Árbók Tryggingarstofnunar ríkisins - 01.12.1953, Side 28

26
107. gr. — Iðgjöld skulu vera sem hér segir:
Á 1. verðlagssvæði.
Kvæntir karlar ................... kr. 180.00 á ári
Ókvæntir karlar .................... — 144.00 - —
Ógiftar konur ...................... — 108.00 ----
Á 2. verðlagssvæði.
Kvæntir karlar .................... kr
Ókvæntir karlar .................... —
Ógiftar konur ...................... —
Sjá 1. 38/1953, 26. gr., 27. gr. og brbákv.
108. gr. — Meistarar í iðnaði og stofnanb, er veita verklega kennslu, skulu
greiða iðgjöld fyrir nema sína, og er óheimilt að draga iðgjöldin frá kaupi þeirra.
109. gr. — Nú sækir maður til sveitarstjómar um, að sveitarsjóður greiði fyrir
bann iðgjöld hans, sakir þess að hann sé ekki fær um það af eigin rammleik, og tekur
þá sveitarstjórn ákvörðun um umsóknina með tilliti til ástæðna hlutaðeiganda. Þó
á iðgjaldsgreiðandi jafnan rétt á því, að sveitarsjóður greiði fyrir hann iðgjöldin,
ef tekjur hans og eignir eru svo rýrar, að honum beri ekki að greiða tekjuskatt né
eignarskatt það ár, og má aldrei krefja hann um hærri liluta iðgjaldsins en svo,
að nemi helmingi skattskyldra tekna hans, unz fullu iðgjaldi er náð. Greiðir sveitar-
sjóður það, sem á vantar fullt iðgjald. Slíkar iðgjaldsgreiðslur úr sveitarsjóði teljast
ekki framfærslustyrkur. — Sjá 1. 38/1953, 28. gr.
Ákvæði 1. málsgreinar taka aðeins til launþega og einyrkja.
Sveitarstjórn tilkynnir innheimtumanni, sbr. 117. gr., fyrir hverja sveitar-
sjóður greiðir iðgjöld og að hve miklu leyti samkvæmt þessari grein.
Sveitarfélagi ber þó eigi að greiða iðgjöld samkvæmt þessari grein, ef hlutaðeig-
andi hefur notið bóta samkvæmt II. kafla laga þessara 2 mánuði eða lengur eða
dvalizt í sjúkrahúsi eða hæli á kostnað trygginganna jafnlangan tíma á skattárinu.
í þessu sambandi telst þó eigi bótaþegi sá, sem aðeins nýtur fjölskyldubóta sam-
kvæmt 30. gr.
110. gr. — Auk þess, sem segir um iðgjaldaundanþágur í 109. gr., getur trygg-
ingaráð samkvæmt einróma ákvörðun veitt iðgjaldaundanþágu til ákveðins tíma,
ef hagur umsækjanda er svo bágborinn, að honum sé um megn að greiða iðgjöld sín
án þess að þurfa að leita opinberrar aðstoðar eða þola skort.
111. gr. — Iðgjöld, sem veitt er undanþága fyrir samkvæmt 109. og 110. gr.,
teljast ekki vangreidd iðgjöld, sbr. 132. gr.
138.00 á ári
108.00 -----
84.00 -----
3. Iðgjaldagreiðslur atvinnurekenda.
112. gr. — Hver sá, er hefur I þjónustu sinni launþega, einn eða fleiri, sem rétt
eiga til slysabóta, sbr. 45.-58. gr., skal greiða iðgjald, að fjárhæð sem samsvarar
lcr. 1.50 fyrir hverja vinnuviku, sem unnin er í þjónustu hans. Með reglugerð skal
kveða sérstaklega á um, hversu meta skuli til vinnuvikna störf barna og fóstur-
barna yfir 16 ára aldur, sem dvelja hjá foreldrum og taka ekkert eða aðeins óveru-
legt kaup umfram fæði og dvalarkostnað. — Sjá I. 38/1953, 26. gr., 27. gr., 29. gr.
og brbákv.
113. gr. — Aulc iðgjalds samkvæmt 112. gr. skulu allir þeir, sem gjaldskyldir
eru samkvæmt henni, einnig greiða sérstakt áhættuiðgjald til þess að standast út-