Stefnir - 01.10.1951, Qupperneq 20

STEFNIR
JS
Greipur kveður og víkur á brott úr skrifstofunni, en jafnsnemma
hefur hann gleymt kaffinu og Elísabetu prestsdóttur og gengur álút-
ur beint til útidyra og heldur af stað heimleiðis.
„Drengurinn veit það þá ekki,“ hugsár 'hann. „Hún hefur sent hann
á undan sér til þess að eiga ekki á hættu að barnið ljóstraði uDp um
hana.“ Greipur Finnbogason brosir annarlegu brosi, liann finnur
sig einan með Guðrún Þórðardóttur, hún treður krapið við lilið
hans og gengur ögn álút eins og hann, hæði hafa nóg að bera; það
er þó alténd munur að hafa samfylgd.
Og enn er hann staddur á fellinu, sem eitt sér rís upp úr mýrar-
sundunum og ber enda hærra en heiðarfláka og lyngholt þessarar
sveitar, líkt og náttúran hafi safnað sér þar saman í dálitla háborg,
skotið höfði upp úr sínu eigin moldarkafi til þess að geta horft það-
an niður á sjálfa sig, hvernig hún bruðlár með allt sitt, lífsgjöful og
drápfús á víxl. Já, hann er enn staddur á þessum stað, Greipur, úti
fyrir klettasmugunni bak við húsið. Fyrir munna hennar rís nú blá-
grýtishella áþekk tunnubotni að lögun og myr undir sér torfusnepil-
inn frá í nótt. En ekki er þó tryggilegur umbúnaðurinn, —- ekki svo
að hann hæfi fjársjóði, sízt ef hann er nú vafinn blóðugu líni merktu
fangamarki. Nei. Greipur Finnbogason spennir af sér grádílótt-i sel-
skinnstöskuna, lýtur niður og veltir hjarginu frá. Hryllingur fer
um hol mannsins, handleggi, brjóst og höfuð, hríslar um hann allan,
líkur sárum fögnuði, líkur hnífstungu sem bindur enda á kvöl. Hann
tekur útburðinn varlega upp, vefur þétt að honum léreftið og leggur
hann í töskuna, lokar töskunni.
„Ég,“ hugsar maðurinn, -—• „nú er hann minn eins og hennar —
hann og hún--------og við erum öll þrjú í þessu eina---------“ Hann
reyndi af alefli að þröngva furðulegum kenndum sínum í eitthvert
ákveðið, skiljanlegt form, binda þær saman í heild, en það var víst
of snemmt, hann orkaði ekki að skeyta myndina saman.
Hann var nú kominn á afvikinn stað í fellinu, þar sem móbergsöxl
þess ypptist móti eyðilegri flatneskju grasheiðanna í vesturátt. Hér
höfðu breytileg veður árstíðanna flegið hold frá beini landsins, síðan
brotið beinið til mergjar. Enginn gróður, aðeins grjót. Móberg og
aftur móberg skrúfað saman í kynlega hrauka með djúpum geilum
á milli. Landslag mánans fullt af hellisgjögrum, snösum og kötlum