Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2016, Síða 155

Úr fjársjóði minninganna
vitlaus?" Ég gat útaf fyrir sig samþykkt það,
en ekki vegna þess að ég sæi einhverja bæi á
vitlausum stöðum, heldur vegna þess að ég
lét hafa mig út í að fara þessa ferð á þessum
árstíma og það sagði ég Þorkeli vini mínum.
Af þessu má sjá að ég hefði ekki enst til að
keyra mikið lengur og er það síst að undra því
að frá því að við lögðum af stað frá Akureyri
hafði ég ekkert sofið nema fuglsblundinn
í Möðrudal nóttina áður og er það í fullu
samræmi við allt það fyrirhyggjuleysi sem
einkenndi þetta ferðalag.
Þegar við komum í Egilsstaði héldum
við heim til Einars Olasonar, en þar gisti ég
um nóttina en þeir Þorkell og Páll gistu á
hótelinu á Egilsstöðum. Ég tók eftir því þegar
þeir fóru að Þorkell skaust inn í bílinn sem
ég keyrði og kom heldur laumulega út aftur
með eitthvað í hendinni. Ég þóttist vita að
það væri Séneversbrúsinn, en sagði ekki neitt.
Um morguninn komu þeir Þorkell og Páll upp
í þorp til að sækja mig. Ég var kominn út í
bíl þegar þeir komu og án þess að heilsa mér
sagði Þorkell: „Það er ekki mikið, þó þú værir
brattur í gær helvítið þitt þú hefur verið hálf
fullur alla leiðina.“ „Hálf fullur? Hvað áttu
við Keli minn? Þá værum við nú varla hér
heilir á húfi.“ „ Ja það þarf nú varla vitnanna
við,“ sagði Þorkell. „Við Palli ætluðum að
fá okkur bragð fyrir svefninn en við fengum
ekki nema sinn sopann hvor, eða rúmlega
það.“ „Þið verðið þá að bæta ykkur það upp
seinna Keli minn og gera það þá alminnilega,
fyrst svona fór með kútinn, tappinn hlýtur að
hafa lekið,“ sagði ég og þar með var þetta
brennivínsmál úr sögunni.
Raflagnavinna í Eiðaþinghá
Um kvöldið var haldinn fundur með þeim
bændum sem við áttum að vinna fyrir og
var hann haldinn á Eyvindará hjá þeim Bimi
og Dagmar.Til þessa fundar komu þeir allir
nema Einar í Mýnesi. Þessir bændur vom auk
Bjöms: Ingvar í Steinholti, Jónas á Uppsölum,
Ámi á Finnsstöðum, Jóhann á Finnsstöum,
Gunnar í Fossgerði, Þórarinn á Fljótsbakka,
Þórólfur í Snjóholti og Jóhann á Þrándar-
stöðum.
Á þessum fúndi var talað um væntanlegar
framkvæmdir og gerð grein fyrir ýmsu varð-
andi þær og gróf kostnaðaráætlun lögð fram.
Niðurstaðan var sú að við tækjum að okkur
að leggja raflagnir í þessa bæi og hafist yrði
handa við það fljótlega eftir áramótin, en það
dróst fram að mánaðamótunum janúar febrúar
vegna mikilla anna í Reykjavík.
Þegar við komum austur var byrjað að
vinna á Eyvindará, síðan í Steinholti og svo
koll af kolli út sveitina. Verkið sóttist vel
og bændur voru ánægðir og kvörtuðu ekki
undan einu eða neinu. Þetta fannst okkur
benda til þess að við stæðum okkur nokkuð
vel. Það kom mér nokkuð á óvart að Einar í
Mýnesi var ekki mættur á fundinn með hinum
bændunum og ég spurði einhvem þeirra hvers
vegna Einar væri ekki mættur, hann væri
ekki vanur að láta sig vanta á fundum. Svarið
sem ég fékk var: „Bíddu bara rólegur. Hann
hefur samband við þig, ef ég þekki hann rétt.“
Nokkrum dögum seinna hringdi Einar í mig
og bað mig að koma og finna sig. Erindið var
hvort við vildum leggja raflögn í bæinn. Ég
tók því vel en Einar setti það skilyrði að ég
gerði honum tilboð í verkið. „Ég vil engin
viðskipti við ykkur, nema komi fast tilboð.
Þið eruð svo helvíti dýrir,“ sagði hann. Ég
kvaðst ekki mega gera fast tilboð í verk og
þar við sat í bili. „Ja þá fæ ég bara einhvern
annan,“ sagði Einar. „Þú um það,“ sagði ég,
en ég fann að hann vildi gjaman fá okkur til
að vinna verkið og notfærði ég mér það. Um
þetta var svo karpað um stund en það endaði
með því að ég bauðst til að taka að mér verkið
fyrir ákveðið verð sem var ef ég man rétt kr.
300 á ljós og tengil, en 600 fyrir eldavél og
stærri tæki, en á þessu var ekki hægt að tapa.
Sniðgekk ég með því reglur, sem mér höfðu
verið settar.
153