Strandapósturinn - 01.06.1983, Blaðsíða 149

Rokið kom svo snöggt, að það er einsdæmi. Sumir bátarnir
voru að sigla í land hægjandi austanvind, búnir að draga lóð-
irnar. Þá sjá þeir gufurokið upp við vesturlandið og höfðu varla
tíma til að fella seglið. Þeir hleyptu yfir á Selströnd, flestir að
Drangsnesi, og margir út fyrir Malarhorn á Drangsnesi.
Sigurður og þeir félagar fórust fram af Drangsnesgrundum,
braut þar á þá. Bátinn rak á Broddadalsá, því um nóttina var
komið austan hvassviðri, sem hægði þó með morgninum, svo
þeir sem hleyptu daginn áður, fengu gott heim.
Þann 27. október 1917, fyrsta vetrardag, fórst Bjarni Björnsson
og þeir fjórir alls, var á leið frá Þorpum, þar sem hann réri um
haustið og ætlaði að Broddanesi, þar sem hann átti heima þá.
Þeir fórust í leiðunum inn á Kollafjörðinn, mun hafa brotið á þá.
Jón Þórðarson bóndi á Broddanesi var hjá kindum þar fyrir
ofan á Broddanesi. Sér hann hvar bátur kemur siglandi inn á
Kollafjörðinn og hverfur allt í einu. Hann mun hafa vitað að
þetta mundi vera Bjarni, en svo þegar langur tími líður að Bjarni
kemur ekki, þá mannar hann út bát og fer yfir að Kollafjarðar-
nesi til að grennslast eftir þessu. Þá hafði enginn orðið var við
hann þar. Þeir fara að svipast um eftir hvort þeir sjái nokkuð, og
finna þá bátinn rekinn á hvolfi í Kollafjarðarnesshólmanum og
tvö lík undir bátnum, eins og þau hefðu skorðast þar undir
þóftum. Þetta var likið af Bjarna Björnssyni og Guðmundi
Guðmundssyni frá Brekku í Bitrufirði. Hinir tveir fundust
aldrei, þeir voru Guðmundur Guðnason frá Brekku í Bitrufirði
faðir Guðmundar og Benedikt Árnason föðurbróðir minn, sem
þá átti heima í Hlíð í Kollafirði. Þá var vetrarmaður á Kolla-
fjarðarnesi Jón Níelsson (sem seinna bjó á Gestsstöðum). Hann
dreymir nokkru seinna eftir slysið Benedikt frænda sinn, að hann
segir honum að hann sé rétt við landið fram undan steini, sem
hann til tók, á Elferseynni, sem eyjan á Kollafjarðarnesi heitir.
En þegar Jón fór að gá að þessu var komið ískrap þar, svo ekki
sást eíns vel og æskilegt hefði verið.
Það merkilega við þetta var það, að sagt var, að tvær konur
hefði dreymt alveg sama drauminn, þær Elínu á Brekku í Gils-
147