Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Blaðsíða 70

slægvizku sinni þótti honum vissara að
líta niður í lautina, og þegar hann er bú-
inn að grína og góna lyst sína, álítur hann
ekkert athugavert þarna. Þetta, sem hon-
um sýndist, hefur verið vitleysa, það er
engin hreyfing þarna. Allt í einu hverfur
höfuðið, og það er eins og ég viti, að nú
ætli hann að athuga Sigurð nánar. Hend-
ist ég því af stað eins og ég orka, og þeg-
ar ég kem upp á brúnina, er hann á
hröðu skokki upp bungulagaða hæð
fram undan mér, og sér hvor annan í
sömu andrá. Færið er að nálgast 30
faðma en byssan flýgur upp að kinninni.
Bomm! Skrambinn sjálfur, hann stekk-
ur ekki, heldur ríkur af stað, og skvettist
til hliðar, sitt á hvað. Bomm! Nei, þetta
þýðir aldrei. En ég sé á skottinu, að hann
hefur fengið kveðju frá mér. Eg hleyp
eins og ég orka, og refurinn hverfur yfir
bunguna. Þegar ég kem á hábunguna sé
ég ekkert til refsins, en Sigurð sé ég
álengdar og öskra (ekki nafn hans, held-
ur Guðmundar bróður hans, sem var með
mér á greni árið áður!), að reyna að koma
auga á refinn, hann sé með skoti, en rétt
í þessu sé ég vesalinginn þar sem hann
liggur rétt framundan mér. Hann hefur
snardáið þarna á fullum hlaupum með
afturfæturna beint afturundan sér, en
framfæturna teygða fram, og höfuðið ská-
liggjandi á framfótunum.
Þegar við Sigurður höfðurn tekizt í
hendur og veitt refnum verðskuldaða
virðingu okkar, hlóurn við dátt að óða-
mælgi minni, er ég kallaði Sigurð Guð-
mund. Síðan sagði ég Sigurði að nú
skyldum við taka til allt dót okkar og bú-
ast til heimferðar, en ráðagerð mín var sú
að reyna að kalla yrðlingana út eftir að
við værum búnir að ganga frá farangri
okkar, vegna þess að ég var nærri viss um,
að mér tækist það, en ef svo yrði, þótti
mér bezt að skjóta þá. Þegar allt er tilbú-
ið, læt ég skot með höglum nr. 4 í byss-
una, og Sigurður gerir slíkt hið sama. Ég
vissi af einum yrðlingi í holu annars stað-
ar. Kalla ég nú sem innilegast, með
munninn fullan af æti, og þrír koma út í
einum hnapp, og á sama augnabliki
Látnir félagsmenn.
Á STARFSÁRINU 1959-1960 létust
8 félagsmenn í S.V.F.R. — Þeir voru
þessir:
Kristinn Ólafsson, Hafnarfirði.
Karl G. Magnússon, Rauðalæk 33,
Reykjavík.
Gunnar Jónsson, Hverfisgötu 69, Rvík.
Pétur Bergsson, Hólmgarði 41, Rvík.
Þórarinn Guðjónsson, Laugaveg 99,
Reykjavík.
Guðmundur Magntisson, Skothúsvegi
15, Reykjavík.
Þorkell Jóhannesson, Oddag. 2, Rvík.
Brynjólfur Stefánsson, Marargötu 3,
Reykjavík.
Flestir þessara manna höfðu verið lengi
í félaginu. Brynjólfur Stefánsson var t.d.
einn af stofnendunum, og dr. Þorkell
Jóhannesson gekk í það á fyrstu árun-
um eftir stofnun þess. Hann var ritari í
stjórninni 1944—1945.
Veiðimaðurinn vottar ástvinum hinna
horfnu félagsmanna samúð, og veiðifé-
lagar þeirra og vinir minnast þeirra með
söknuði og þakklæti fyrir samfylgdina.
Ritstj.
60
Veibimaburinn