Læknablaðið - 01.03.2021, Qupperneq 43

L ÆK N A BL AÐIÐ 2021/107 155
V I Ð T A L
heilbrigðiskerfið tæki við enskumælandi
læknum.
„Ég vissi því að það væri smuga á
að fá stöðu hér á landi. Ég hringdi því á
Landspítala og fékk samband við Hjalta
Má,“ segir hann og vísar til kennslustjóra
bráðalækninga á Landspítala. Ólíkt því
sem er í Svíþjóð sé íslenska námið viður-
kennt af The Royal College of Emergency
Medicine. Hér séu bæði verkleg og skrif-
leg próf sem mætti taka til fyrirmyndar í
Svíþjóð en þar geti læknar óskað eftir því
að taka próf hjá SWESEM, sænska bráða-
læknafélaginu, kjósi þeir svo.
Rasmus segir því íslenska sér-
námsprógrammið í bráðalækningum í
fastari skorðum en í Svíþjóð. „Mér finnst
að hér hafi verið lyft grettistaki í að móta
námið að íslenskum þörfum og aðstæð-
um,“ segir hann.
„Ég er einnig afar hrifinn af veru
alþjóðlegra lækna á bráðamóttöku
Landspítala, til dæmis lækna frá Kanada
og Nýja-Sjálandi. Ég tel að þetta auki gæði
námsins og sýni að bráðalækningar á Ís-
landi séu eins og best verður ákosið.“
Hann segir bráðalækningar hér á
landi spanna allt svið læknisfræðinnar.
Í Svíþjóð sé meira um að bráðamóttökur
sérhæfi sig. Hann hafi leitað eftir sem víð-
feðmastri þekkingu og sé ánægður. Hann
nefnir þó að íslenski spítalinn mætti taka
fráflæðisvandann til athugunar. Hann sé
ekki til fyrirmyndar. „En önnur þjónusta
er mjög góð.“
Vill vinna á minni spítölum
Rasmus ólst upp í Stokkhólmi og starfaði
á spítala þar sem hjúkrunarfræðingur. „Ég
vildi njóta betur tengsla við sjúklingana,
fylgja þeim betur eftir í stað þess að líta
á þá sem atvik í sjúkraskrá og flutti því
í minna samfélag. Mér fannst áherslan í
Stokkhólmi meiri á ferilsskrána en verkin
sjálf,“ lýsir Rasmus sem flutti sig um set
til Mälar-sjúkrahússins í Eskilstuna, sem
er um 70.000 manna samfélag í Söder-
manlandsléni.
„Ég hef sterkar skoðanir á þessu og tel
að minni sjúkrahús veiti fólki persónu-
legri þjónustu en þau stærri. Ég nýt þess
að reyna á mig og þekkinguna í stað þess
að vera partur af stóru teymi án stjórnar á
aðstæðunum.“
Rasmus stundaði nám í hjúkrunar-
fræði á árunum 2000-2003 og starfaði til
2013 í faginu; bæði á bráðamóttöku og í
sjúkrabílum. En hvers vegna vildi hann
verða læknir en ekki halda áfram sem
hjúkrunarfræðingur?
Rasmus segir að hann hafi fyrstu árin
verið ánægður í starfi sem hjúkrunar-
fræðingur. „En ég fann að eftir fyrstu þrjú
til fjögur árin hætti ég að sjá leiðir til að
vaxa í starfi. Starfið rammaði of þröngt
inn þær ákvaðanir sem ég mátti taka. Ég
vildi því dýpka þekkingu mína og víkka
rammann.“
Rasmus Erik Strandmark er í sérfræðinámi sínu í
bráðalækningum og nýtur þess að vera hér á landi í
skiptinámi. Hann útilokar ekki að vera áfram enda
líkar fjölskyldunni veran í íslenska kuldanum vel. Hér
er hann á bráðamóttökunni. Mynd/gag
Fylgdi vini í hjúkrunarfræðina
Rasmus á ekki ættingja í heilbrigðisstétt-
um. Mamma hans var leikkona og pabbi
hans tónlistarmaður. Áhuginn á starfi í
heilbrigðiskerfinu kviknaði þegar hann
gegndi borgaralegri herskyldu og þjónaði
í slökkviliði þar sem hann vildi ekki bera
vopn.
„Ég kynntist strák í hernum sem vann
sem hjúkrunarfræðingur á gjörgæslunni
sem ég hóf síðar störf á. Á þessum tíma
hafði ég stefnt á að verða slökkviliðsmað-
ur en hóf þess í stað nám í hjúkrunar-
fræði. Ég elskaði námið og það slökkti í
draumum mínum um að verða slökkvi-
liðsmaður. Það má því segja að ég hafi
vaxið inn í heilbrigðiskerfið,“ segir hann
og viðurkennir að hann sé nokkuð ævin-
týragjarn.
„Já, ætli ég sé það ekki svona miðað við
hvaða leið aðrir fara í náminu. Ég elska
áskoranir, hef ekki gaman af rútínu og
elska að koma á nýja staði.“
Rasmus segir námstímann ná fram í
ágúst á þessu ári. En hvað þá? „Já, þá hef
ég lokið 5 ára námi í slysa- og bráðalækn-
ingum. Ég veit ekki hvert leiðin liggur eft-
ir það,“ segir hann og útilokar ekki lengri
veru hér á landi. „Ég loka engum dyrum.