Stefnir - 01.10.1951, Síða 55

ELDGOSIÐ
53
verið geislandi miðdepill, snill-
ingur. Hér, í þessum óblíða,
frumstæða landi, var hann að-
eins lítill liður í risastórri vél.
Enginn hirti um hann, enginn
dekraði við hann, og enginn var
hræddur um hann. Nashyrning-
urinn réðist á hann, mo'kitóflug-
ur stungu hann, þeir innfæddu
sviku hann, sólin brenndi hann
og samningurinn við stjórnina
batt hann tvö ár enn í þessu hel-
víti.
En Anton Kaas vildi vera hinn
geislandi miðpunktur, og ekkert
meðal var of auðvirðilegt til
þess. Hann fór auðveldustu leið-
ina til valda og frama — þá, að
gera aðra smœrri!
Hann leit niður á alla, hann
hæddi hetjudáðir villidýraveið-
aranna, þjáningar brautryðjend-
anna, hann baktalaði heiðarlega
embættis- og stjórnmálamenn,
beitti undirróðri gegn innfæddu
höfðingjunum, hæddi trúboðana
og skrifaði bréf heim til Belgíu
um vesældóm og heimsku ný-
lendustjórnarinnar.
Vm nóttina kom rigning!
Ég hafði legið vakandi frá því
ég lagðist upp í rúmið og sveip-
aði flugnanetinu kringum mig.
Ég lá, og hugsaði um Mary og
Anton Kaas. Ég gat ekki skilið
þá ást. Eina skýringin sem ég
gat fundið var, að Mary hefði
sett sér það mark að gera mann
úr þessum spillta strák.
Þá var það að regnið buldi á
'þakinu og ég stökk fram úr rúm-
inu og bað þjóninn (boyinn) að
vekja ungfrú Mary og Kaas. Þau
komu hálfsofandi inn í setustof-
una, þar sem ég beið eftir þeim.
„Hvað nú. Getum við farið yfir
eldfjallið núna?“
„Ómögulegt,“ sagði Kaas, og
ég sá að hann var hræddur. Ég
hefði getað fyrirgefið honum það,
ef hann ekki þennan sama dag
hefði sannfært mig um, að hann
áliti sig einhvern hugrakkasta
og djarfasta hvíta manninn í ný-
lendunni.
„Það er of dimmt,“ sagði
Mary. „Annars væri það ekkert
hættulegt ennþá. Það líður alltaf
ákveðinn tími frá því vatnið seytl-
ar niður sprungurnar og þar til
byrjar að sjóða. En um leið og
bjart er orðið, getum við reynt
að komast yfir -—■ það er eini
möguleikinn fyrir okkur, ef við
eigum að ná til Nairobi í tæka
tíð.“
„Brjálæði,“ hrópaði Kaas.
„Hreinasta sjálfsmorð!" Mary og
Kaas fóru og lögðu sig aftur, en
ég klæddi mig og raðaði niður í
bakpokann. Ég var hræddur, en