Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1975, Síða 21

19
Hjólið er sagt eitt hið mesta, sem smíðað hefur verið, og gengur fyrir
vatnsorku. Þegar blýið þraut í námunum var steyptur stigi og pallur
við hjólið, og er þaðan fagurt útsýni og sér vítt yfir.
Margra fleiri staða hefði ég viljað geta, en einhvers staðar verður
staðar að nema, og þegar ég minnist þess sem ég sá, er ávallt í hug-
anum ánægjutilfinning blandin furðu yfir því hve margt heillandi
er að sjá á þessari litlu eyju: fjöll, hæðir, dalir, fossar og gil, heiðar
°g gullnir sandar, þvegnir öldum Irlandshafs. Sannast að segja er þó
furðan mest yfir því, að það er nánast eins og að til þess að geta
notið þess, sem þarna býðst, þurfi maður ekki annað en að rétta út
hönd sína, og geta gripið eitt af mörgu, sem hugurinn gimist þann
og þann daginn, því að vegalengdir eru ei meiri en það, að hægt er
að velja milli ótal yndislegra staða, dveljast í sömu bækistöð, og
koma heim að kveldi, eða ferðast frá einum stað til annars með sitt
hafurtask.
Hver dagur leiS fljótt.
Og fyrr en varði var dvalartíminn hálfnaður. Og á hádegi þriðja
dags, er við neyttum hádegisverðar, ég og mínar öldnu, áströlsku vin-
konur, kváðust þær vera á fömm, og ætluðu þær á ferju yfir til Eng-
lands og Lundúnir næsti áfangastaður. Hvort mundi nú Wilcocks
grafa upp tvær aðrar slíkar handa mér? Ég var að minnsta kosti viss
um, að hann hafði ráð undir hverju rifi til þess að sjá gestum sínum,
sem einir voru á ferð, fyrir góðum félagsskap, og óþarft að bera þar
fram um neinar óskir. Nú hafði svo atvikazt, að kvöldið áður, en ég
kom seint, og nýbúið var að slökkva í setustofunni, en gestgjafi heyrði
til mín, og bauð mér upp á tesopa áður en ég færi í háttinn. Þau voru
að drekka seinasta tesopa dagsins í eldhúsinu hjónin, dóttir þeirra, eða
Margaret, Allan og Jane, og var nú rabbað góða stund yfir teboll-
unum. Og það bar á góma, að þær áströlsku væru á förum. Og hr.
Wilcocks — Allan — spurði mig þá hvort ég hefði veitt athygli
tveimur ungum stúlkum, sem voru alltaf saman, og sátu saman á
máltíðum við borð úti við annan vegginn. Jú, ég var ekkert að neita
því, að ég hafði orðið þeirra var og veitt þeim athygli, enda hið írska
svipmót þeirra slíkt, að i mínum huga hafði enginn vafi komizt að
um þjóðernið. Ég hafði orðið þess var, að Allan hafði reynt með sínu
smitandi glaðlyndi, að fá þær til að brosa og hlæja, -— alltaf glaðnaði