Skessuhorn - 04.04.2022, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 202216
Benedikt Kristjánsson býr á
Akranesi þótt starf hans kalli
hann víða um heim. Hann flutti
ásamt fjölskyldu sinni þang­
að frá Berlín fyrir um það bil
ári. Blaðamaður Skessuhorns
sótti hann heim til að fræð­
ast um sönginn og tónlistina og
hvað það var sem kallaði á fjöl­
skylduna heim til Íslands.
Hóf söngnám sextán ára
Benedikt er sonur Margrétar
Bóasdóttur söngmálastjóra Þjóð­
kirkjunnar og Kristjáns Vals Ing­
ólfssonar biskups sem búsett eru í
Saurbæ á Hvalfjarðarströnd. Sjálf­
ur er hann fæddur á Húsavík, en
bjó á ýmsum stöðum sem barn.
„Ég bjó á Grenjaðarstað í Aðaldal
fyrstu fimm árin. Svo fluttum við í
Skálholt, þar sem pabbi var rektor
Skálholtsskóla og mamma stjórn­
aði kórum í bænum og víðar. Svo
fluttum við til Þýskalands í eitt ár.
Þá var ég níu ára og gekk í þýsk­
an grunnskóla. Svo fluttum við til
Reykjavíkur og ég var þar í MH.
En svo fór ég aftur til Þýskalands
um tvítugt,“ segir Benedikt, en
fyrsta spurning blaðamanns lýtur
að því hvers vegna hann valdi þessa
braut í lífinu. „Það var engin pressa
frá foreldrunum. Ég var t.d. settur
í barnakór þegar ég var sex ára,
einmitt hjá Hilmari Erni Agnars­
syni, sem er núna kominn á Akra­
nes og var nágranni minn þegar ég
var lítill. En mér fannst þetta hall­
ærislegt, vildi ekki mæta á aðra
æfingu og komst upp með það. Ég
byrjaði svo ekki að syngja fyrr en
ég var orðinn táningur, þá fór ég
að spila á gítar, vera í hljómsveit og
svoleiðis.“
Þegar Benedikt var sextán ára
lá svo leið hans í Söngskólann í
Reykjavík þar sem hann fór að læra
söng hjá móður sinni. Þar var hann
í tvö ár og fór svo í Tónlistarskóla
Reykjavíkur til að fá meira bóklegt,
en hélt jafnframt áfram söngnám­
inu hjá Margréti.
Til Berlínar
Straumhvörf urðu hjá Benedikt
þegar hann fór á námskeið til Stutt­
gart nítján ára gamall. „Þar kynnt­
ist ég kennara sem heitir Scot Weir
og er þekktur fyrir ljóðasöng og
túlkun sína á verkum Bach. Hann
kenndi bæði í Berlín og Zürich.
Mig langaði til að læra meira hjá
honum og var ekki spenntur fyr­
ir að fara til Zürich svo ég fór til
Berlínar. Scot Weir er bandarískur
en er búinn að kenna í Þýskalandi í
mörg ár og hefur mjög góðan þýsk­
an framburð. Oft er það líka þannig
að útlendingar þurfa að vanda sig
enn meira en heimamenn. Ég er
svo lánsamur að þýskan talar mik­
ið til mín af því ég hafði hana í
bakgrunninum og var með fram­
burðinn á hreinu. Íslenskan er líka
ágætur grunnur fyrir önnur tungu­
mál, við getum byggt svo mikið á
henni í framburði,“ segir Benedikt.
Talið berst að náminu sjálfu og
Benedikt rifjar upp dvölina í Berlín.
„Ég tók inntökupróf í Hochschule
für Musik Hanns Eisler, þar sem
Scot er prófessor. Ég vissi að hann
hefði sungið mikið af tónlist sem
mig langaði til að syngja í framtíð­
inni, barokktónlist og léttari óperur
eins og Mozart og/eða Rossini. Ég
er sem sagt lýriskur tenór. Ég vissi
alveg frá fyrstu mínútu að röddin
mín væri þannig byggð; ég væri
ekki að fara að syngja Verdi. Það
höfðar einhvern veginn ekki til mín
að syngja slíka tónlist þótt ég hlusti
mjög mikið á hana.“
Alls bjó Benedikt í þrettán ár í
Berlín. Námið sjálft var sjö ár og
svo dvaldi hann þar áfram við að
byggja upp ferilinn. Hann kynnt­
ist Angelu Árnadóttur konu sinni í
Berlín og þau eiga þrjú börn. „Elsti
sonur okkar er að verða þrettán
ára og svo eru þau sex og þriggja
ára. Angela kann mjög margt, en
er fyrst og fremst málari og kennir
myndmennt hér við Grundaskóla.
