Hvöt - 16.03.1948, Blaðsíða 32

30
H V ö T
þeirri lífsliamingju, sem það hefur
breytt i böl, öllum þeim sjúkdóm
um, sem af því stafa, o. s. frv. Það
er furðulegt, að nokkur maður skuli
treysta sér til að taka á sig liluta
þessarar ábyrgðar, og ég þykist vita
að þið séuð ekki fús til þess. Hvað er
þá á móti því að gerast virkir þátt-
takendur í bindindisstarfinu?
Það er dásamlegt, hvað maðurinn
hefur komizt langt i þróuninni og
menningunni, en það hefur tekið
harin miíljónir ára. En liafið þið at-
hugað, að það þarf aðeins stutta
stund til þess, að áfengið leiði mann-
inn aftur á það þrep, er hann stóð
á fyrir ævalöngu. Þetta er svo hrylli-
leg staðreynd, að mann óar við að
hugsa um hana. Og þegar þetta er
haft í huga, er enn furðulegra og
alvarlegra, að aðaltekjulind okkar
íslendinga skuli vera áfengissala. Er
ábyrgðar- og sómatilfinning for-
ráðamanna þjóðarinnar ekki meiri
en þetta? Það er óhugnanleg stað-
reynd, að svarið við þessari spurn-
ingu hlýtur að vera nei.
Iivert er svo verkefni okkar bind-
indismannanna? Margir munu svara
á þá leið, að við eigum að hjálpa
þeiin, sem Bakkus fellir, leiða þá
á hiim rétta veg, reisa hæli fyrir þá,
sem sjúkrahúsvistar þurfa, o. s. frv.
Auðvitað er þetta mikilsvert og
sjálfsagt, en það nægir ekki gegn
neinum sjúkdómi að lækna þá, sem
svkjast, ef smitberanum sjálfum,
orsök sjúkdómsins, er ekki útrýmt.
Og er það ekki líka fyrst og fremst
skylda ríkisins að sjá um þá, sem
það sjálft hefur leitt i þessa ógæfu?
Það finnst mér tvímælalaust. Það er
meira en nóg annað að gera. Það er
mikils virði, að börn og unglingar
fái rétt og gott uppeldi, og ef það
tækist að korna uppeldismálunum í
betra horf, efast ég ekki um, að
stórum færri unglingar leiddust út
í drykkjuskap en nú er. Fjöldi barna
elzt upp við slílc umhverfisáhrif, að
það getur á engan hátt talizt óeðli-
legt, að þau lendi i klóm Bakkusar.
Það eru auðvitað fyrst og fremst
þau börn, sem eru svo ógæfusöm
að eiga drykkfelda foreldra. En það
geta líka verið börn frá þeim heiin-
ilum, sem ekki teljast til heimila
ofdrykkjumanna, heldur þeirra, sem
áfengi er haft um hönd svo að segja
daglega í hófi, þar sem það er ó-
kurteisi, „fanatík“ eða harnaskap-
ur, að vilja ekki vera með.
Ég hef einu sinni heyrt ungan
mann segja frá framkomu of-
drykkjumanns og hófdrykkjumanns
við sig. Þessi unglingspiltur var á
skipi, að fara sína fyrstu ferð lil
útlanda. Þeir hrepptu storm og lentu
í hinum inestu hrakningum. Hann
kom svo eitt sinn, þreyttur og illa
lil reika niður i káetu, þar sem einn
félagi Iians, sem var drykkjumaður,
sal mcð flösku fyrir framan sig.
Pilturinn hugsaði mcð sér, að liann
skyldi fá sér einn sopa til að vita
hvort liann hresstist ekki. En þegar
liann býst til að taka flöskuna, tek-
ur d'rykkjumaðurinn hana og segir:
„Nei, drengur minn, þú skalt ekki
læra að drekka hjá mér.“ Hann fann
veikleika sinn, og vissi, að það var
hverjum manni fyrir bezlu að byrja
alrei. Nokkru seinna kallar annar
skipverji á hann og býður honum