Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Blaðsíða 69

má verða, en allt er með ró og spekt, ekk-
ert heyranlegt eða sjáanlegt.
Verður nú sem hið fyrra kvöld, að Sig-
urður býr sig út, og ég á eftir honum.
Þegar ég er að steypa yfir mig leður-
stakknum, sé ég að Sigurður tekur við-
bragð og horfir mikið í kíkinn í norður,
Ég hélt að ég hefði heyrt eitthvað, en
fannst það líkast veiðibjölluvæl, stuttum.
Skríð ég þá í byrgið til Sigurðar, og segir
hann mér, að hann haldi að húsbóndinn
hafi hlaupið framhjá. Hann segist ekk-
ert hafa séð, en heyrt garg, og fortekur
að það hafi verið í fugli. Eftir litla stund
þarf ekki lengur vitnanna við, þrír spó-
ar hringsóla um ákveðinn stað með sínu
alþekkta ófriðarhljóði, einmitt á holts-
brúninni þaðan sem ég skaut læðuna. —
Grínum við hvor sem betur getur i kíkj-
ana, þar til eftir góða stund, að Sigurður
kemur auga á hann, hálf-falinn í runnun-
um,
En þar sá hann vel heim á grenið, og
þar að auki í vindstöðu. Lýsir Sigurður
vandlega öllu fyrir mér, og loks sé ég
hann líka. Til vinstri við stefnu á refinn
er laut til vesturs, eða norðvesturs, sem
breikkar síðan og beygir fyrir neðan hæð-
ardragið, sem rebbi er á, en það er hvort
tveggja, að ekki er hægt að komast í laut-
ina óséður, og þó að það tækist, sem
raunar var ótrúlegt, þar sem refurinn
hafði vindstöðu af okkur, var hann það
utarlega á brúninni, að hann myndi sjá
niður í lautina. Segi ég þá við Sigurð, að
við verðum að freista þess að narra ref-
inn úr vindstöðunni. Bið ég hann því að
fara frá greninu til austurs, og láta bera
vel á sér öðru hverju. Ákveðum við hvar
hann skuli ganga, og hversu langt. Von-
ast ég til að rebbi muni fylgjast með hon-
um svo að mér gefist tími til að komast
niður í lautina og upp í holtsbrúnina að
norðanverðu.
Þegar Sigurður hafði gengið á
ákvörðunarstað, átti hann að ganga að
greninu aftur. Gerði ég þá ráð fyrir að fá
færi á refnum. Leggur Sigurður síðan af
stað, en ég fylgist með í kíkinum. Allt í
einu sprettur refurinn upp og er eins og
á báðum áttum, en hleypur síðan til
austurs og hverfur mér með alla spóana
puðrandi yfir sér. Bíð ég þá ekki boð-
anna, en hendist niður lautina, og er
kominn niður að beygjunni, sem áður
getur. Ég á eftir svo sem 30—35 faðma að
holtsbrúninni, hálfboginn með byssuna í
láréttri stefnu, niður undir hné, og er að
hlaupa framhjá hrísrunna, þegar rebbi
snarast framá brúnina þannig, að ég sé
aðeins höfuðið og hálsinn. í sama and-
artaki er ég sem steingerfingur. Bölvað-
ur fanturinn, þarna mátaði hann mig lag-
lega! Margt flaug gegnum huga minn.
Eftir stöðu refsins, hlaut að vera lægra
fyrir aftan hann, ógerningur að reyna að
lyfta byssunni, því hann horfði á mig, en
gat ekkert séð nema húfuna mína, sem
var græn eins og runninn, og augun, í
mesta lagi hálft andlitið, en tæplega hefði
hann horft svona lengi ef hann hefði ekki
liaft óljósan grun um hreyfingu, þó að
mér fyndist ég snöggstanza. Meðan við
horfðumst þarna í augu, ályktaði ég sem
svo: Hann hefur skynjað, að við erum
tveir. Þegar hann hafði fylgt Sigurði lít-
inn spöl, lét hann Sigurð eiga sig, en
hugðist heldur athuga þann, sem var á
greninu. En er hann kom í vindstöðu,
fann hann út, að þar var enginn, en af
Veidimaðurxnn
59