Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Blaðsíða 27

Þessi ungi veiðiinaður heitir Sveinn Þórðarson,
Sveinssonar, afgreiðslumanns Veiðimannsins á Akur-
eyri. Sveinn veiddi þennan lax, þann fyrsta á cev-
inni, s. I. sumar á Mjósundi i Laxá i Þingeyjarsýslu.
I.axinn var 11 þund. Veiðimaðurinn óskar Sveini
til hamingju með þessa byrjun, sem bendir til þess,
að meira geti orðið frá honum að segja hér í blað-
inu síðar. Hann er aðeins 10 ára, en veiðiáhuginn
er vaknaður hjá honum fyrir löngu, enda á hann
ekki langt að sœkja það. Ritstjóri Veiðimannsins
var með honum og félaga hans eina dagstund aust-
ur við Laxá í hitteðfyrra og var þá Ijóst hvert
stefndi.
ina, og læt fluguna berast yfir staðinn,
seni ég veit að hann hefur mikið dálæti
á, en ekkert skeður. Ég sé hvar félagi
minn kemur.
— Ekki líf, segir hann, og byrjar að
kasta skammt frá mér. Við spreytmn okk-
ur lengi, og vinur minn tekur sér hvíld.
Hann nýtur fyrstu sígarettu dagsins á
þúfu rétt hjá mér.
Ég lield áfram af meðfæddum þráa,
sem oft hefur reynzt mér vel. Hve allt
er hér vinalegt. Allt eins og það á að
vera. Hver steinn og hver þúfa á sínum
stað. Jafnvel litla moldarbarðið, sem ég
man eftir frá í fyrra. Og þótt hugurinn
sé við vatnið, lokkar hinn dimmi litur
heiðarinnar. Ég hef aldrei tekið eftir því
fyrr, hve mikið blátt er í henni. Ég veiti
því athygli að ég er farinn að kasta alveg
hugsunarlaust, en er þó á verði. Skyndi-
lega stöðvast flugan, sem áður hafði bor-
izt svo léttilega með straumnum. Ósjálf-
rátt lyfti ég stönginni. Lifandi þungi tek-
ur á móti. Titrandi andvarp stígur frá
brjósti mínu. Hún sveik ekki núna frem-
ur en endranær.
— Hann er á, segi ég. En mér finnst
röddin hljóma undarlega.
Laxinn áttar sig sýnilega ekki strax á
því sem skeð hefur, og leggst djúpt í
strauminn. Sárindi undan beittum odd-
inum angra hann samt eitthvað, því hann
er ókyrr. Eftir nokkra stund lætur hann
undan nýrri, óþekktri kennd, óttanum.
Hann þýtur af stað, ærður af sársauka,
geysist móti straumnum, og stekkur. Ég
bið til allra hollvætta að öngullinn hafi
gott hald. Ég reyni að fá hann nær, en
hann svarar því með að draga stöðugt út
línuna. Svo er allt kyrrt, rétt eins og fast
sé í botni. Ég reyni með öllu móti að fá
hann af stað, geng um bakkann, en ekk-
ert skeður.
En svo er skyndilega allt laust, og tóm-
leikakenndin kemur fyrir brjóstið. Samt
\ánd ég inn á hjölið svo Jiratt sem ég get
Veiðimaðurinn
17