Strandapósturinn - 01.06.1995, Síða 115

það var því lítið hægt að vera úti við sér til gamans á meðan á
þessum umhleypingum stóð. En eftir það leysti upp þann litla
snjó sem náð hafði að bera sigur af rigningunni um skeið, jörð
varð alauð á láglendi og langt upp til fjalla. Það frysti stundum
lítillega en segja má að það hafi varla komið dropi úr lofti það sem
eftir lifði vetrar.
Að dagsverki loknu fór ég því stundum í gönguferðir um
nágrennið og upp á þjóðveginn, sem lá þarna skammt frá með-
fram brattri hlíð og flutti mig óðfluga úr næðingnum sem gnauð-
aði um flatlendið fyrir neðan. Fyrir kom að það sótti að mér
einhver leiði vegna fjarvistar minnar frá heimili og börnum og þá
var það eins og læknismeðal að geta brugðið sér út í blessaða
náttúruna, sem var mér svo einstaklega velviljuð veðurfarslega
þennan vetur. Ég hafði frá barnsaldri haft yndi af því að vera einn
á göngu og hef það enn, þótt áfangarnir hafi nú styst með ellinni.
Ég komst einu sinni svo langt að sjá alla leið inn að svokallaðri
Grjótá og þaðan af hæðunum hafði ég góða útsýn yflr Steingríms-
fjörðinn innanverðan. Logn var og sjórinn spegilsléttur. Allt í
einu reis svartur og bungumyndaður bakhluti upp úr djúpinu
eins og kafbátur tilsýndar og blés háum strók frá sér í loft upp um
leið og þetta ferlíki hvarf aftur í djúpið. Þarna var auðvitað
stórhveli á ferð. Hann endurtók þetta nokkrum sinnum og undr-
aðist ég hvað nærri landi hann þorði að fara. Ég sá hann aldrei
snúa við. Ekki fréttist þó neitt um hvalreka á þessum slóðum um
þetta leyti, svo að greyið hefur bjargað sér aftur til hafs. Kyrrðin
þarna uppi var svo mikil að ég heyrði bændurna handan fjarðar-
ins kallast á og hundana gjamma af öllum kröftum á meðan þeir
voru að reka saman búpeninginn, sem hafði vegna veðurskilyrð-
anna dreift sér um slakkana upp frá fjárhúsunum. Ströndin
þarna megin ijarðarins er kölluð Selströnd og þá minntist ég þess
að amma mín í móðurætt hafði eitt sinn á sínum yngri árurn
dvalið um hríð sem hjú á einum þessara bæja því oft nefndi hún
Selströndina og Jón á Hellu sérstaklega, sem hún taldi að verið
hefði mikill afburðamaður á flestum sviðum og þar á meðal
sjálflærður læknir svo góður að aðdáun vakti vítt um sveitir. í
bakaleiðinni ætlaði ég að fara að hnoða saman vísum um kennar-
113