Gerðir kirkjuþings - 2018, Síða 7

7
hvort einstaklingur er meðlimur í þjóðkirkjunni eða ekki? Á að vera verðmunur? Slíkt
fyrirkomulag þekkist í öðrum löndum. Er tækifæri í því, ef kirkjan verður vinnuveitandi
presta, að semja þannig að fyrir hin svokölluðu aukaverk verði greitt í föstum launum? Það
gæti þýtt að meðlimir í þjóðkirkjunni fengju þá þjónustu án aukagjalds en þeir sem ekki
væru félagar greiddu samkvæmt verðskrá. Nú er ég ekki að leggja neitt að þessu til heldur
aðeins að nefna þessi dæmi til að vekja fólk til umhugsunar um að það eru talsverðar
breytingar framundan og að við þeim breytingum þarf að bregðast.
Leggja á djúpið með skýra sýn og háleit mark og mið.
Það er m.a. hlutverk ykkar, kæru kirkjuþingsfulltrúar, að takast á við þetta verkefni.
Það verður vandasamt. En þá er gott að hafa í huga að breytingar eru ekki alltaf bara
ógn, þær geta líka verið tækifæri. Það geta til dæmis falist tækifæri í auknu sjálfstæði
þjóðkirkjunnar til að gera skipulagsbreytingar og aðlaga sig betur að síbreytilegu samfélagi.
Það geta falist í því tækifæri að skoða hvort sama skipulag henti í dreifbýli og þéttbýli.
Hvaða fyrirkomulag hentar best til að tryggja fólki góða þjónustu? Hvað hentar best til að
laða fólk að starfi kirkjunnar og þátttöku í því?
Á undanförnum árum þar sem ég hef verið í sóknarnefnd og setið á kirkjuþingi hef
ég betur gert mér grein fyrir því hve lítið ég vissi áður um starf kirkjunnar og þá miklu
og víðtæku þjónustu sem hún veitir. Samt var ég ekki óvirkur innan hennar áður. Það er
mjög mikilvægt að sú víðtæka þjónusta sem þjóðkirkjan veitir sé kynnt fólki betur en nú
er gert. Það þarf að gera til þess að gera þá þjónustu aðgengilegri, til þess að gefa þjóðinni
betri upplýsingar um hvað gert sé við þá fjármuni sem kirkjan fær greitt af skattfé og til
að tryggja stöðu hinnar íslensku þjóðkirkju hjá þjóðinni. Í þessu sambandi vil ég enn á ný
minna á orð Þorsteins Pálssonar fyrrverandi dóms- og kirkjumálaráðherra þegar hann
kom og ræddi við okkur hér á vettvangi kirkjuþings 2013 og minnti okkur á mikilvægi
þess að kirkjan hugaði vel að baklandi sínu.
Tempus fugit – tíminn flýgur.
Þetta er 7. kirkjuþing sem ég set en jafnframt það síðasta. Eftir þau átta ár sem ég hef setið
á kirkjuþingi þá er auðvitað margs að minnast. Efst í huga mínum er þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast svo mörgu hæfileikaríku og skemmtilegu fólki. Fólki sem virkilega
ann þjóðkirkjunni og leggur töluvert á sig til að sinna hagsmunum hennar og oft töluvert
meira til að tryggja að kirkjan veiti fólki sem besta þjónustu. Þá vil ég einnig nefna það hér
að ég ber mikla og djúpa virðingu fyrir öllum sjálfboðaliðunum sem leggja svo mikið til
kirkjustarfs á Íslandi. Það munar heldur betur um þau öll.
Sem forseti kirkjuþings hef ég auðvitað átt samskipti við fjölda fólks. Þau hafa verið
lærdómsrík, oft skemmtileg en ekki alltaf auðveld. Það er nú svo að fólk hefur ákveðnar
skoðanir og jafnvel djúpa sannfæringu fyrir ýmsu sem varðar kirkjuna. Stundum hefur
jafnvel hvesst í samtölum og einhverjum sárnað. Ég verð að segja að mér finnst mun betra
að takast á við slíkt frekar en tómlætið að fólki sé meira og minna sama. Ef fólki er sama
um kirkjuna þá skiptir hún litlu máli. Það er eðlilegt að í svona stórri kirkju séu skiptar
skoðanir og mismunandi áherslur. Við eigum ekki að óttast hreinskilið samtal en það
er rétt að hafa áhyggjur af tómlæti. Það að við höfum ólíkar skoðanir og mismunandi