Studia Islandica - 01.07.1982, Qupperneq 64

62
legar veilur búa í lýsingu hennar. Helga er holdtekja hug-
sjónar sem mjög á undir högg að sækja í Ströndinni. Það
kann að vera orsök þess hversu persónugerð hennar er ó-
fullkomin.
Helga gerir sér alla tíð grein fyrir að trú manns hennar
er sjálfsblekking. Hún veit að dauðinn bíður hennar:
Intet 0jeblik havde hun sagt Lindring i et forfængeligt Haab; - det
laa hendes staerke Sjæl og helstebte Væsen saa fjemt at indhylle sig
i nogen Slags Selvbedrag. (240)
Yfirburðir Helgu gagnvart séra Sturlu felast í því að hún
veit betur. En þrátt fyrir vitneskju sína velur hún leið þján-
ingar og dauða; hún leggur lífið í sölumar fyrir ást sína:
Længe havde hun været klar over, at for hende var Kærligheden
alt, - Liv og Dad kun en Bisag. /-/ Hun vidste at nu gav hun sit
Liv for sin Kærlighed /.../. Men ikke et 0jeblik vaklede hun. Uden
at kobslaa betalte hun den dyre Pris for Lykkens korte Minutter. (240)
Tilvera hennar virðist vera stanslaus og skilyrðislaus fóm,
hollusta án takmarkana. Ávallt er það sálarþjáning eigin-
mannsins sem henni er efst í huga hvemig sem ástatt er um
hana sjálfa - enda skynjar hún sig vart nema sem hluta af
honum. Óskelfd og hugdjörf mætir hún dauðanum. Séra
Sturla gerir sér grein fyrir þessu um síðir:
Hun havde vidst at htm vilde do, tænkte han. /-/ Intet 0jeblik
var hun bukket under i Svaghed; - intet 0jeblik havde hun tænkt paa
sig selv. Hendes Liv, - hendes Sjæl og Legeme, - havde tilhort ham
saa udelt, at selv hendes Dod var blot en Kærlighedsgeming imod ham.
(252)
Sem fyrr segir eru fólgnar rökvillur í lýsingu Helgu sem
líklega hafa ekki verið höfundi meðvitaðar. Þegar grannt
er skoðað sést að Helga stenst ekki sem fulltrúi sjálfsafneit-
unar og fómar. Persóna hennar er öll málum blandin.
Á einum stað er hugrenningum Helgu lýst á svofelldan
hátt:
Men hun vidste ogsaa, at midt i al denne hans Frygt og Uro gemte
han en Gnist af Haab. Og den vilde hun gore sit til at holde vedlige -
saa længe det lod sig gare ... (240)