Börn og menning - 01.09.2007, Blaðsíða 39

stað ásamt Mjallhvíti, sem langar að bíta í
girnilegt lífrænt ræktað epli. Einnig má þarna
sjá og heyra Hans og Grétu sem graðga í
sig sætindum. Einhverjir myndu vísast kalla
þetta í meira lagi póstmódernískt samkrull
þar sem grautað er saman minnum héðan
og þaðan, höfundur tekur ýmislegt sér til
handargagns og spilar síðan af fingrum fram
eftir lögmálum ævintýranna. En þetta er
einmitt partur af því sem gerir verkið svona
heillandi. Þorvaldur fléttar söguna af mikilli
fimi og krökkunum finnst skondið að sjá
margar persónur, sem þau þekkja úr ýmsum
áttum, saman á sviðinu í einu.
Valinn maður í hverju rúmi
Það er erfitt að gera upp á milli leikaranna
því eiginlega má segja hverja einustu
persónu senuþjóf og allir njóta sín. Ólafía
Hrönn Jónsdóttir er hessileg en jafnframt
hlýleg Maddamamma. Dvergarnir eru allir
eftirminnilegir karakterar hver á sinn hátt, en
án þess að lasta nokkurn hinna langar mig að
nefna Hjalta Rögnvaldsson sem á dúndurtakta
sem Skemill gamli uppfinningadvergur. Þegar
Skilaboðaskjóðan var sett upp á tíunda
áratug síðustu aldar fór fullorðin leikkona
með hlutverk Putta litla. í þeirri sýningu sem
nú er á fjölum Þjóðleikhússins fer ungur
strákur, Hrafn Bogdan Haraldsson, með
hlutverk Putta. Hrafn Bogdan er sérlega
sjarmerandi og hæfileikaríkur strákur,
hann er bókstaflega eins og fiskur í vatni
á sviðinu. Af öðrum leikurum má nefna
Jóhannes Hauk Jóhannesson í hlutverki
úlfsins, sem skemmti ekki síður fullorðnum
en börnum með ísmeygilegum töktum og
Þórunn Lárusdóttir er fyndin sem stjúpa og
fyrrverandi fegurðardrottning.
Þrælfín tónlist Jóhanns G. Jóhannssonar er
flutt af sjö manna hljómsveit. Sum lögin eru
melódísk og trallvæn í anda hefðbundinnar
barnasöngleikjatónlistar en önnur eru þyngri
eða djassaðri. Fyrir þessa sýningu voru tvö ný
lög samin, Mjallhvít hefur fengið eigið lag,
sem Ester Talía Casey flytur vel og Putti litli
syngur angistarsöng í helli Nátttröllsins.
Leikmynd Frosta Friðrikssonar er litrík og
spennandi. ( skóginum er tré sem fálmar,
lækur sem rennur, hellir í tröllafjalli og hús
dverganna og Möddumömmu eru algerlega
við hæfi í ævintýri sem þessu. Búningar
og leikgervi Þórunnar Maríu Jónsdóttur
og Árdísar Bjarnþórsdóttur finnst mér líka
þrusuvel heppnuð. Það er kannski helst að
maður vorkenni þeim leikurum sem þurfa
að göslast um í langan tíma í efnismiklum
og belgmiklum fötum með nef úr gúmmíi,
tanngóma og álímd skegg. Það mætti vel
segja mér að einhverjir séu orðnir ansi sveittir
í lok hverrar sýningar.
Ævintýri fyrir alla
(viðtali við höfundana Þorvald og Jóhann G.,
sem birt er í leikskránni segir sá fyrrnefndi
að ævintýri séu fyrir fullorðna en að börn
hafi gaman að þeim líka. Þorvaldur bendir
einnig á að ævintýri séu samnefnari fyrir
hvort tveggja; sagnamennskuna sem höfðar
til ímyndunaraflsins og þess ómetanlega
eiginleika mannsins að geta skilið tilveruna
táknrænum skilningi og geta þannig þýtt
flókinn veruleika yfir á einfaldara mál. Það
er auðvitað mögulegt og sennilegt að sumir
kjósi að sleppa því að skoða tilveruna með
ímynduðum táknrænum gleraugum og
hafni því þar með að örva ímyndunaraflið
með aðstoð ævintýranna. En þeir sem opna
hugann og hleypa ævintýrinu að held ég
að hljóti að lifa ævintýralegra og meira
spennandi lífi.
Höfundur er ritstjóri Barna og menningar