Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Blaðsíða 71

liggja þeir hreyfingarlausir hlið við hlið.
Bið ég Sigurð að taka vel eftir, ég ætli að
færa mig og kalla annars staðar, þar sem
ég sjái vel til holunnar, þar sem sá ein-
staki sé, og ef sá fjórði komi hér út, þeg-
ar ég kalli, að fýra þá á hann. Færi ég
mig og byrja að kalla, einblíni á holuna,
en hann kemur ekki út. Aftur á móti sé
ég að fjórði yrðlingurinn, sem Sigurður
átti að skjóta, kemur á hörku spretti til
mín, en aukaholan var í leiðinni, og býst
ég við, að hann muni dernba sér í hana.
Þegar hann er í vindstöðu af holunni læt
ég fara á hann, og sofnaði hann rétt við
brúnina. Og í þeirn svifum rek ég upp
þriðja gaggið með þeim árangri, að
fimmti yrðlingurinn kentur hálfur út úr
holunni. Fann hann þefinn af bróður
sínum og liætti sér því út í munn-
ann, sló upp hvoftinum og byrjaði að
gagga, en í því reið skotið af, og los-
aði liann strax við allar áhyggjur og mál-
æði.
Kalla ég þá til Sigurðar og spyr hann,
hvers vegna hann hafi ekki skotið. Segir
liann að yrðlingurinn hafi komið fram úr
annari liolu en hann gerði ráð íyrir, og í
sömu andrá var hann kominn í hvarf, svo
að liann sá hann ekki fyrr en um það
leyti er ég skaut á hann.
Enn einu sinni tókumst við Sigurður í
hendur í þessari veiðiferð. Síðan tókum
við öll skottin, en jarðsettum fjölskyld-
una, og gengum vel frá öllu. Við vorum
ekkert tölugir yfir iðju okkar, hugsuðum
livor sitt, en þó sennilegast báðir hið
sama. Síðan öxluðum við byrðar okkar,
og gengum þögulir áleiðis niður að vegi.
Hinrik ívarsson.
Hvað vilja enskir
borga?
FRÁ ÞVÍ er sagt á öðrum stað hér í
heftinu, að eigendur Miðfjarðarár séu að
reyna að leigja hana Englendingum. Er
það eflaust gert í þeirri von, að Englend-
ingar muni vilja greiða hærri leigu en
Islendingar.
Vafasamt er, hvort eigendur veiðirétt-
ar hér á Islandi hafa gert sér þess grein,
að mikil breyting er nú orðin í Englandi
í þessunt efnum, frá því sem var fyrir
heimsstyrjöldina síðari, svo ekki sé farið
lengra aftur í tímann.
Eftir styrjöldina voru Bretar, og eru
enn, fátæk þjóð, samanborið við það sem
áður var. Þeir geta nú fæstir leyft sér
þann munað, sem efnaðri stéttirnar þar
gerðu fyrir svo sem 20—30 árunt. Á þeirn
tíma voru t. d. allar beztu veiðiárnar, eða
veiðisælustu svæði þeirra, í höndum ríkra
manna, sem notuðu þær eingöngu sér og
sínum til skemmtunar. Þá mátti heita
ógerningur að kornast í sæmilega laxá,
hvort heldur var í Englandi, Skotlandi
eða írlandi, nema menn hefðu slíka að-
stöðu, en það höfðu vitanlega fæstir af
þeim, sent langaði til að veiða, jafnvel
þótt vel bjargálna væru.
Nú er hinsvegar orðin mikil breyting
á þessu. Þeir sem áður voru ekki til við-
tals um að lofa manni að renna á veiði-
svæðum sínum, hvað sem í boði var,
verða nú að sætta sig við að leigja þau
út fyrir mjög hóflegt verð, til þess að afla
sér peninga fyrir daglegum þörfum.
Veiðimaðurinn
61