Veiðimaðurinn - 01.03.1962, Side 29

ar upplýsingar um æviferil laxins, tek ég
hreistur af mörgum fiskum á hverju
sumri og sendi það Veiðimálastofnun-
inni.
Mannveran við Klofastein.
— Nú langar mig til að fara dálítið
út í aðra sálma við þig. Hefur ekkert
undarlegt, eða yfirnáttúrlegt, sem við
köllum, borið fyrir þig í veiðiferðum
þínum — eða endranær?
— Nei, ég hef aldrei orðið nokkurs
var af því tagi, við veiðar. Ég hafði dá-
litla skyggnigáfu, þegar ég var drengur,
en missti hana með öllu um 12 ára ald-
ur. Þannig var það líka unr nróður mína.
Eins og ég hef minnzt á áður, var ég í
uppvexti mínum nokkur ár á Bóli í
Biskupstungum, hjá Eyvindi Hjartar-
syni, bónda þar. Hann var kvæntur
Katrínu, dóttur Sigurðar á Kópsvatni.
Eyvindur dó, að nrig minnir, jarðskjálfta-
árið 1896, eða árið eftir.
í landareigninni á Bóli, úti á Tjarn-
arheiði, sem kölluð er, stendur steinn
með opi í miðjunni, sem sér í gegn-
um. Það virðist ekki vera gert af manna-
höndum. Hann er kallaður Klofasteinn.
Sagnir voru til um að barn hefði verið
borið þar vt fyrir æva löngu, og því var
trúað, að svo hefði verið. Skammt frá
þessum steini er tjörn og kringum hana
slægjuland. Þar var ég eitt sinn með fólk-
inu á Bóli við heyvinnu, á sólbjörtum
degi. Þá sá ég hjá steininum, í á að gizka
200—300 metra fjarlægð þaðan sem við
vorum, litla mannveru, svona um einn
metra á hæð, að því er mér virtist. Ég
hafði orð á þessu við fólkið og benti því
á staðinn, en enginn sá veruna nema ég.
Mörgum árum seinna var ég einn á
ferð á þessum slóðum. Það var í síðari
hluta september og dálítið farið að
skyggja. Ég var ríðandi á góðum og
ófælnum hesti. Þegar ég var örskammt
frá þessum sama stað, fann ég að hest-
Feðgarnir: Páll, Egill og Kristinn. Myndin er tekin
austur á Iðu.
urinn fór að verða órór, tók í taumana
og byrjaði frísa. Ég beindi þá athygli
minni að klettinum og sá þar aftur sömu
veruna og áður. Hún var að ráfa þarna
urn og nákvæmlega eins í útliti og þegar
ég sá hana í fyrra skiptið.
Hesturinn varð enn órórri. Hann virt-
ist mjög hræddur, eins og hann hefði
séð eða orðið einhvers var, sem vakti
með lionum ótta. Ég réði ekki við hann
og hafði nóg með að halda mér, til þess
að detta ekki af baki. Hann fór í ein-
um spretti heim á bæjarhlað. Ég sagði
heimilisfólkinu söguna, og engum datt
í hug að rengja mig. Ég var ekkert
hræddur við þessa sýn, enda kom hún
mér ekki á óvart eftir það sem ég hafði
heyrt og á undan var gengið.
— Þeir mundu nú líklega halda því
fram sumir, að þessi „mannvera“ hafi
Veiðimadurinn
19