Stefnir - 01.10.1951, Síða 56

54
STEFNIR
lífið í hitabeltinu hafði kennt
mér að hugrekki er það, að sigr-
ast á hræðslunni, og mér hafði
tekist það áður, þegar á reið.
Þegar sólin kom upp við sjón-
deildarhringinn, stóðum við Mary
fyrir utan rannsóknarstofnunina
og horfðum útyfir austurhlíð eld-
fjallsins, þangað sem nýja hraun-
ið var. Það rauk lítið eitt úr því
og Mary sagði mér hvað það
merkti. Það var byrjað að sjóða,
en hafði ekki enn byrjað að senda
frá sér brennandi heita og eitraða
gufuna. Mary var föl og það blik-
aði á tár í greindarlegum augum
hennar.
„Verðið þér með?“ spurði hún
og af raddblænum skildist mér,
að „hugrakkasti og áræðnasti
hvíti maðurinn í hitabeltinu“
neitað að fara yfir eldfjallið í
því ástandi, sem það nú var.
Mér varð hugsað til þess, sem
gamli óberstinn hafði sagt við
mig, áður en ég fór frá Nairobi:
„Þetta er engin skipun lautinant.
Þetta er þjónusta, sem ég bið yð-
ur um.“ En mér varð einnig hugs-
að um steikjandi heitan sólskins-
dag við Viktoríuvatnið fyrir
mörgum árum, þegar óberstinn
bjargaði lifi mínu. Ég kinkaði
kolli og tók í hönd Mary.
„Ég er til“, sagði ég og kastaði
á mig bakpokanum. Síðan klifr-
uðum við af stað yfir eldfjallið.
„Brjálæði, sjálfsmorð“, heyrð-
um við fyrir aftan okkur. Kaas
stóð á svölunum —- enn í náttföt-
um — og palaði með höndunum.
„Mary! Komdu! Ég banna þér
að fara. Komdu til baka.
Ég sá Mary snúa sér við og
hrysta höfuðið um leið og augu
hennar hvíldu í síðasta skipti á
manninum, sem hafði gefið henni
svo fögur loforð um að lifa sam-
an í blíðu og stríðu.
„Ég kem aldrei aftur!“
Þegar við höfðum farið yfir
stíginn sem bugðaðist eftir hlíð-
inni, sex hundruð metrum neðan
við gýginn, komum við að nýja
hrauninu, ljósleita frá 1912, sem
teygði sig með jöfnum halla eftir
fjallshlíðinni og niður í dalinn,
þar sem flugvélin beið, 2 km. af
hrauni — þaraf 180 metrar beint
að bergveggnum sem sprakk 1912.
Mary bað mig að stanza, og ég
leit spyrjandi á hana.
„Láttu mig fara á undan,“
sagði hún, „ég þekki leiðina.“ Ég
leyfði henni að komast framhjá.
Hægt og varlega fetuðum við okk-
ur í áttina til þunnu, rjúkandi
hraunskorpunnar.
Fyrsta brennisteinsgufan kom
með vindinum á móti okkur — ef
kæmi mikið af slíku, myndu hin
eitruðu brennisteinsefni brátt