Rökkur - 01.06.1932, Síða 49

R Ö K K U R
47
skáldkonan að atlilægi hvim-
leiða ofurviðkvæmni; sýnir,
^ieð dæmum úr daglega lifinu,
hvernig heilhrigð tilfinningar-
semi getur auðveldlega orðið
að væminni uppgerðar-við-
kvæmni. Og enn eru til svo
kljúgar sálir, að þeim liggur
við að tárast yfir hverju lítil-
ræði. Ýmislegt er vel um skáld-
sögu þessa, t .d. sumar kven-
lýsingarnar. Þó er efnismeð-
ferð og ýmsum skaplýsingum
harla ábótavant, enda var
þetta ein af fyrstu sögum
skáldkonunnar.
Pride and Prejudice mun
hafa náð mestri lýðhylli af
skáldsögum Jane Austen, og
margir gagnrýnendur telja bók
þessa meistaraverk hennar.
Dramb og hleyiiidómar, sem
svo miklu böli valda i sögunni,
eru enn langt frá þvi að vera
ujiprætt, söguefnið er því jafn-
nýtt í dag eins og þá er bókin
var skráð. Aðalsögupersónurn-
ar eru: annarsvegar Darcy,
drambsamur mjög af ætt sinni
og stétt, en í raun og veru mað-
ur örlátur og göfuglyndur; hins
vegar Elizabeth Bennet, gáfu-
kona, hreinlynd en ^kapmikil;
gremst henni stórum mikillæti
Darcys. Drambið og lileypidóm-
aruir ldaða lengi ókleifan mis-
skilningsmúr milli elskhuga
þessara og er frásögnin um
ástamál þeirra næsta margþætt.
Að lokum fellur allt í ljúfa löð.
Þó er niðurlagi sögunnar ekki
hnýtt við, fyrir siðasakir, til að
þóknast lesöndum, sem kjósa
að vel fari í hverri sögu og verða
stórreiðir, ef út af er brugðið.
Sögulokin í Pride and Preju-
dice eru eðlilegur árangur þess,
sem á undan var gengið; svo
er um hnútana búið, að manni
finnst, að öðruvísi mátti ekki
og átti ekki að fara, samkvæmt
órjúfanlegu lögmáli lífsins.
Frásögnin er hin skemtilegasta,
stíllinn þróttmikill. Kímni höf-
undarins nýtur sín hér ágæt-
lega. Flestir munu sammála
um það, að list Jane Austens í
skaplýsingum, nái hámarki sínu
í Elizabeth Bennet, sem er bæði
aðlaðandi og raunveruleg, en
ekki kaldur persónugervingur.
Darcy er einnig vel lýst; hið
sama er að segja um alt Ben-
net-fólkið; það festist lesand-
anum í minni. I stuttu máli:
Slíkur hlær hins sanna raun-
veruleika livílir yfir persónun-
um og athöfnunum í sögu þess-
ari, að mann furðar á. Og af
því að Jane Austen er svo liik-
laus og sannsögul í raunsæi
sínu, þá þarf hún ekki að fylla
frásögnina öfguin, til þess að
vekja og halda athygli lesand-
ans.
Mansfield Park hefir verið