Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Qupperneq 48

Frœðslu- og kastnefnd S. V. F. R. Talið frá vinstri: Einar Eliasson, Halldór Erlendsson, Jóhann Þoisteins-
son, Gunnbjörn Björnsson og Sigurður T. Magnússon.
bitur reynsla að uppgötva e. t. v. að tæk-
in séu í ólagi, eða veiðimaðurinn alsend-
is fáfróður um meðhöndlun þeirra. Sá,
sem þannig er ástatt fyrir, fær ekki notið
þeirrar ánægju, sem þeim hlotnast í vel-
heppnaðri veiðiferð, sem hefur gert sér
það ómak, að læra og æfa meðferð veiði-
tækja sinna þannig, að það sé sönn ánægja
í sjálfu sér að handleika þau. Vonbrigði
þess manns verða langtum minni þegar
sá silfraði er ekki við eða neitar allri
„samvinnu", heldur en hins, sem lætur
alla sportmennsku lönd og leið og getur
ekki notið neins nema bara „að draga
hann“. Að hinu er svo líka að gæta. að sá
hefur meiri veiðimöguleika, sem vel kann
að beita tækjum sínum, hvort sem hann
þarf að kasta langt, nákvæmt eða þannig
að „viðkvæmt“ vatn truflist ekki svo, að
hver fiskur í nágrenninu fái taugaáfall.
Vorið er sá tími, sem allra skemmti-
legast er að stunda kastæfingar, en fyrir
byrjendur og aðra, sem þurfa eða vilja
læra og æfa kastlag, eru inniæfingarnar
tvímælalaust heppilegastar, þar sem
menn geta sökkt sér niður í viðfangsefn-
ið, óháðir dutlungum veðráttunnar.
Reynslan hefur einnig leitt í ljós, að
hitti — eða nákvæmnisköst henta innan-
húss, og það hefur þegar sýnt sig, að þau
eiga liér vinsældum að fagna, enda ekki
að undra þótt svipað gildi hér og víða
erlendis, þar sem stangveiði- og kastmenn
stunda nákvæmnisköst víða af miklu
kappi og þau njóta jafnvel meiri hylli en
önnur köst.
Þótt óþarft ætti að vera, er kannske
rétt að geta þess, að þessi kaststarfsemi
verður ekki rekin á nokkurn hátt sem
samkeppni við Kastklúbb Stangaveiði-
38
Veidimabuhinn