Fréttablaðið - 14.11.2020, Qupperneq 26

Það var föstudagur og Óskar og
Vilborg að undirbúa sig fyrir árs-
hátíð fyrirtækisins sem hann starf-
aði hjá.
„Við ætluðum að hittast í pool og
morguninn eftir var stefnan sett
austur á Selfoss á hótel.“
Óskar er upptekinn í símanum
þegar hann sér að Birgir Stefánsson,
maður Önnu barnsmóður hans,
hringir.
„Ég sá að Biggi var að hringja en
ætlaði að klára hitt símtalið áður
en ég hringdi í hann til baka. Hann
hringdi þá beint í Vilborgu og þá var
síminn tekinn af mér.
Aðeins 16 mínútur frá Keflavík
Hann sagði mér að Kiddi hefði lent
í slysi og væri í sjúkrabíl á leið í
bæinn.
Við rukum út í bíl þar sem við
bjuggum í Fífuseli í Breiðholti. Þetta
var á föstudegi, klukkan rétt rúm-
lega fimm á útborgunardegi. Það
voru bara allir í umferðinni,“ segir
Óskar, sem fannst það taka heila
eilífð að keyra frá Fífuseli að Land-
spítalanum í Fossvogi.
„Sjúkrabíllinn var á undan okkur
frá Keflavík, hann var ekki nema 16
mínútur sem er mjög skammur tími.
Lögreglan hafði stöðvað alla umferð
í gegnum Reykjavík og ég veit að
það var allt gert til að koma honum
undir læknishendur sem fyrst.“
Þegar Óskar og Vilborg komu
á sjúkrahúsið hittu þau Önnu og
Bigga fyrir sem ekið höfðu á eftir
sjúkrabílnum, og minnist Óskar
á hversu mikilvægt hafi verið í
þessum aðstæðum að samband for-
eldranna allra hafi verið gott.
„Sem betur fer hafði Vilborg alltaf
verið í sambandi við okkur Önnu
þegar við bjuggum saman, sem
mamma hans Odds, og því þekktust
allir mjög vel og af góðu einu. Það
var mjög góður samgangur á milli.
Kiddi og Arna fengu að vera börnin
okkar, þó við værum ekki alltaf sátt
við hvort annað smitaðist það aldrei
yfir á þau.“
Óvissan var algjör
Þegar þarna er komið sögu vita for-
eldrarnir aðeins að Kiddi litli, sem
hafði hlaupið á milli kyrrstæðra bíla
við heimili sitt og út á götu þar sem
hann varð fyrir bíl, er meðvitundar-
laus en hjartað slær. Við tekur bið
eftir niðurstöðum lækna og eftir því
að fá að sjá drenginn sinn.
„Mér finnst sem sú bið hafi verið
margar klukkustundir en líklega
var þetta hálftími eða klukkutími
þar til við fengum að sjá barnið.
Óvissan var algjör.
Við vorum svo færð inn á gjör-
gæslu þar sem við fengum að sjá
hann. Þar lá hann í sjúkrarúmi í
öndunarvél. Við sáum að hann
andaði og hjartað sló, það sá ekkert
á andliti hans sem er ótrúlegt eftir
þetta allt saman.“
Óskar segir að þarna hafi for-
eldrarnir verið nokkuð bjartsýnir
á framhaldið.
„Hugsunin um að barnið manns
sé kannski að fara að deyja kemur
aldrei upp. Ég hugsa að það komi
aldrei upp í huga foreldris í þessum
aðstæðum. Við vorum bara að
berjast með honum og hringja í for-
eldra okkar og ættingja og láta vita
hvað gerst hafði. Okkur var sagt að
það eina sem við gætum gert væri
að bíða enda hefðu miklar bólgur
myndast við heila.
Foreldrar okkar komu á spítalann
en fóru svo að hugsa um hin börnin,
Kiddi var númer átta í röð systkina
báðum megin svo það þurfti að
hugsa um sjö önnur börn.“
„Þegar nóttin kom var útbúin
aðstaða fyrir okkur Önnu að gista
sitt hvorum megin við hann. Maður
svaf auðvitað ekkert heldur dottaði
bara aðeins,“ segir Óskar og það
er augljóst að það tekur á að rifja
atburðarásina upp og tárin eru ekki
langt undan.
Ég held að hann hafi dáið þarna
„Svo um hálf fjögur um nóttina fara
öll tækin sem hann var tengdur við
að pípa og stofan fyllist af hjúkrun-
arliði. Þau ná honum aftur niður og
allt er með kyrrum kjörum. Manni
var gríðarlega létt en áttaði sig illa á
stöðunni og eftir á að hyggja held ég
að hann hafi dáið þarna. Vélarnar
voru látnar halda í honum lífi. Ég
held að þetta sé oft gert, fyrir for-
eldrana, svo þau fái að berjast með
barninu sínu og gefist smá tími.“
Morguninn eftir er farið með
Kidda í myndatöku og segir Óskar
myndina af því þegar honum er rúll-
að í sjúkrarúminu, tengdur tækjum,
inn í lyftu, vera sterka í huga sér.
