Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Síða 16

Snösin fyrir ofan Nupafoss.
þess voru kvaddir, hver sína veiðisögu,
og af þeirri hógværð og raunsæi, sem
veiðimönnum er lagið. Skal nú hér, sem
sýnishorn af þeim sögum, tilfærð eftir-
farandi frásögn um „kandidatinn":
—o—
Ég hrekk upp við það að þeir eru hætt-
ir að hrjóta.
Um leið og ég glenni upp skjáina, sé
ég að einn er seztur framan á, ekur sér
og geispar.
„Það er enginn fiskur í þessari á. Ekki
nokkurt kvikt kvikindi“.
Ég opna aftur bara annað augað, og sé
að það er sá, sem seztur var upp, sem
hefur umræður.
Ég sný mér til veggjar og langar að sofa
Jengur.
Brátt heyri ég að upphefjast nákvæmar
og vísindalegar diskúsjónir um það livað
liann muni nti helzt taka í dag, þessi
enginn fiskur, eða þessi fiskur, sem ekki
fyrirfinnst í ánni, og eru skoðanir mjög
skiptar.
Einliver hefur heyrt, að þegar aht um
þrýtur, sé reynandi að taka út úr sér
skrotöluna, krækja henni á öngulinn,
skirpa rækilega á hana, fleygja út og
hjóða honum, tautandi í sífellu fyrir
munni sér: Komdu goggur, komdu gogg-
ur.
Það er víst vonlaust að fá lengur svefn-
frið, svo að ég rís upp við dogg og gái
til veðurs. Þoka grúfir yfir allt um kring.
Dauflegar horfur. Svefnleysi, eins og
vanalega fyrstu nóttina í veiðihúsinu,
fiskileysi, áhugaleysi, þoka.
„Það er líklega bezt að reyna stóra
flugu í þoku. Hann ætti að sjá hana bet-
ur, þegar dimmt er yfir, ef hún er stór“.
„Nei, ég held að betra sé að nota Jitla
flugu í þoku. í þoku sýnast allir hlutir
stærri en þeir eru í raun og veru, og
í augum laxins verður þá stóra flugan
svo rosastór, að hann treystir sér ekki við
hana. En litla flugan sýnist honum þá
alveg mátulegur munnbiti, og gleypir
hana umyrðalaust“.
Já, margur er glúrinn veiðimaðurinn.
Það má nú segja.
Það leynir sér ekki að menn eru að
fara á stjá, því hljóðbært er í meira lagi
í þessu aldna timburhúsi. Marr í gólfum
og stiga, söngur í járnrúmum, hávært
mannamál, köll og hlátrar.
—o—
6
Veiðimadijrinn