Læknablaðið - 01.03.2021, Qupperneq 53

L ÆK N A BL AÐIÐ 2021/107 165
við værum nýbúnir að borða og gætum
ómögulega bætt á okkur. Til að leggja
áherslu á þessi orð sín greip hann um
magann og beygði sig svolítið saman eins
og hann væri alveg að springa. Mér þótti
slæmt að missa af selspikinu, en við því
var ekkert að gera.
Við lukum erindum okkar í Krossnesi
og þótt ég væri verulega pirraður út í
Tryggva þótti mér honum takast vel upp
að skrökva að blessuðum hjónunum. Þessi
dagur var mjög annasamur en sem betur
fer fengum við kaffi og gott meðlæti í
Munaðarnesi. Þegar leið undir kvöldið
var ég orðinn bæði svangur og argur, en
Tryggvi reyndi þó að hafa mig góðan með
því að lofa virkilega góðri máltíð, sem
hann skyldi elda handa okkur um kvöldið.
Þegar við höfðum lokið síðustu heim-
sókninni og komum aftur að Finnboga-
stöðum var orðið aldimmt úti. Tryggvi fór
ofan í mal sinn og dró fram niðursuðu-
dós sem hann hampaði glaður í hendi
sér: „Það gerist varla mikið betra,“ sagði
hann. Ég fór að trúa því að hann væri
með franska gæsalifur eða styrjuhrogn
í dósinni, en þetta reyndust vera Ora
fiskibollur. Mér finnst margt gott sem
kemur úr niðursuðu Ora, en fiskibollurn-
ar þeirra eru nærri því í sama flokki hjá
mér og siginn fiskur hjá Tryggva. Ég var
hins vegar mjög svangur og lét gott heita.
Tryggvi opnaði dósina en hugðist hafa
eldamennskuna einfalda því hann kom
dósinni fyrir á eldavélinni, en hún var
gömul Rafha vél sem mundi fífil sinn
fegurri. Brátt heyrðist krauma í dósinni,
og svo slokknuðu ljósin. Það var eins og
bolludósin væri að hefna sín á mér fyrir
ómerkilegar hugsanir í sinn garð. Við viss-
um ekki af neinu ljósmeti í húsinu og enn
síður hvar rafmagnstaflan var. Það var því
ekkert annað fyrir okkur að gera en að
fálma okkur áfram inn í svefnsalinn þar
sem við létum fyrir berast þar til birti af
næsta degi.
Eftir mjög kaldan morgunverð lögð-
um við af stað til Reykjavíkur. Þar sem
jeppinn streðaði fretandi upp á Veiði-
leysuhálsinn trúði Tryggvi mér fyrir því
að hann væri búinn að heita tvisvar á
Strandarkirkju til að halda honum gang-
andi. Segir nú ekki af ferð okkar fyrr en
komið var í Hvalfjörðinn um kvöldið. Við
ókum út með firðinum að sunnanverðu
og við okkur blasti undurfagurt sólarlag
með roðaskýjum upp á miðjan himininn.
En nú virtist rússneska stálið vilja njóta
fegurðarinnar dálítið lengur, því allt í einu
fór vélin að hökta og stöðvaðist svo alveg.
Það var sama hvaða brögðum Tryggvi
beitti til að koma henni í gang. „Ég held
að þú þurfir að heita á Strandarkirkju,“
sagði ég, kannski með svolitla meinfýsni
í röddinni. Tryggvi lét ekki segja sér það
tvisvar, og ég sá að hann bærði varirnar.
Ég þykist ekki trúa á hindurvitni og ekki
veit ég hvaða sambönd Tryggvi hefur, en
nú gerðist mikið undur. Skyndilega kom
glansfínn fólksbíll þjótandi og snarstans-
aði beint fyrir framan okkur, og svo nærri
að varla var gengt á milli bílanna. Út
stukku tveir menn og sóttu þrífót aftur
í bílinn og stóra myndavél og fóru að
mynda sólarlagið í gríð og erg. Við staul-
uðumst út og spurðum hvort þeir gætu
gefið okkur rafmagn. Ekki málið, var svar-
ið og meðan annar hélt áfram að mynda
kom hinn með rafkapla og var strax búinn
tengja milli bílanna, og vélin í Lödunni
fór að snúast vinalega undir húddinu.
Við Tryggvi náðum ekki að þakka þess-
um ágætu mönnum fyrir hjálpina því
glæsikerran var horfin í sömu átt og hún
kom áður en við vissum af. Eftir þetta var
heimferðin tíðindalaus.
Ö L D U N G A D E I L D I N
Ladan góða ásamt eiginkonu og syni
Tryggva, Öglu og Ásmundi.