„Þegar svo komið er með hann
aftur er haldinn fundur með okkur
foreldrunum. Okkur er þá tilkynnt
að hann sé heiladáinn. Við einfald-
lega horfðum á lækninn og spurð-
um: „Hvað þýðir það?“ Hann þagði
og gaf okkur smástund til að átta
okkur betur. Það var svo Anna sem
fyrst fattaði hvað þessi orð þýddu
og brotnaði saman. Þá var hann
að segja við okkur að barnið okkar
væri dáið.“
Óskar segir ómögulegt að lýsa
þeirri tilfinningu sem hafi læst
sig um hann við þær fréttir. „Þetta
er eitthvað sem er ekki til í huga
manns og enginn á að þurfa að
hugsa.“
Í framhaldi þurftu foreldrarnir að
taka ákvörðun um að slökkt yrði á
tækjum sem héldu í Kidda lífinu
og kom það í hlut Vilborgar að til-
kynna læknum það. „Ég gat ekki
beðið um að slökkt yrði á tækjun-
um sem í mínum huga héldu syni
mínum á lífi.“
Við urðum bara börn aftur
„Við urðum bara börn aftur. Systur
mínar tvær komu að austan, f luttu
inn á okkur og sáu til þess að við
fengjum að borða og svæfum næstu
vikurnar. Svo áttu báðar fjölskyld-
urnar f leiri börn,“ segir Óskar og
þegar hann er spurður hvernig
maður tekst á við það að þurfa að
hugsa um fleiri börn í slíku sorgar-
ástandi svarar hann: „Ég gæti ekki
sagt þér hvernig það var tæklað. Ég
veit ekki hvernig það var gert. Þessi
tími er allur í móðu. En ég get sagt
þér að það var gríðarlega vel haldið
utan um okkur. Systur mínar og
makar skildu sín börn eftir og áttu
heima hjá okkur meirihluta des-
embermánaðar.“
Kristinn Veigar var nefndur eftir
Kristni móðurafa sínum og föður-
systurinni Jóhönnu Guðveigu, eða
Hönnu Veigu. „Hann var yngstur í
báðum fjölskyldunum og því eðli-
lega stjarnan í hópnum,“ rifjar
Óskar upp. „Arna Sóley sem er
tveimur árum eldri en hann og eina
alsystir hans, hugsaði alltaf um
hann sem strákinn sinn, hún var
eins og lítil ungamamma. Ég held
að allir eigi góðar minningar um
Kidda.“
Eins og fyrr segir voru systkinin
hjá pabba sínum og stjúpu aðra
hvora helgi og segir Óskar þau hafa
lagt mikið upp úr því að haldið væri
í þá föstu reglu. „Á sumrin vorum
við mikið með þau og ferðuðumst
mikið saman. Það var gott að eiga
það í hjarta sínu að hafa ekki verið
lélegur pabbi og hafa sinnt þeim vel
þó við foreldrarnir höfum skilið.“
Tómustu augu sem ég hef séð
Arna og Kiddi voru eins og heyra má
samrýnd systkini enda aðeins tvö ár
á milli þeirra. „Við Vilborg vorum
vön að sækja þau tvö til Keflavíkur
á föstudögum. Þegar við svo fyrst
sóttum hana eina, eftir að Kiddi dó,
man ég eftir að hafa litið í baksýnis-
spegilinn og horft í þau tómustu
augu sem ég hef séð. Þar sat hún
ein, sex ára gömul, og enginn Kiddi
henni við hlið.“
Óskar sökkti sér í vinnu eins og
algengt er og segir eiginkonu sína
hafa fengið það hlutverk að halda
öllu saman. „Vilborg var bara í
vinnu við það að halda mér, börn-
unum og öllu í gangi.“
Óskar hefur árum saman starfað
sem f lutningabílstjóri og stofnaði
fyrirtæki í kringum það í mars árið
2008.
„Ég man eftir að hafa ótal oft
þurft að stoppa trailerinn úti í veg-
kanti því sorgin helltist yfir mig
og ég þurfti einfaldlega að stöðva
bílinn til að gráta. Svo hélt ég bara
áfram,“ segir hann, en Óskar hefur
bæði leyft sér að gráta sonarmissinn
og ræða hann. „Ég held að það hafi
komið mér langt í þessu ferli.“
Ökumaðurinn stakk af
Ökumaðurinn sem varð valdur að
dauða Kristins Veigars stakk af frá
vettvangi. Stuttu síðar var grunaður
maður handtekinn og settur í gæslu-
varðhald og farbann, en hann var af
erlendu bergi brotinn. Daginn eftir
að farbannið rann út fór hann svo
úr landi og hefur aldrei svarað fyrir
sakir sínar, né endanlegar sönnur
verið færðar á hvort um réttan ein-
stakling er að ræða.
