Árbók Tryggingarstofnunar ríkisins - 01.12.1953, Síða 30

28
tekjur hans nægi til þess að inna af höndum árlegar greiðslur. Skal taka í hver fjár-
lög áætlunarupphæð í þessu skyni eftir áætlun tryggingaráðs, allt að 7x/2 millj. kr.
að viðbættri verðlagsuppbót. — Sjá 1. 38/1953, 26. gr., 27. gr. og brbákv.
Ábyrgð ríkissjóðs umfram hámark hins árlega framlags samkvæmt 1. málsgr.
tekur þó eigi til hærri fjárhæðar en 75% framlagsins nemur.
Nú verður lialli á rekstri tryggingasjóðs og framlag ríkissjóðs fer fram úr hámarki
samkvæmt 1. málsgr., svo að taka þarf til þriðjungs eða meira af ábyrgðarupp-
hæðinni samkvæmt 2. málsgr., og getur þá ríkisstjórnin, ef hallinn stafar af ástæðum,
sem ætla má að verði varanlegar, lagt fyrir tryggingaráð að hækka iðgjöld samkvæmt
107. og 112. gr. um allt að 10°/o og lækka tekjumark það, er lífeyrisfrádráttur sam-
kvæmt 1. bráðabirgðaákvæði miðast við, um allt að 50°/0 til þess að jafna liallaiin.
Fáist hallinn ekki jafnaður á þann hátt, skal ríkisstjórnin í samráði við tryggingaráð
leggja fyrir Alþingi tillögur um endurskoðun laganna. — Sjá 1. 38/1953, 32. gr.
6. Innheimta iðgjaldanna.
117. gr. — öll iðgjöld samkvæmt lögurn þessum skulu iunheimt af þeim inn-
heimtumönnum ríkisins, sem innheimta tekju- og eignarskatt, sbr. þó 121. og 123. gr.
Skulu ákvæði laga nr. 6 9. janúar 1935, um tekjuskatt og eignarskatt, þar á meðal
um dráttarvexti, gilda um innheimtu iðgjaldanna, að svo miklu leyti sem við getur
átt og ekki er um að ræða í lögum þessum sérákvæði, er lengra gangi. — Sjá 1. 38/1953,
31. og 36. gr.
Innheimtumaður, sem annast innheimtu á endurgreiðslukröfu vegna barna-
lífeyris, getur leitað aðstoðar lögreglunnar til þess að ná til skuldarans.
118. gr. — Sveitarstjórnir skulu fyrir 1. marz (í Reykjavík fyrir 1. maí) ár
hvert gera skrá í tveim eintökum yíir alla þá, sem eru heimilisfastir innan hlutaðeig-
andi sveitarfélags og í byrjun almanaksársins hafa náð 16 ára aldri, en yngri eru
en 67 ára. Skráin skal greina nöfn, lieimili, atvinnu, fæðingarár og dag allra þeirra,
sem á hana eru færðir, og enn fremur aðrar þær upplýsingar, er varða iðgjalda-
greiðslur lilutaðeigenda.
Skráin skal síðan send hlutaðeigandi skattanefnd eða skattstjóra, sem ákveður,
hve mikið hverjum gjaldanda ber að greiða í iðgjald. Annað eintak gjaldskrárinnar
sendist innheimtumönnum, sbr. 117. gr., hitt eintakið Tryggingastofnuninni. —
Sjá 1. 38/1953, 33. gr.
Afrit af gjaldskrám skal liggja frammi almenningi til sýnis samtímis skatt-
skrám.
Kæra má til yfirskattanefndar og ríkisskattanefndar eftir sömu reglum og
gilda um kærur út af tekjuskatti. — Sjá 1. 38/1953, 33. gr.
119. gr. — Ákveða skal í reglugerð gjalddaga iðgjalda, og má hafa þá mis-
munandi eftir því sem Tryggingastofnunin telur lientugast á liverjum stað.
120. gr. — Atvinnurekendur skulu að jafnaði halda eftir iðgjöldum launþega,
þegar kaup er greitt, sbr. 125. gr., og greiða síðan til innheimtumanna, sbr. 117. gr.
Atvinnurekendur og aðrir, sem ekki starfa í annarra þjónustu, skvdu greiða
iðgjöld sín með tekju- og eignarskatti, nema aðrir gjalddagar séu ákveðnir með
reglugerð.
Innheimtumenn skulu gefa iðgjaldsgreiðendum greinilegar kvittanir fyrir
iðgjaldagreiðslum svo og viðurkenningu um iðgjaldaundanþágu.
121. gr. — Til þess að auðvelda innheimtu iðgjalda samkvæmt 105. gr., er
fjármálaráðherra heimilt að gefa út tryggingamerki, sem aðeins má nota í þessum
tilgangi.