Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Qupperneq 148

Múlaþing
mér skóinn,“ þá sá hann grilla í mig hangandi
á annarri löppinni uppi í staumum og annan
skóinn liggjandi á jörðinni við staurinn. I
næstu andrá sá hann mig svo koma svífandi
eins og engil af himnum ofan.
Að ýmsu leyti var gott að vera þama á
I Ieiðartjalli. Menn höfðu góðan aðbúnað og
gott fæði og dálitla aðstöðu til að nota tóm-
stundirnar sér til gamans. En eftir að líða
tók á haustið fór veðrið að vesna til muna og
oft var kalt og nöturlegt að byrja að vinna á
morgnana í svarta byl og frosti. En þarna eins
og annarsstaðar komu góðir dagar og fagrir
með frosti og stillu. Þá flýttu menn sér að
borða hádegismatinn og fóru svo út á ijall
á rjúpnaveiðar. Eins og að líkum lætur var
fengurinn ekki mikill en það kom fyrir að
menn fengu nokkrar rjúpur með því að ganga
smá spöl frá bröggunum.
Ólíkt því, sem sumstaðar var í vinnu-
flokkum á þessum árum, þá þekktist ekki að
væri verið að sulla með vín þama á kvöldin.
En ef var farið á ball út á Þórshöfn þá var
annaðhvort keyptur landi í Heiðarhöfn eða
menn áttu kröfu á pósthúsinu. Þær gátu verið
nokkuð stórar, því af hagkvæmnisástæðum
var einn látinn panta fýrir alla og hann sá svo
um að hver fengi sitt.
Eg man eftir því að einu sinni þegar við
fómm út á Þórshöfn var verið að drekka dýr-
indis koníak, en mönnum fannst það nokkuð
sterkt svona beint af stút. Svo það var stoppað
við einhvem læk þama á leiðinni og blandað.
En viti menn þegar sopið var á flöskunni var
þetta líka úrvals koníak orðið brimsalt og gjör-
samlega ódrekkandi. Ekki var því um annað
að gera en að opna aðra flösku og drekka
heldur úr henni, það varð að hafa það þó lítið
væri til. En á heimleiðinni um nóttina, þegar
allt vín var þrotið, þá kom sér vel að eiga salta
koníakið. Þá kvað einn snillingurinn í hópnum
upp úr með það að við ættum alveg eins að
geta lifað af Atlandshafínu þennan spöl, sem
eftir væri heim, eins og við hefðum gert um
aldir og famast vel. Nú var salta koníakið
dregið fram aftur og dmkkið athugasemda-
laust. Hér sannaðist enn einu sinni að neyðin
kennir naktri konu að spinna.
Þegar við komum út á fjall langaði okkur
ekkert til að fara að sofa strax og fómm við
út í mötuneyti til að gá að hvort einhver væri
þar á fótum. En þar var ekki nokkur maður, en
húsið opið sem ekki átti að vera. Við fómm
þar inn og fórum að spjalla saman, en þegar
við höfðum verið þar dálitla stund, urðum við
allt í einu svo svangir að við fómm inn í búr
til að leita að einhverju í svanginn og þar bar
nú heldur betur vel í veiði.
Þar voru nokkrir bakkar með steiktu kjöti
til sunnudagsins. Einn bakkinn var tekinn og
sest að honum, en þá kom í ljós að kjötið var
bara steikt en ekki soðið, en menn settu það
ekki fýrir sig og átu eins og þá listi. En þegar
verið var að borða hádegismatinn daginn eftir,
heyrðist einn af þeim, sem át hráa kjötið um
nóttina tauta: „Það hefði nú mátt sjóða þetta
aðeins betur.“
Tíminn leið svo án þess að nokkuð sérstakt
bæri til tíðinda sem í frásögu er færandi, fram
að mánaðamótum nóvember og desember, en
þá var vinnu hætt þama fram á vorið. Eg fór
með næsta skipi heim á Reyðarijörð, en þá
voru pabbi, mamma og Dísa systir að undir-
búa flutning suður á Selfoss, en við Fanney
til Reykjavíkur, þetta var árið 1954.
Húsnæðismálin í Reykjavík
A þessum árum var erfítt að fá leigt hús-
næði í Reykjavík og á meðan við vomm að
leita okkur að íbúð vomm við hjá tengda-
mömmu og Guðmundi manni hennar vestur
á Asvallagötu í nokkrar vikur. Eftir að hafa
auglýst eftir íbúð, hringt og spurst fyrir um
íbúðir sem voru til leigu, þá buðust okkur
loks tvö herbergi með aðgang að eldhúsi inni
í Blesugróf. Þetta húsnæði tókum við svo á
leigu.
146