þar sem hann skæl-