Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Qupperneq 152

Múlaþing
Um morguninn, þegar við vorum að leggja
af stað spurði ég fararstjórann Þorkel hvar
við hittum þá á stóra bílnum. Hann bað mig
að hafa ekki áhyggjur af því, við mundum ná
þeim á leiðinni til Akureyrar. Ferðin norður
gekk slysalaust og bar ekkert til tíðinda sem ég
man eftir annað en það, hvað við vorum lengi
á leiðinni og hvað ég var þreyttur eftir keyrsl-
una, en auðvitað lenti það á mér að keyra
stóra bílinn. Við gistum á Hótel KEA þessa
nótt og vöknuðum snemma um morguninn,
fengum okkur eitthvað að borða og drifum
okkur síðan af stað áleiðis austur.
Það ferðalag átti eftir að reynst okkur erfíð-
ara en þeim sem ekki höfðu farið þessa leið
að vetrarlagi gat órað fyrir og stóra bílinn frá
Flugmálastjóm sáum við aldrei og lögðum því
einir og óstuddir í þetta vafasama ferðalag
á þeim forsendum að hvernig sem allt færi
mundum við komast til baka á minni bílnum.
Ferðin austur í Reykjahlíð gekk að óskum
og stórslysalaust austur að Möðrudal en
skamrnt frá bænum festi ég bílinn með þeim
afleiðingum að annar afturöxullinn brotnaði
og ekki var annað sjáanlegt en að þar með
væri þessu ferðalagi lokið í bili. Þetta mun
hafa gerst um miðnættið eða jafnvel seinna
og var nú haldið heim að Möðrudal til að
biðjast gistingar. Það tók ekki langa stund að
vekja fólkið þar og kom Vilhjálmur Jónsson
bóndi til dyra og eftir að hafa sagt á okkur
deili og beiðst gistingar bauð hann okkur að
ganga í bæinn.
Við voram varla búnir að hreinsa af okkur
snjóinn þegar ég varð þess var að farið var
að bústanga í eldhúsinu og á undra stuttri
stundu var kona Vilhjálms búin að leggja á
borð fyrir okkur dýrindis mat sem við þurftum
sannarlega á að halda og þáðum með þökkum.
Þessar móttökur hafa orðið mér minnisstæðar,
trúlega fyrst og fremst vegna þess hversu sjálf-
sagt þessu góða fólki þótti að taka vel á móti
okkur og aðstoða okkur eins og því var unnt.
En eins og til að undirstrika að þessum
móttökum mættum við aldrei gleyma þá
settist Jón Stefánsson, (faðir Vilhjálms ) við
orgelið í stofunni þar sem við sváfum og
spilaði og söng fyrir okkur lengi nætur og
ef ég man rétt aðallega eða eingöngu lög
eftir sjálfan sig. Þetta er ein sú merkilegasta
og eftirminnilegasta söngskemmtun sem ég
hefí verið viðstaddur. Þetta er í eina skiptið á
ævinni sem ég hef verið neyddur til að hlusta
á tónleika sem fáum stóðu til boða og mikið
vildi ég gefa fyrir það nú að eiga góða hljóð-
upptöku af þessum einstæðu tónleikum Jóns
í Möðrudal, sem ég gat á sínum tíma ekki
notið sem skildi vegna þreytu eftir langa og
erfíða ferð í botnlausri ófærð, þó leiðin, sem
lögð var að baki þennan dag væri ekki löng
í kílómetrum talið.
En þó hvíldin, sem við fengum þessa nótt
væri ekki löng þá var hún góð og kærkomin,
enda eins gott eins og á stóð. Um morguninn
beið það torleysta verkefni að útvega öxul í
bílinn, taka þann brotna úr og koma öðrum
í og keyra síðan austur í Egilsstaði, en þarna
um nóttina var ekki auðséð hvemig það mætti
takast. Mitt fyrsta verk, þegar ég vaknaði eftir
þennan stutta svefn í Möðrudal, var að hringja
í meistarann okkar Vilberg Guðmundsson og
segja honum hvernig högum okkar var háttað,
með brotinn öxul í bílnum upp á öræfum
og allra veðra von. Eg mun aldrei gleyma
spumingu Vilbergs, þegar ég hafði fært honum
þessar fréttir. En hún var þessi: „Ertu ekki
bara búinn að ofreyna bílinn?"
Við þetta svar fannst mér í svipinn að allt
okkar ólán væri mér að kenna og það stæði
mér næst að ráða fram úr þeim vandræðum
sem við vorum nú komnir í. En öllum mátti þó
ljóst vera að það var ekkert annað en óhófleg
bjartsýni þeirra sem að þessu ferðalagi stóðu,
ef ekki hreinn glannaskapur, að leggja út í
það við þessar aðstæður og nú hafði það gerst
sem ég hafði óttast allan tímann, að bíllinn
bilaði. Eg sagði Vilberg að ef hægt væri að
150