Árbók Hannesar á horninu - 31.12.1941, Qupperneq 61

59
ar hvar sem væri, sé siðlaus með öllu, hafi
tapað ahri sjálfsviröingu, að maður tali ekki
um þjóðerniskend eða virðingu fyrir þjóð
sinni. — Þegar ég skrifa þetta, er eins og
ég heyri hvíslað að mér: ,,En hefur ekki
allt umtalið um siðferðisástandið einmitt
skapað skilyrði fyrir hatri einstakra stúlkna,
sem 1 algeru sakleysi hafa kynnzt hermönn-
um og þótt gaman að”? Ef til vill. En þá
aðeins hjá þeim, sem ekki skilja, hvað í
húfi er.
Maðurinn með hattinn. Kona, sem skrifaði
um siðferöisvandamálin, sagði eitthvað á
þá leið, að sökiha á því, hvernig komið væri
bæru ekki aðeins stúlkurnar heldur karl-
mennirnir ekki síöur. Rökstuddi hún þessa
fullyrðingu sína með því, að íslenzkir karl-
menn væru ruddalegir í framkomu gagn-
vart kvenfólki og væru í það minnsta engin
fyrirmynd í siðfágun. — Mér datt þetta í
hug, þegar kunnihgi minn sagði nýlega við
mig eftirfarandi: „Það er alltaf verið að tala
um stúlkurnar í ástandinu, og ég dreg ekki