Bókasafnið - 01.01.2004, Síða 53

Bækur og líf
Hallfríður Baldursdóttir
Minnisstæð lesning á árinu 2003
Eins og vanalega liggja
margar bækur í kringum
mig, ýmist lesnar, hálf-
lesnar eða ólesnar og eru
þær síðastnefndu flestar.
Mér finnst gott að hafa
vissan fjölbreytileika í
þessum efnum og hef því
ævinlega við höndina
bækur um ættfræði, ævi-
sögur, skáldsögur og sér-
lega sakamálasögur sem ég er ekki frá því að ég ljúki
við að lesa fremur en aðrar. Það er svo sem ekki til að
skammast sín fyrir að leggja frá sér bók sem hefur
verið leiðinleg eða ekki hentað hugarástandi þá
stundina. Það er alltaf hægt að gera aðra atlögu. Af
sumum bókum verður maður ástfanginn á fyrstu
síðu. Þá myndast svo magnað samband að það er ekki
hægt að leggja frá sér bókina. Þá fer fyrir mér eins og
krökkunum í Ameríkunni sem kvörtuðu undan
höfuðverk eftir að snarhenda sér í lestur Harry Potter,
allra áttahundruð síðnanna í rykk, og sagt var frá í
fréttum í haust. Þeim var ráðlagt að taka sér hvíld frá
lestrinum öðru hverju. Þetta er bókabéus eins og ég
löngu búin að læra og tek mér því áralangt hlé frá
lestri ef því er að skipta. Sú tíð er að verða liðin að
vaka alla nóttina með einhvern rómaninn við hönd
nema svo vel vilji til að í honum sé léttur pappírinn
því þungar bækur henta eðlilega ekki til næturlestrar.
Mér til mikillar kátínu var í haust boðið upp á bækur
til að lesa í almenningsvögnum borgarinnar. í einum
vagninum rakst ég á bók sem ég varð svo hrifin af að
ég reyndi alltaf að ná þessum vagni og setjast í það
sæti sem bókin var hengd við. Með þessum hætti
tókst mér að lesa vel inn í bókina. Þetta er bók eftir
finnskan höfund, Arto Paasilinna, og heitir Dýrðlegt
fjöldasjálfsmorð. Eftir hann er einnig Ár hérans,
útgefin 1999, sem varð mjög vinsæl. í Dýrðlegu
fjöldasjálfsmorði tekur hann á einstaklega fyndinn
hátt á þjóðarböli Finna, þunglyndinu, og þeim
kvillum sem því fylgir, s.s. drykkjuskap og sjálfs-
vígum. í stuttu máli stefnir hann saman í ferðalag
fólki sem á við þennan vanda að stríða þannig að í
stað þess að hver berjist í sínu rúmi slær
mannskapurinn sér saman til að takast á við það
spursmál, hvort heldur það skuli vera eða ekki vera,
enda er þetta ekkert einkamál heldur vandi finnsku
þjóðarinnar í hnotskurn þar sem annar hver maður
er illa haldinn af þungum þönkum. Að höfundi skuli
takast að vera svona fyndinn í jafn alvarlegum
sökum sýnir snilligáfu hans. Mannskapur þessi sem
er á mörkum lífs og dauða verður einstaklega
mannlegur í viðleitni sinni að farga sér um leið og
hann reynir að fresta sjálfsmorðinu aðeins, í þeirri
hálfvissu að ekki sé bikarinn alveg tæmdur í botn.
Óhætt er að mæla með því að lesa þessa bók í
þunglyndiskasti.
Karítas Guðjónsdóttir
Börnin í Skarkalagötu
Bókin er eftir Astrid
Lindgren og þýðandi er
Sigrún Árnadóttir. Sagan
er um systkini sem heita
Mía María, Jónas og Lotta
sem er þriggja ára. Lotta er
lítil stelpa og hún er
voðalega barnaleg og
mikill prakkari. Henni
dettur margt sniðugt í hug,
t.d. að standa á bak við
fjósið í rigningunni og reyna að láta sig vaxa til þess
að stækka en hana langar mikið til að vera stór eins
og Jónas og Mía María. Hún kaupir líka rjómatertu
handa bróður sínum í jólagjöf til þess að stríða
honum. Síðan þurfa krakkarnir að fara til tannlæknis
en Lotta vill ekki opna munninn því að hana langar
nefnilega ekkert að gapa framan í einhvern
ókunnugan! Einu sinni kom vinkona mömmu
krakkanna í heimsókn og börnin hennar með henni
en þau heita Anna Klara og Tóti. Anna Klara er jafn
gömul Jónasi en Tóti er jafn gamall Lottu. Einu sinni
kom Tóti grátandi inn og Lotta á eftir. Mamma spyr
Lottu af hverju hún sé að reyna að meiða Tóta en
Lotta segir: Af því mér finnst Tóti svo sætur þegar
BÓKASAFNIÐ 28. ÁRG. 2004
51