Stefnir - 01.10.1951, Qupperneq 53

ELDGOSIÐ
51
unnar í Stanleyville, að sumu
leyti til að kunngera þjófnaðinn
og aS sumu leyti til aS biSja um
nýjan forða af olíu og benzíni.
Þau fengu loforð um að bifreið
skyldi þegar send af stað með
benzín og olíu, en sakir rigning-
arinnar sem nú var byrjuð,
myndi bifreiðin varla verða kom-
in fyrr en um sólaruppkomu
daginn eftir. Anton Kaas var
æðisgenginn yfir töfinni. Þennan
dag notaði Mary til að sýna mér
umhverfið, og sagði hún margt
skemmtilegt um rannsóknir vís-
indamannanna á eldfjallinu.
Anton Kaas sat á skrifslofunni
og vann — þ. e. a. s. hann sat
og grúfði sig yfir allar þær skap-
raunir, sem síðustu tólf klukku-
stundirnar höfðu bakað honum.
Síðari hluta dagsins kleyf ég
eldfjallið ásamt Mary. Það var
aðeins hálf tíma gangur frá
rannsóknarstofunni að gýgnum
en leiðin lá um ósléttan og hnút-
óttan jarðveg af storknaöri og
grjótharðri eldfjallaleðju.
„Eldfjallið er margra milljóna
ára gamalt“, sagði Mary, „og
það hefur áreiöanlega verið
hræðileg ógnun á þeim árum,
sem það var upp á sitt bezta. Nú
er það tiltölulega hættulaust“.
Við komum að gýgnum á toppi
eldfjallsins og gengum yfir lausu
steinhellurnar, sem fyrir langa
löngu höfðu þeytzt upp úr yðr-
um gýgsins eins og glóandi eld-
hnettir. Gýgurinn hafði nú verið
lokaður í mörg hundruð ár og
var orðinn vaxinn strjálum búsk-
um og kjarri. Djúpt undir fótum
okkar heyrðum við drunur og
fjarlægar sprengingar.
„Auðvitað er jafnvel kulnandi
eldfjall aldrei hættulaust", sagði
Mary. „Og þetta er engin undan-
tekning. T. d. þarna“.
Hún benti niður í hlíð eld-
fjallsins á storknað hraun, sem
var ljósara, en fjallið í kring.
„þarna gaus það út um hlið-
ina 1912, og í sex klukkustundir
rann þunn og rjúkandi leðjan
gegnum opið. Hraunleðjan rann
óvenju langt og náði alveg nið-
ur í dalinn.“
Hún fór með mig í áttina til
ljósleita hraunsins. Hún gekk svo
léttilega í þessu ójafna landslagi
að ég hlaut að dáðst að henni.
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég
hitti hvíta konu, sem lagaði sig
eftir hitabeltinu, án þess að
missa það fjör og og yndisþokka,
sem er einkennandi fyrir konur
menningarlandanna.
„Þetta er eina virka gosop
fjallsins“, hélt hún áfram, þegar
við komum út á ljósleita hraun-
ið. „Veggurinn lokaðist strax