Ský - 01.12.2001, Qupperneq 33

„Mér finnst íslendingaryfirleitt
ekki vera snobbaðir. Ég kann
þægilega við það að vera bara
einn af okkur því það er ég. Það
er ekki blátt blóð í æðum mínum
og ég hef enga ástæðu til þess að
þykjast vera eitthvað öðruvísi."
krakkarnir áttu aö moka flórinn í fjósinu.
Hann var bara hneykslaóur. Því miöur eru
tækifærin til vinnu fyrir stálpaða krakka
sífellt að verða færri.
Það hljóta að hafa verið töluverð umskipti
að flytja til Borgarness. Já, ég var auóvitaó
á versta aldri og mig langaði ekki að fara.
Ég var með annan fótinn í bænum til að
byrja meó en svo kynntist ég mörgu góðu
fólki á staðnum. Ég byrjaði í hljómsveit,
gekk í kirkjukórinn, af tónlistarlegum
áhuga en líka af því að það voru sætar
stelpur þar, og fann mig mjög vel. Flutning-
urinn til Borgarness er eiginlega grunnurinn
að því að ég fór í leiklist. Ég veit hreinlega
ekki hvernig lífið hefði orðið ef ég hefði
ekki flutt. Kannski hefói farið illa fyrir mér?
Hvernig kom það til að þú ákvaðst að
freista þess að komast í Leiklistarskólann?
Ég hafði sjálfur ekkert frumkvæði að því og
hélt reyndar að ég hefði ekkert þangað að
gera. Mér fannst ég ekki nógu hugrakkur
til þess að standa á sviði og bera þá ábyrgð
sem þar þarf að bera. En byrjunin á leiklist-
arferlinum var þegar vinkona mín fékk mig
í leikdeild Skallagríms í Borgarnesi. Þar tók
ég þátt í tveimur verkefnum og fékk mjög
fína leiðsögn hjá Kára Halldóri leikstjóra,
sem var með mjög öflugt námskeið fyrir
leikdeildina. Síðan var það í rauninni vinur
minn, Guðjón Guðmundsson, sem dró mig
með sér aó sækja um í Leiklistarskólanum.
Þá stefndi ég á eitthvað allt annað. Ég var
byrjaður að skrifa Ijóð á fullu. En svo komst
ég strax inn í skólann og þá var ekki aftur
snúið.
Og þú hefur sannfærst um að leiklistin væri
eitthvað sem þú vildir leggja fyrir þig? Já,
ég fékk smátt og smátt sjálfstraust á mér
í þessu. Ég hef alltaf verið frekar andfélags-
legur, þótt ég hafi þrifist ágætlega innan
um fólk, en handbolti, fótbolti, skátarnir,
ég prófaði þetta allt en tolldi hvergi. Ég
hafði aldrei þolað einhvers konar félags- og
baráttuanda. Þess vegna var ég ekki viss
með leiklistina, ég hafði frekar séð mig
fyrir mér sem einhvers konar grúskara.
En ef þú værir ekki leikari, hvað þá? Á tíma-
bili var ég alveg með það á hreinu að ég
ætlaði að verða sálfræðingur. Þar áður var
ég harðákveðinn í aó verða prestur og í
raun og veru held ég að það hefði orðið
ofan á. Ég er að minnsta kosti viss um að
ég hefði farið út í einhvers konar starf þar
sem maður þarf að hlusta á fólk og ræða til-
finningar þess. Bíddu er ekki til eitthvert
samheiti um þannig störf?
Sáluhirðir?
Já, einmitt.
„Hvaða hugsjónir ertu að tala um, pabbi?
Fólk hlær að þessu nú á tímum,” segir
Vitja. Átt þú þér hugsjónir? Ég skammast
mín dálítið fyrir hvað ég lifi mikiö fyrir líð-
andi stund og læt mig hlutina litlu varða.
En er það ekki ríkjandi viðhorf að finnast
maður hafa nóg á sinni könnu og láta aðra
sjá um hugsjónastarfió fyrir sig? Það er
afskaplega mikil tómhyggja ríkjandi. Og
þótt ég sé sjálfur staddur í miðju neysluæð-
inu, þá er ég á móti því en geri alltof lítið til
að spyrna á móti þessari peningahyggju.
KÚNSTIN Að GRÁTA EKKI í ALVÖRUNNI
Spurningar innblásnar af Englum alheimsins
(2000)
„Ég vil ná þessu villta, óreiðunni innan með
okkur,” segir Páll í Englunum. Þetta er eitt-
hvað sem þú þarft sífellt að vera að gera í
þlnni vinnu. Er það ekki tilfinningaiega
lýjandi að setja sig kvöld eftir kvöld í
krefjandi hlutverk? Nei, stundum kemur
maður endurnærður heim. Ég lék einu sinni
geðsjúkling á sviði, algjörlega truflaðan
geðklofa, og eftir þá sýningu kom ég alltaf
eins og nýfætt barn heim. Ég gekk í gegn-
INGVAR SIGURÐSSON SKÝ 31