Dagur - 12.02.1988, Qupperneq 19

Dagur markar steftiuna
Afmæliskveðja frá Hermanni Sveinbjörnssyni
fyrrverandi ritstjóra
Það er 6. janúar árið 1980 - þrett-
ándinn - og Þórsbrennan lýsir upp
umhverfið í björtu, stilltu en köldu
veðri. Hún sést vel úr Fokkernum
þegar hann rennir inn til lendingar á
Akureyri. Daginn eftir er fyrsti
vinnudagur minn sem ritstjóra Dags.
Oft síðan hefur mér fundist að það
hafi verið hrein tilviljun sem réð ferð
minni. Mér var boðinn starfinn, eftir
að hafa unnið á fréttastofu Útvarps-
ins um skeið. Hóf þar störf strax og
lögfræðinámi lauk, en hafði áður
kynnst blaðamennsku og starfað við
hana á Tímanum. Einnig var það
eins konar tilviljun að ég hvarf til
annarra starfa hjá Sambandinu á
miðju síðasta ári, eftir sjö og hálft ár
í viðburðaríku starfi á Degi.
í upphafi þess var Dagur miklu
minni en hann er í dag, kom út tvisv-
ar í viku og var átta síður að stærð.
En blaðið var fast í sessi eftir þann
góða grundvöll sem aðrir höfðu byrj-
að að leggja fyrir réttum 70 árum.
Okkur sem unnum á Degi var íljót-
lega treyst fyrir því að reyna að efla
blaðið að stærð og útbreiðslu. Nokk-
ur skref voru tekin, prentvél
stækkuð, útgáfa Helgar-Dags hófst,
sett á stofn prentsmiðja og byggð
upp aðstaðan í Strandgötu. Mikil-
vægasta skrefið var líklegast tekið í
september 1985, þegar Dagur varð
að dagblaði, hinu fyrsta utan Reykja-
víkur, og samfara því voru ráðnir
blaðamenn í fullt starf á þremur
stöðum utan höfuðstöðvanna á
Akureyri. Með tilkomu dagblaðsins
vorum við Dagsmenn stoltir og lái
okkur hver sem vill.
Og ennþá er unnið að uppbygg-
ingu blaðsins, síðuflöldinn eykst og
enn frekari stækkun hússins við
Strandgötu er í fullum gangi. Von-
Hermann Sveinbjörnsson.
andi verða þessi skref og þau sem
síðar verða stigin blaðinu og starfs-
mönnum þess til heilla.
Þó að starfstími minn á Degi hafi
ekki verið lengri en raun ber vitni,
hálft áttunda ár, þá var hann í raun
lengri en ég hafði hugsað mér í upp-
hafi. Fimm ár taldi óg vera góðan
tíma í krefjandi starfi því viðhorf mitt
til þess var einfaldlega þetta: Notið
starfskrafta okkar eins og framast er
unnt. Það var svo ekki fyrr en dag-
blaðið var komið í fastar skorður, að
mér fannst ég geta slakað eilítið á
klónni. Og þegar svo var komið
fannst mér líka orðið tímabært að
fara senn að láta þessum kafla ævi
minnar lokið. Því tók ég tilboði um
starf í höfuðstöðvum samvinnuhreyf-
ingarinnar í Reykjavík - með svolít-
illi eftirsjá, einkum að þurfa að skilja
við frábært samstarfsfólk.
En mér fannst ég geta allvel við
unað - að ég hefði komið einhverju í
verk og skilið eitthvað eftir mig, þó
að það verði að vísu annarra að
dæma þar um.
En það var líka annað sem gerði
skilnað minn og Dags léttari en ella
hefði getað orðið. Mér fannst ég ekki
flarlægjast svo mjög hugsjónir þær
sem blaðið hefur ævinlega haft að
leiðarljósi. Dagur hefur alltaf verið
málsvari félagshyggju og samvinnu-
stefnu. Ég hef oft haldið því fram, að
það sé samvinnuhreyfingin, sem
rekur raunhæfustu byggðastefnuna
með íjölþættri atvinnu út um landið,
þar sem gróðaöflin ein og sér áttu
ekki erindi og höfðu ekki áhuga.
Það hefur tekið Dag langan tíma
að verða það sem hann er í dag, en
sígandi lukka er best. Dagur hefur
alla burði og möguleika til að verða
áfram sá fréttamiðill á Norðurlandi
sem aðrir ljölmiðlar sækja efni sitt í -
stefnumarkandi í umræðum um
málefni Norðlendinga. Þannig hefur
það verið og þannig mun það vera, ef
rétt er á haldið. Dagur þarf að vera
stefnufastur í baráttunni fyrir rétti
allra landsmanna til sambærilegra
kjara, öfgalaus, rökfastur og sann-
gjarn í málflutningi. Þá verður eftir
honum tekið.
Ég óska starfsmönnum Dags,
stjórnarmönnum, lesendum og öll-
um velunnurum hans heilla á þess-
um merku tímamótum.
Hermann Sveinbjörnsson.
Dagur 70 ára
19