Veiðimaðurinn - 01.11.2008, Síða 18

I
ÓLAFSFJARÐARÁ
c
Bragðlaukarnir espast svo við frásögn þeirra af ungversku
gúllassúpunni að klístruð roastbeef samlokan sem ég maula
með kaffinu fer smám saman að líkjast lungnamjúkum nauta-
lundum.
Síðan rifja þeir upp, eina ferðina enn, með sælufullum
munnviprum og ánægjusvip hvernig þeir hafa í öll þessi ár
farið í hléinu heim til Sigrúnar og Jóns þar sem bíður þeirra
veisluborð, matarmikil gúllassúpa, brauð og jafnvel glas af
hvítvíni.
„Eftir matinn setjumst við síðan út í garð og njótum veð-
urblíðunnar," segir Guðmundur.
„Já, og fáum síðan hvor sitt herbergið með uppábúnum
rúmum þar sem við leggjum okkur til klukkan fjögur," segir
Kristinn.
„Enda súpan svo kjarngóð að það slökknar á manni," umlar
Guðmundurdreyminn.
„Og síðan sprettum við upp tvíefldir eftir lúrinn," segir Krist-
inn með áhersluþunga á orðið tvíefldir.
„Þetta er mikið öndvegisfólk," hvíslar Guðmundur.
„Og stöku sinnum getum við fært því silung," botnar Krist-
inn.
Það svífur á mig höfgi við masið í körlunum og mig dreym-
ir mjúkt rúm í skugga fyrir sólinni, hlýja sæng, fallegar fjöl-
skyldumyndir á vegg og matarmikla gúllassúpu.
í svefnrofunum heyri ég listmálarana tala um litina í fjöll-
unum og hversu ómögulegt það muni vera að fanga þá á
striga.
Rautt og blátt
Guðmundur er kippkorn frá okkur að mála vatnslitamynd
þegar ég rumska loksins klukkan að verða fjögur, með upp-
þembdan maga eftir saðsamar draumfarir.
„Hann er að reyna að finna rétta okkurgula litinn í fjallshlíð-
unum," segir Kristinn og gefur svefnpurkunni auga.
Ég rís upp við dogg og teygi mig í kaffibrúsann. Það er í
mér hálfgerður hrollur. Það er aldrei of gott að sofna milli
þúfna í glaðasólskini. Maður vaknar yfirleitt sveittur með
lúmskan hroll sem nær inn að beini.
Nú lýstur niður í kollinn á mér því sem Kristinn sagði um
litina, að þeir Guðmundur væru eins og svart og hvítt eða öllu
heldur rautt og blátt, og ég spyr hvað hann hafi átt við með
því.
„Það er nú það," segir Kristinn og dregur seiminn.„Það er út
af pólitíkinni," segir hann og horfir rannsakandi á tilburði Guð-
mundar með vatnslitina,„og svo erum við líka svo gjörólíkir á
alla lund."
„En mér hefur alltaf fundist þið vera alveg eins."
Kristinn hlær.
„Þegar við kynntumst á níunda áratugnum var Guðmund-
ur á kafi í sósíal-realisma, málaði ekkert nema einhverjar
verkalýðsmyndir og gerði grafík af verkamönnum í Slippnum
og af Nixon með drápstólin sín. Ég var aftur á móti draumóra-
kenndur rómantíker í málverkinu. Það var því himinn og haf á
milli okkar, eins og skrattinn hefði hitt ömmu sína.
Og pólitíkin! Ég hafði setið í bæjarstjórninni í Ólafsfirði fyrir
Sjálfstæðismenn en Guðmundur var alræmdur kommúnisti
og byltingarsinni. Hann var meira að segja litinn hornauga af
ýmsum góðborgurum inni á Akureyri og þótti hættulegur
maður. Ég sá ekkert hættulegt í honum."
„En hvernig gátuð þið þá orðið vinir og veiðifélagar?" spyr
ég hissa.
„Það er vegna þess að við eigum skap saman. Veiðin er líka
svo ópólitísk, að minnsta kosti óflokkspólitísk. Það er helst að
18
I1V8