Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1942, Side 178
176
einhvers staåar i vegg; ég skal fara pangaå og hafa hann uppi
å leiåinni til baka.«
Jonas Hallgrimsson, Brev til Finn Magnusen 29/9 1839 = Rit II, 1932
(—1937) p. 29. »----pegar ég kom aS Ljosavatni og for a9 vitja
um runasteininn par, var hann hvergi aå finna. Folkiå å bænum
sagåi hann hefåi brotnaå i 3 stykki, og myndi vera kominn par
einhvers staåar i veggi, en dr. sål. Brynjolfsen hef5i einhvern tima
komiå par og lesiå å hann og sagt, aå å honum stæåi Hallmora
Porgeirsdottir. Seinna frétti ég i dårum stad, a5 hann hefåi a5 visu
brotnaå, par sem hann hefåi veriå hafåur fyrir hestastjaka, en
siåan myndi portunum viljandi hafa veriå skotiå undan, af pvi
piltungar hefåu af glensi veriå bunir aå bæta einhverju oporfu
viå letriå å honum. Svona fara pær alla vega, fornleifarnar
okkar. —«
Kålund, Island II, 1879—82 p. 149 note 2. Efter Finn Magnusen 1827.
— i Aarbøger 1882 p. 121 = Kålund 1879—82. Beskrivelse, læs-
ning og tolkning efter den i Antiqvar. Annal. III, 1820 omtalte
træmodel.
Finnur Jonsson i Aarbøger 1910 p. 301. Har undersøgt stenen i 1908,
da den forefandtes i tre stykker. Mener at et fjerde brudstykke,
slutningen, mangler.
— Runafræåi, 1930 p. 58 = Finnur Jonsson 1910. »Halldora er
al veg okunn.«
Matthias Pordarson i Rit eftir Jonas Hallgrimsson II, 1932 (—1937)
p. 346 f. (noter til p. 26 og 29). »— af steininum å Ljosavatni
voru til 4 brot (af 6) 1912.« Læsning.
GRENJABARSTABUR. (Fig. 86—90).
Den ældste foreliggende kilde om Grenjaåarstaåur-stenen er
Gunnar Pålssons udaterede afskrift og delvise tolkning. Paa
grundlag af hans gengivelse af runerne gav Finn Magnusen
(1827) en højst fantasifuld tolkning af indskriftens slutning.
Schevings (og Rasks) tolkning (1829), der grunder sig paa selv-
stændig undersøgelse, kommer ikke sandheden nærmere; først
Jonas Hallgrimsson (1839) lykkedes det at læse og tolke ind-
skriftens slutning naturligt og ret. Efter ham kan Kålund gen-
give indskriften (1882). En paa egen undersøgelse grundet læs-
ning forelagde Finnur Jonsson (1910, 1930). Stenen ligger nu
paa en gravtue et par meter vest for kirken og er særdeles vel-
bevaret.