Hún var líka í dansi og kenndi dans
auk þess að hafa líka lært söng. Elsti
sonur okkar spilar á fiðlu af miklum
krafti. Tónlistarskólinn hér er mjög
góður og kennarinn hans sem heit­
ir Gróa er frábær, ég hef stundum
unnið með henni.“
Við ræðum um samspilið milli
söngferils og fjölskyldulífs og
Benedikt hefur ákveðnar skoðanir
á þeim málum. „Fyrst var ég með
umboðsmann, en svo sagði ég skil­
ið við það fyrirkomulag. Ég hef
eiginlega aldrei verið ánægður með
umboðsmenn og vil heldur fá að
stjórna því sjálfur hversu mikið ég
er í burtu frá fjölskyldunni. Síðan
ég flutti heim hef ég skipulagt þetta
þannig að ég er einhverjar vikur
úti að sinna verkefnum en kem svo
heim í milli og er kannski heima í
mánuð,“ segir hann.
Ferðalögin
Starfið kallar á mikil ferðalög því
Benedikt vinnur að verkefnum víða
um heim. En hann telur mikil­
vægt að það hafi sem minnst áhrif
á fjölskylduna. „Ég tek ekki að mér
hluti sem kalla á að fljúga enda­
laust fram og til baka, sérstaklega
þar sem ég bý núna á Íslandi og það
er lengra að fara en var frá Berlín.
Meðan börnin eru lítil vil ég vera
meira hjá þeim,“ segir hann hugsi.
„Þetta er aldrei auðvelt og t.d.
lenti ég í því um síðustu páska að
ég var í Los Angeles og veiktist illa
af flensu daginn fyrir tónleikana.
Þarna þurfti ég að afbóka tvenna
tónleika og fljúga svo svona veik­
ur til Amsterdam sem er þrettán
klukkutíma flug. Að sjálfsögðu varð
ég tífalt veikari við það og varð að
afbóka allt í Amsterdam líka. Alls
voru þetta því sex tónleikar sem
ég missti úr og þetta var rétt fyrir
páska þegar mest er að gera í mínu
fagi, allt Matteusarpassíutónleikar
[Bach]. En ég hef annars verið lán­
samur og aðeins einu sinni þurft að
afbóka og get yfirleitt alveg sung­
ið þótt ég sé eitthvað lasinn. En
þegar svona gerist fær maður ekk­
ert greitt, það er engin trygging
fyrir söngvarann,“ segir Benedikt.
Draumur að
syngja Daða
Nú spyr blaðamaður hvort mik­
ið af verkefnum hans séu hlutverk
í óratoríum. „Já langmest,“ segir
Benedikt. „Ég hef ekki gert mikið af
því að syngja óperur vegna þess að
sýningar á þeim taka yfir svo löng
tímabil og ég vil ekki vera svo lengi
fjarri heimilinu. En svo er ég líka
orðinn þekktur á sviði trúarlegrar
barokktónlistar. Og tónleikaform­
ið hentar mér mun betur.“
Miðað við hversu mörg verkefni
Benedikts eru erlendis er spurn­
ing hvaða tækifæri eru til að njóta
söngs hans hér á landi. Hann seg­
ist ekki syngja mikið hér heima, en
um næstu jól syngi hann þó í jóla­
óratoríu Bachs í Langholtskirkju.
Aðspurður um draumahlutverk­
ið í íslenskri tónlist myndi hann
gjarnan vilja syngja hlutverk Daða
í óperunni Ragnheiði biskups­
dóttur eftir Gunnar Þórðarson, en
nú eru komin tíu ár síðan hún var
sýnd. Hann fór á fyrstu tónleikana,
í Skálholti og fannst þetta vera frá­
bært verk og gaman að Íslendingar
skuli hafa eignast glæsilega óperu
sem höfðar svona mikið til fólks.
Nýstárleg verkefni
Benedikt er bókaður tvö ár fram í
tímann og syngur mikið í Stuttgart.
„Það er mjög skemmtilegt því þar
fór ég fyrst á þetta námskeið, það
var hjá Bach akademíunni sem er
núna minn aðal vinnuveitandi. Þar
er m.a. verið að vinna að risavöxnu
verkefni sem er að taka upp allar
kantötur sem Bach samdi í Leipzig.
Það verkefni er þegar byrjað og nær
alveg fram til haustsins 2024. Svo
syng ég ljóð líka, svo sem í septem­
ber næstkomandi í Bonn í Þýska­
landi þegar ég verð staðarlistamað­
ur Beethoven tónlistarhátíðarinnar.
Ég verð þar með ferna tónleika og
fékk alveg frjálsar hendur með hvað
ég vildi gera,“ segir hann.
„Aðaláhugamálið er alltaf tónlistin“
Rætt við Benedikt Kristjánsson söngvara sem nú býr á Akranesi
Benedikt Kristjánsson.
Benedikt og Angela heima á leiðinni á Íslensku tónlistarverðlaunin.
Frá tónleikum í Montréal í Kanada.