Bókasafnið - 01.01.2004, Síða 54

hann skælir! Þessi saga er fyrir krakka á öllum aldri.
Myndirnar í bókinni eru mjög flottar og skemmti-
legar.
Mér finnast sögur eftir Astrid Lindgren mjög
skemmtilegar.T.d. Lotta flytur að heiman, sem ég hef
líka lesið og bækurnar um Línu Langsokk og Emil í
Kattholti. Þessar sögur eru líka allar um sniðuga
krakka sem finna uppá allskonar prakkarastrikum.
Laufey Jóhannsdóttir
Bókin mín
í seinni tíð hef ég ekki
verið sérlega mikill bóka-
ormur þó að ég sé mjög
veik fyrir bókum og geti
auðveldlega tekið mér orð
popparans í munn; „ég
elska bækur". Ég er venju-
lega með tvær, þrjár í
takinu en æ fleiri enda
ólesnar aftur á bókasafn-
inu. Það eru nefnilega
nokkur ár síðan ég gerði það upp við mig að ég þyrfti
ekki að klára bók sem mér þætti ekki skemmtileg. Ég
mun hvort eð er aldrei ná að lesa allt það sem mig
langar til. Á síðasta ári, þ.e. 2003, las ég að ég held
eina bók frá upphafi til enda. Það var bókin
Alkemistinn eftir Paulo Coelho í þýðingu Thors
Vilhjálmssonar. Ég keypti mér bókina í fríhöfninni á
leið til Hollands um páskana. Ég fékk nú ekkert
tækifæri til að glugga í hana fyrr en ég var lent heima
í stofu í Sandenburg. Ég man ekki alveg á hvaða degi
páskafrísins ég hóf lesturinn en það skipti engum
togum að ég var alveg heilluð frá fyrstu síðu.
Páskafríið mitt var ekki sérlega langt, tvær vikur að
mig minnir. Upphófst nú mikil barátta við bóka-
orminn (sem býr innra með mér ennþá). Ormurinn
vildi gleypa í sig bókina í einum grænum en skyn-
semis- og sparsemisveran Laufey vildi láta hana
endast út fríið. Ég gerði mitt besta og átti margar
ánægjustundir með þessari bók. Hún entist ekki út
fríið. Fulllesin hafði hún breytt hugarfari mínu og
hafði ég ekki upplifað annað eins síðan ég las
Myndina af Dorian Gray. Hugarfarsbreytingin sem
Alkemistinn olli hjá mér, þori ég að fullyrða, hefur gert
mig að betri manneskju. Ég finn að þessari bók langar
mig að deila með fólki sem mér þykir vænt um og hef
ég keypt fleiri eintök af henni en flestum öðrum
bókum.
Rut Helgadóttir
Minnisstæð reisusaga
Þegar ég hugsa til baka til
bernskuáranna og um þær
sögufrægu persónur sem
komu upp í umræðum hjá
mér eldra fólki, þá kom
nafnið Týrkja Gudda oft til
tals. Mér hefur alltaf
fundist Guddu nafnið bera
eitthverja lítillækkun með
sér og var oft að hugsa um
hvað þessi kona hefði gert
til að fá þetta nafn á sig. Þegar ég spurði og fékk að
vita hvaða hremmingum hún og fleiri lentu í þegar
Týrkjaránið átti sér stað fór hugmyndaflugið af stað.
Hvernig gat það verið að sumt af þessu fólki sem
hafði verið rænt og gert að þrælum í gjörólíkum
menningarheimi hafi komist heim aftur til
íslands alla leið frá Alsír og það á 17. öldinni, (næstum
því steinöld í mínum bernskuhuga). Þegar Reisubók
Guðríðar Símonardóttur var gefin út var ég ekki lengi
að nálgast hana og las hana með miklum áhuga og
varð ekki fyrir vonbrigðum með það snilldarverk sem
Steinunn Jóhannesdóttir hefur náð að gera úr þessu
efni. Rókin er skrifuð bæði sem sagnfræði-og skáldrit
og er það fléttað saman á ótrúlega næman hátt. Ég
var komin frá berum klöppum Vestmannaeyja í
gróðurskrýddann heim Afríku frá slorlykt til unaðs-
legrar blóma-og kryddlyktar, frá torfbæjum til marm-
arahalla frá sjálfstæði til þrældóms, þvílík kúvending
á lífi þessa ógæfusama fólks.
Steinunni tekst að lýsa ferðinni til Alsír, dvöl og
högum þessa fólks í Barbaríinu á einkar trúverðugan
hátt. Þá niðurlægingu sem það mátti þola af „trú-
leysingjunum" og þeirri ótrúlegu aðlögunarhæfni
sem manneskjan býr yfir þegar í nauðirnar rekur.
Eftir fyrsta árið má segja að dvölin í Barbaríinu
hafi orðið bærilegri og það að geta hitt landa sína
reglulega hafi gert gæfumuninn. Þegar Guðríður
fréttir af lausnargjaldinu sem átti að reyna að fá fýrir
þau eflist baráttuþrek hennar og vonin yfirgefur hana
aldrei. Sérhver móðir getur sett sig spor hennar þegar
hún verður að horfast í augu við þá staðreynd að
Sölmundur er orðin einn af „trúleysingjunum" og
verði eftir í Barbaríinu þegar sá draumur er að rætast
að komast loksins heim eftir níu ára þrældóm. Eftir
langa og stranga ferð á sjó og landi komast þau til
Kaupmannahafnar þar sem Guðríður kemst að því að
Eyjólfur eiginmaður hennar er látinn, en þá var hún
þegar búin að mæta örlögum sínum, Hallgrími
Péturssyni sálmaskáldi. Sterk ást Guðríður og Hall-
52
BÓKASAFNIÐ 28. ÁRG. 2004