Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Blaðsíða 144

Múlaþing
þá unnið um borð í skipi. En það sem mað-
urinn bað mig um að gera þama var í hans
augum svo einfalt og auðvelt. Þegar hann
hafði útskýrt fyrir mér hvað átti að gera þá
gekk allt eins og í sögu.
Þegar ég kom seinna um daginn upp á
verkstæði og spurði strákana hver hann væri
þessi maður sem fór með mér niður í bátinn
fyrr um daginn, kom þá í ljós að þetta var
sjálfur meistarinn og aðaleigandi Seguls, Vil-
berg Guðmundsson.
Svona vom okkar fyrstu kynni og sam-
skipti en þau urðu einskonar samnefnari fyrir
öll okkar samskipti á lífsleiðinni. Þau vom öll
á einn veg, þar bar hvergi á nokkum skugga,
en aftur á móti átti Vilberg eftir að greiða
götu mína á ýmsan hátt alla tíð meðan hans
naut við.
Þessi fyrsti vetur minn í Reykjavík eða
réttara sagt annar, því ég hafði verið einn
vetur þar í Iðnskólanum, varð mér á ýmsan
hátt erfiður. Ég var mikið einn að vinna hér
og þar um allan bæinn og alltaf var farið með
strætisvögnum. Mér gekk ekki sem best að
rata og ef eitthvað vantaði tók langan tíma
að sækja það og í einu orði sagt þá sætti ég
mig alls ekki við þessa vinnu. Þess vegna tók
ég því fegins hendi, þegar rafveitan heima á
Reyðarfirði auglýsti um vorið eftir rafveitu-
stjóra. Ég hringdi strax austur og talaði við
Guðlaug Sigfússon og spurði hann hvort ég
fengi stöðuna. Hann sagði mér að drífa mig
bara austur því ekki kæmi til greina að ráða
Finn Malmquist aftur, en hann hafði þá verið
rafveitustjóri á Reyðarfirði í nokkur ár.
Ég sagði Vilberg frá þessu og spurði hann
hvort hann gæti gefið mér eftir uppsagnar-
frestinn til að ég kæmist austur sem fyrst. Ég
man hvað ég undraðist svarið sem hann gaf
mér við þessari spumingu minni, þegar hann
sagði: „Heldurðu að þetta standi?“ Ég sagði
svo vera og nú væri bara að drífa sig austur
og byrja að vinna. „Þú heldur það,“ sagði
hann. „En láttu mig vita ef þetta bregst. Þú
kemur þá bara aftur, ég hef nóg handa þér að
gera.“ Við kvöddumst síðan með virktum og
Vilberg sagði um leið og ég fór: „Þú manst
svo eftir að hringja ef eitthvað er.“
Daginn eftir fór ég svo austur á Reyðar-
ijörð og það fyrsta sem mér var sagt þegar ég
kom þangað, var að Finnur hefði verið ráðinn
aítur rafveitustjóri. Þannig stóð nú Guðlaugur
frændi minn við fyrsta og eina loforðið sem
hann gaf mér um dagana.
Þá varð mér hugsað til orða Vilbergs:
„Heldurðu að þetta standi?“ Hvaða sagnar-
anda hafði þessi maður? Og það í sambandi
við mig sem hann þekkti nánast ekki neitt.
Þetta var bara í fyrsta skiptið sem hann kom
mér á óvart, en því átti ég eftir að kynnast
betur síðar.
Nú stóð ég uppi atvinnulaus austur á
Reyðarfírði og vissi ekki hvað gera skyldi.
Þetta endaði svo með því að ég fór að keyra
vömbíl hjá kaupfélaginu og keyrði hann
í nokkrar vikur en þegar því lauk varð ég
atvinnulaus á ný.
Það var svo seint um sumarið að ég hringdi
í Vilberg og sagði honum hvemig fór, og nú
væri ég atvinnulaus. „Þetta gmnaði mig,“
sagði hann. „En það er allt í lagi. Mig vantar
mann norður á Langanes. Herðubreið fer
frá Reykjavík í kvöld og þú ferð með henni
norður og verður þar fram að jólum og svo
sjáum við til.“ Og þar með var málið afgreitt.
Ég fékk ekki tækifæri til að færast undan
þessu, eða spyrja eins eða neins í sambandi
við þetta nýja starf mitt, sem mér leist satt að
segja ekki sem best á. Það eina sem ég vissi
var það að verið var að byggja radarstöð á
Heiðaríjalli og þar átti ég að vinna ásamt
öðrum rafvirkja sem þar var.
Dvölin á Heiðarfjalli
En það var eins og oft, annað hvort að hrökkva
eða stökkva. Þegar ég fór að athuga hvemig
ferðum Herðubreiðar væri háttað, kom í ljós
að hún átti ekki að koma við á Reyðarfirði.
142