Strandapósturinn - 01.06.1983, Blaðsíða 123

hafði tún að norðan og vestan við húsin. Dálítið framan við
fjárhúsin í miðju túni voru gamlar húsatóftir er nefndust fsaks-
tóftir. Sunnan við þær voru sléttir balar og í þeim var djúp laut
sem oft var vatn í, ævinlega kölluð Stóri-Pollur. Bæjarlækurinn
var að norðanverðu við túnið. Meðfram honum að norðan var
mjög þýft, það hét Fjóstunga. Upp af henni var mýrarfláki,
Veitan, og efst í túninu var svo Hornið.
Foreldrar mínir, þau Daníel Ólafsson og Ragnheiður J.
Ámadóttir bjuggu í 14 ár á Þiðriksvöllum frá 1927 til 1941 að
þau kaupa Tröllatunguna. Þau voru alla tíð leiguliðar á Þið-
riksvöllum. Jörðin átti Gunnlaugur Magnússon á Ósi, eða þann
part sem pabbi bjó á. Á hinum partinum bjó Trausti Sveinsson
og Hólmfríður Jónsdóttir ættuð úr Staðardal. Siðast bjó á Þið-
riksvöllum Gísli Konráðsson til ársins 1953, er jörðin fór í eyði
vegna virkjunar í Þverá, en þá hækkaði yfirborð vatnsins það
mikið að af tók mikinn hluta túnsins. Vatnshorn átti land að
norðanverðu í Dalnum. Þar bjuggu frá 1937 til 1948 Karl Jóns-
son og Guðrún Níelsdóttir ættuð innan úr Staðardal, en bræður
Guðrúnar, Jón og Jóhann, eitthvað eftir það uns jörðin fór í eyði
vegna virkjunarinnar kringum 1953.
Á Þiðriksvöllum var ákaflega sumarfagurt, er sólskin var og
oft mjög hlýtt. Þó andaði stundum köldu frá vatninu því það var
mjög kalt eins og áður sagði, en oft var logn og hiti og þá angraði
mýbitið mann stundum. Veturnir voru snjóþungir og oft langir
en samt var eitthvað heillandi við þá, er snjór var yfir öllu. Þá var
farið með sleða hátt upp í Hlíðina og rennt sér niður og langt út
á vatn, því það lagði alltaf á hverjum vetri. Stundum var líka
farið á skauta af þeim sem áttu þá.
Jón Kristgeirsson kennari á Hólmavík fór oftast einu sinni á
ári með krakkana upp á vatn á skauta og/eða skíði.
Á Þiðriksvöllum átti ég heima öll mín bernskuár, er fædd þar
og fór þaðan ekki fyrr en árið sem ég fermdist, er foreldrar mínir
fluttu að Tröllatungu. En nú hefur dalurinn minn breytt um
svip eftir að vatnið hækkaði, en samt finnst mér ég vera að koma
heim er ég kem þangað því þaðan á ég svo margar góðar minn-
ingar.
121