Hvöt - 16.03.1948, Blaðsíða 19

H V Ö T
17
Bindindisfélög í skólum.
Fréysteihn Gunnarsson,
skólastjóri:
Stundum hef ég verið að því
spurður, livort ég teldi bindindisfé-
lög í skólum eiga rétt á sér eða vera
nauðsynleg. Á það hefur verið bent,
að bindindi, svo scm önnur regln-
semi, mcðal skólanemenda væri svo
sjálfsagður lilutur, að ekki þyrfti fé-
lagssamtök til. Um nauðsyn þess, að
skólanemendur séu reglusamir, ber
öllum saman. Ekki þarf orðum að
því að eyða, livers virði það cr þcim
sjálfum, skóla þeirra og framtíð
]>ess þjóðfélags; sem þeir eiga að
vinna fyrir síðar meir. Með reglu-
semi á ég þá ekki eingöngu við það,
að þeir afneiti víni og tóbaki. Fleira
er það, sem gæta þarf, margt annað,
sem glepur.
En það, sem er sjálfsagt, er ekki
alltaf sjálfrátt. Freistingar verða
hér margar á vegum æskulýðsins.
Fram hjá þeim verður ekki komizt.
Eina ráðið að standast þær. Boð og
bann skóla og skólastjóra kann að
liafa nokknr áhrif, þó liklega oftast
minni en ætlað er. Ég er ekki í vafa
um, að frjáls samtök nemenda
sjálfra er þyngra á metunum, enda
hvgg ég, að reynsla sú, sem þegar
er fengin af bindindisfélagsskap
skólanna, sýni það, að hann eigi
fullan rétt á sér. Þar hj'gg ég, að sé
ist upp götuna, og liverfur út í
myrkrið. Vafalaust er hann að fara
til drykkjufélaga sinna. Ef að vanda
lætur, kemur liann ckki lieim fyrr
en langt er liðið á nótt, og þá dauða-
drukkinn.
Ég lít snöggvast yfir til gömlu
konunnar. Hún situr á kollustóln-
um sínum við eklavélina og þurrk-
ar nokkur tár, sem falla niður
Inukkóttar kinnarnar. En getur
nokkur láð henni, þó hún gráti?
Þessi dóttursonur hcnnar var það
cina, sem hún hafði að lifa fyrir,
síðan dóttir hennar dó. Hann var
sá eini, sem hún gat vænzt styrks
af í ellinni. En hvernig fór? Þessi
indæli drcngur hennar hafði orð-
ið Bakkusi að bráð. Ilann lenti
i slæmum félagsskap og þoldi’ ekki
freistinguna. Það litla, sem hann
vann sér inn, fór í tóbak og áfengi,
svo að ekkjan sá ekki önnur úrræði
en að fara á sveitina, ef henni
yrði lengra lífs auðið. Og hvað yrði
þá um drenginn hennar? Þessi
spurning nagaði sifellt hjarta henn-
ar. Átti liann að verða skotspónn
örlaganna allt sitt líf? Og hverju
átti hann að svara fyrir dómstóli
Drottins? Ætli ævistarf sliks
manns yrði þungt á metaskálum
dómarans mikla? En hún er ekki
sú eina, sem hinar „gullnu veig-
ar“ Iiafa leikið svo grátt. Hversu
margir eru ckki þeir, sem liafa orð-
ið að horfa á björtustu vonir sinar
og- lífsgleði drukkna í flóði áfengis-
ins. Og guð einn telur þau tár, sem
fallið hafa á altari vínguðsins.