„Við þekkjum lögregluþjóna sem
komu fyrstir á vettvang og vitum að
það var unnið í þessu dag og nótt.
Okkur var haldið mjög vel upp-
lýstum. Ég held að lögreglan hafi
unnið sitt vel. Það er meiri kergja í
mér gagnvart dómskerfinu, yfir því
að maðurinn hafi losnað úr gæslu-
varðhaldi og komist úr landi. Það er
margt sem bendir til þess að hann
hafi verið ökumaðurinn, af hverju
fór hann annars úr landi um leið og
hann losnaði úr farbanni?“
Það var allt tekið af okkur
Óskar gefur ekki mikið út á það
hvort hann leiði hugann að bílstjór-
anum í dag, en það sé eitt og annað
sem sitji í honum er varðar þessa
hörmulegu atburðarás.
„Þegar ljóst var að Kiddi væri
heiladáinn vorum við spurð hvort
við vildum gefa líffæri hans. Ekkert
okkar þurfti að hugsa sig um, enda
var tilhugsunin um að hann gæti
bjargað öðru barni góð. Þegar við
svo ætluðum að skrifa undir komu
upplýsingar frá lögreglunni um að
ökumaður fyndist ekki: Þetta var
þá orðið sakamál og því mátti ekki
gefa líffærin. Það var því allt tekið
af okkur.“
Óskar viðurkennir að fram að
þessu áfalli hafi hann ekki haft
mikla trú á sálfræðingum.
„Þegar ég kom heim á daginn
mátti enginn hósta eða reka sig í
stól án þess að ég brygðist ókvæða
við. Vilborg lýsti þessu sem heim-
ilisfólk væri í fangelsi án þess að ég
vissi það.
Einn daginn tilkynnti hún mér
svo að ég ætti að mæta til sálfræð-
ings klukkan þrjú daginn eftir. Ég
sagðist ekki geta það enda væri ég
með menn í vinnu. Hún sagðist þá
vera búin að tala við alla og til sál-
fræðingsins skyldi ég fara.
Óskar átti 40 mínútna fund sem
varð að tveimur klukkustundum
og svo fór að hann mætti til hennar
tvisvar í viku í tvær klukkustundir
næstu vikurnar.
„Ég hafði enga trú á að hún gæti
hjálpað mér, hvernig átti hún að
geta það – ekki hafði hún misst
barn? En hún einfaldlega bjargaði
mér.“
Um 100 manns liggja í valnum
Nokkrum árum eftir andlát Kidda
langaði Óskar að láta gott af sér
leiða og stuðla að bættri umferðar-
menningu. Sigurður Jónasson lög-
reglumaður réð hann þá til að halda
fyrirlestra á svokölluðum aksturs-
bannsnámskeiðum, þangað sem
unglingar sem missa prófið innan
tveggja ára frá bílprófinu koma.
„Þau þurfa þá að fara aftur á nám-
skeið fjóra laugardaga í röð og í tæp
þrjú ár var ég alltaf með fyrirlestur á
næstsíðasta námskeiðinu. Ég sagði
þeim söguna mína og söguna hans
Kidda og viðbrögðin voru svakaleg.
Foreldrar hafa þakkað mér fyrir og
sagt að loksins hafi einhver haft
áhrif á barnið þeirra, en ég hugsaði
þetta alltaf þannig að ef einn tæki
mark á þessu væri tilganginum
náð.“
„Það gaf mér mikið að gera þetta í
minningu Kidda. Þetta var gríðarleg
sálfræði fyrir mig og hjálpaði mér í
öllu ferlinu. Ég lauk fyrirlestrunum
á að segja: Ef það kemur einhvern
tíma upp að þú ætlar í spyrnu eða
láta vaða yfir á rauðu ljósi, viltu þá
þurfa að hlusta á þetta aftur? Hugs-
aðu til mín og hugsaðu til Kidda.
Hugsaðu til allra í kringum hann og
allra í kringum þig. Þetta snýst ekki
bara um þig því í hverju tilfelli liggja
um 100 manns í valnum.“
Óskar, sem er atvinnubílstjóri, sökkti sér í vinnu eftir andlát Kidda en segist ótal oft hafa þurft að stoppa úti í veg­
ar kanti þegar sorgin hafi komið yfir hann og gráta. Hann segist alltaf hafa leyft sér að gráta og ræða sonarmissinn.
ÞAÐ VAR SVO ANNA SEM
FYRST FATTAÐI HVAÐ
ÞESSI ORÐ ÞÝDDU OG
BROTNAÐI SAMAN. ÞÁ
VAR HANN AÐ SEGJA VIÐ
OKKUR AÐ BARNIÐ OKKAR
VÆRI DÁIÐ.
1 4 . N Ó V E M B E R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R26 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð