Stefnir - 01.10.1951, Qupperneq 58

56
STEFNIR
súlur frá hrauninu, aSeins 20
metra að baki mér. Vindurinn
feykti þ-eim burtu og um leið sá
ég hina dökku aldagömlu hraun-
skorpu, fimmtíu metra fyrir neð-
an mig. Ég fékk hjartslátt: Þarna
niðri var frelsið! Þarna lauk
hættusvæðinu og eiturgufurnar
myndu allar feykjast burt að
baki mér með svölum vindinum.
Nýjar neðanjarðarþrumur
heyrðust frá gýgnum. Myndi
bergið nú opnast undir fótum
mér? Ég hljóp og hljóp. Ný ský
af brennisteinsgufu fylltu vitin
og nýjar súlur af sjóðheitri gufu,
nú aðeins 10—15 metra að baki
mér.
Svo fann ég fastari jörð undir
fótum og hitinn varð minni í
kringum mig, og ég kraup niður
með Mary í fanginu. Þá sá ég
flugmanninn koma æðandi upp-
eftir í áttina til mín, og flokk
innfæddra, er fylgdu honum eft-
ir, og ég hló móðursýkislega.
Tveim tímum síðar — þá fyrst
var Mary komin til meðvitundar
aftur — tók flugvélin sig á loft
og ferðin heim til Nairobi byrj-
aði. Regnið streymdi niður, með-
an vélin hóf sig upp og tók
stefnuna til brezku Austur-Afríku.
Éyrir aftan og langt fyrir neðan
okkur, sáum við rannsóknarstof-
una og eldfjallið. B-ergveggurinn
var sprunginn á sama stað og
1912, og glóandi, rauð hraunleðj-
an valt gegnum gýginn og niður
eftir stígnum, sem ég hafði bor-
ið Mary eftir.
Hún lagði höfuðið á öxl mér
og brosti þreytulega.
„Þakka þér fyrir“, hvíslaði
hún og ég fann til kyrrlátrar
gleði, þegar hún smeygði litlu
hendinni sinni í mínar.
Litlu síðar, þegar aðvarandi
vísifingurinn var horfinn, las
ég í augum hennar loforð um
hamingju, sem ég næstum þorði
ekki að trúa.
SÉRHVER stóll í biðstofu læknisins var setinn. Nokkrir sjúkling-
anna spjölluSu saman litla stund, en síSan varS dauSaþögn. AS
lokum stóS gamall maSur þreytulegur á fætur og sagði: „Jæja, ég
held ég gangi heldur heim og deyi þar eSliIegum dauSa.“