Læknaneminn - 01.11.1965, Qupperneq 29

LÆKNA NE MINN
29
myndu stúdentarnir hafa meira
gagn af kennslunni. Loks mætti
hugsa sér að láta stúdentana taka
þátt í skipulögðum modeltilraun-
um á dýrum til útskýringar á
gangi ýmissa sjúklegra breytinga
í vefjunum, en allt þetta krefst
bættrar vinnuaðstöðu, aukinna
tækja og aðstoðarfólks.
Eitt atriði, sem ekki má gleyma
í sambandi við kennsluna, er val
kennslubóka. Þau meginsjónarmið,
sem ég tel, að hafa þurfi í huga
við val kennslubókar, eru: Að
textinn sé skýr og læsilegur, að
fjallað sé um helztu aðalatriði og
að bókin sé hæfilega löng. Stefna
ætti að því að komast yfir náms-
efnið á tilskildum tíma. Þeim, sem
meira vildu lesa, mætti benda á
stærri og ítarlegri bækur eða tíma-
rit. Hið síðasttalda tel ég mjög
mikilsvert, og ætti að gera meira
af því að kenna stúdentum að nota
tímarit og leiðbeina þeim um val
merkra tímaritagreina til lestrar.
Þar er nokkur vandi á höndum,
þar sem ekki er enn til neitt sam-
stætt læknisfræðilegt bókasafn,
sem því nafni verði nefnt.
Það má vera, að bók sú, sem nú
um skeið hefur verið lögð til grund-
vallar meinafræðakennslunni,
sé í það lengsta, en kostir hennar
eru skýr texti, góðar myndir og
allnákvæm útlistun á sambandi
sjúklegra breytinga og kliniskra
einkenna. Sjálfsagt er að hafa í
huga, hvort ekki sé til bóta að
skipta enn um kennslubók og taka
upp styttri bók, sem þó hefði til
að bera aðalkosti þeirrar, sem nú
er kennd. Kæmi þar til dæmis til
álita að snúa sér aftur að kennslu-
bók Muirs, sem nýlega er út kom-
in í nýrri útgáfu undir stjórn
prófessors D. F. Cappels.
Að framan hafa verið tekin til
meðferðar örfá atriði í sambandi
við læknakennslu og læknanám
hér á landi, og væri ekki ófyrir-
synju að drepa aðeins á próf og
mismunandi form þeirra að lok-
um. Ég tel, að það form á prófum
í meinafræði og sýklafræði, sem
fram að þessu hefur tíðkazt, sé
meingallað einstakt út af fyrir
sig. Séu munnleg próf ekki lögð
niður með öllu í þessari grein, tel
ég nauðsynlegt, að þau séu aukin
með skriflegum prófum í einhverri
mynd, sem gefi almennari og víð-
tækari upplýsingar um kunnáttu
stúdentanna en unnt er að fá
fram með munnlegu prófi í þröngu.
takmörkuðu efni, eins og oft vill
verða við núverandi fyrirkomu-
lag.
Að lokum vildi ég segja, að að-
alatriði, sem hafa þurfi í huga í
sambandi við kennslu læknanema.
séu að kenna vinnuaðferðir o^
vissa afstöðu til verkefnanna. Þá
ber að hafa beitingu hinnar vís-
indalegu vinnuaðferðar efst í huga.
Utanbókar þululærdómur á ótelj-
andi staðreyndum, sem menn oft
og tíðum skilja ekki samhengið á
milli, er síður æskilegur. Þó verð-
ur að krefjast, að nemendur hafi
að námi loknu á reiðum höndum
heildarmynd grundvallaratriða,
sem síðar megi bæta við og byggja
á, því að í raun og veru á læknis-
náminu aldrei að Ijúka, meðan
læknir starfar að fyrirby"gingu,
greiningu eða meðferð sjúkdóma.
Ritstjórn Læknanemans á sér-
stakar þakkir skilið fyrir að hafa
gengizt fyrir skrifum og umræð-
um um þessi mál, og sýnir hinn
mikli og virðingarverði áhugi
læknanema, að mikils má af beim
vænta í störfum að heilbrigðís-
málum þjóðarinnar, er fram liða
stundir.
Skrifað x júní 1965