Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Blaðsíða 30

ust sumir þeirra verða vel varir. Mikið
bar á vatnakaría, sem er rauðbrúnn á
baki og niður eftir hliðunum, en ljós-
ari, eða næstum gulur á magann,
stórhreistraður með lítinn haus, aðal-
stærðin um 1 kg., en nokkra sáurn við
stærri, allt upp í 2—3 kg. Einnig voru
þarna silfurlitaðir smáfiskar á stærð við
murtu og minni. Mest var þó að sjá af
þeim í ánni, og víða voru veiðimenn, og
veiddu sumir vel. Þéttings straumur er
í ánni (eða var þá) og lá fiskurinn í torf-
um, sérstaklega neðan við brúarstöpla
og í krikum við landið og öðru slíku
skjóli við aðalstrauminn. Höfðum við
gaman af að sjá, livernig Svissararnir fóru
að við veiðarnar.
Áður en ég fer að segja frá sjálfu kast-
mótinu, langar mig að skjóta hér inn
nokkrum orðum til þeirra veiðimanna,
sem lítið gera úr þessum kastáhuga okk-
ar sumra:
Allir veiðimenn, sem með stöng, hjól
og línu fara, njóta góðs af þessari íþrótt,
jafnvel þótt þeir neiti sér um þá viðbótar
ánægju sem af því er, að vera í nánari
tengslum við stöng sína, eða stengur, en
liinar fábreyttu veiðiferðir okkar ilestra
veita tækifæri til. Já, mér er rammasta
alvara. Því ekki að auka við hæfni sína í
köstum og þekkingu á því hvað útbún-
aðurinn dugar til? Hvenær veit maður
nema næst vanti aðeins örfáa metra til
að ná út þangað sem fiskurinn liggur?
Og munum, að það er ekki sama að „vita“
hvernig það er gert og að „geta“. Það er
gamla sagan, æfingin skapar meistarann.
Kannske liggur þó mesti ávinningur
veiðimanna í hinum stórkostlegu fram-
förum, sem orðið liafa á gerð og gæðum
20
veiðistanga, hjóla, og lína, síðan kast-
mótin komu til sögunnar með þeirri til-
högun sem nú tíðkast. Sú geysilega fram-
för, sem átt hefur sér stað í þessum iðn-
aði, grundvallast á hinni hörðu sam-
keppni helztu framleiðenda urn lieim all-
an, sem miða gæði vöru sinnar fyrst og
fremst við það, sem kastararnir taka gilt
sem góða vöru og líklegt er að skari
fram úr á næsta kastmóti. Það er álitið
bezta auglýsingin á heimsmarkaðnum,
sem nokkurt sportveiðafærafyrirtæki get-
ur fengið. Og sannarlega njóta allir veiði-
menn góðs at betri útbúnaði. Og svo ;
þetta: „Lifandi“ menn hafa eða þurfa a. j
m. k. að hafa eitthvert „hobby“. Það
eru görnul og ný sannindi, að slíkt er i
bæði andleg og líkamleg upplyfting frá
daglegum störfum hvers og eins. Hvað
liggur þá nær stangaveiðimanninum en
að gefa sér stund öðru hvoru til að æfa
sig í að kasta? Og það er líka gaman, ég
tala nú ekki um, þegar fer að vora og
líða að veiðitímanum. Og svo er auðvitað
gaman að sjá og reyna, hvað maður getur
í „faginu“ og taka þátt í kastmóti með
góðum félögum.
Keppni í köstum er jafn eðlileg og t. d.
golfkeppni, svo algengt dæmi sé nefnt
urn íþrótt sem allir geta iðkað í hvaða
aldursflokki sem er. Með góðum íélögum
á ég fyrst og fremst við þá, sem taka það
sem leik, en ekki „lífsspursmál“ hvort
kastað er metranum lengra eða skemmra
hvert sinn — menn, sem hjálpa hvor öðr-
um og gleðjast yfir framförum félaga
sinna, engu síður en sínum eigin, en
standa ekki „sér í flokki“, um leið og
þeir geta eitthvað og líta jafnvel niður á
hina sem styttra eru komnir. Slíkir ná-
Veiðimaðurinn